Ýëåêòðîííàÿ áèáëèîòåêà
Ôîðóì - Çäîðîâûé îáðàç æèçíè
Àêóïóíêòóðà, Àþðâåäà Àðîìàòåðàïèÿ è ýôèðíûå ìàñëà,
Êîíñóëüòàöèè ñïåöèàëèñòîâ:
Ðýéêè; Ãîìåîïàòèÿ; Íàðîäíàÿ ìåäèöèíà; Éîãà; Ëåêàðñòâåííûå òðàâû; Íåòðàäèöèîííàÿ ìåäèöèíà; Äûõàòåëüíûå ïðàêòèêè; Ãîðîñêîï; Ïðàâèëüíîå ïèòàíèå Ýçîòåðèêà


Êàê ÷èòàòü ýòó êíèãó

Óâàæàåìûå ÷èòàòåëè!

Ïåðåä âàìè – ÍÅ î÷åðåäíîå ó÷åáíîå ïîñîáèå íà îñíîâå èñêîâåðêàííîãî (ñîêðàùåííîãî, óïðîùåííîãî è ò. ï.) àâòîðñêîãî òåêñòà.

Ïåðåä âàìè ïðåæäå âñåãî – ÈÍÒÅÐÅÑÍÀß ÊÍÈÃÀ ÍÀ ÈÍÎÑÒÐÀÍÍÎÌ ßÇÛÊÅ, ïðè÷åì íàñòîÿùåì, «æèâîì» ÿçûêå, â îðèãèíàëüíîì, àâòîðñêîì âàðèàíòå.

Îò âàñ âîâñå íå òðåáóåòñÿ «ñåñòü çà ñòîë è ïðèñòóïèòü ê çàíÿòèÿì». Ýòó êíèãó ìîæíî ÷èòàòü ãäå óãîäíî, íàïðèìåð, â ìåòðî èëè ëåæà íà äèâàíå, îòäûõàÿ ïîñëå ðàáîòû. Ïîòîìó ÷òî óíèêàëüíîñòü ìåòîäà êàê ðàç è çàêëþ÷àåòñÿ â òîì, ÷òî çàïîìèíàíèå èíîñòðàííûõ ñëîâ è âûðàæåíèé ïðîèñõîäèò ÏÎÄÑÏÓÄÍÎ, ÇÀ Ñ×ÅÒ ÈÕ ÏÎÂÒÎÐßÅÌÎÑÒÈ, ÁÅÇ ÑÏÅÖÈÀËÜÍÎÃÎ ÇÀÓ×ÈÂÀÍÈß È ÍÅÎÁÕÎÄÈÌÎÑÒÈ ÈÑÏÎËÜÇÎÂÀÒÜ ÑËÎÂÀÐÜ.

Ñóùåñòâóåò ìíîæåñòâî ïðåäðàññóäêîâ íà òåìó èçó÷åíèÿ èíîñòðàííûõ ÿçûêîâ. ×òî èõ ìîãóò ó÷èòü òîëüêî ëþäè ñ îïðåäåëåííûì ñêëàäîì óìà (îñîáåííî âòîðîé, òðåòèé ÿçûê è ò. ä.), ÷òî äåëàòü ýòî íóæíî ÷óòü ëè íå ñ ïåëåíîê è, ñàìîå ãëàâíîå, ÷òî â öåëîì ýòî ñëîæíîå è äîâîëüíî-òàêè íóäíîå çàíÿòèå.

Íî âåäü ýòî íå òàê! È óñïåøíîå ïðèìåíåíèå Ìåòîäà ÷òåíèÿ Èëüè Ôðàíêà â òå÷åíèå ìíîãèõ ëåò äîêàçûâàåò: ÍÀ×ÀÒÜ ×ÈÒÀÒÜ ÈÍÒÅÐÅÑÍÛÅ ÊÍÈÃÈ ÍÀ ÈÍÎÑÒÐÀÍÍÎÌ ßÇÛÊÅ ÌÎÆÅÒ ÊÀÆÄÛÉ!

Ïðè÷åì

ÍÀ ËÞÁÎÌ ßÇÛÊÅ,

 ËÞÁÎÌ ÂÎÇÐÀÑÒÅ,

à òàêæå Ñ ËÞÁÛÌ ÓÐÎÂÍÅÌ ÏÎÄÃÎÒÎÂÊÈ (íà÷èíàÿ ñ «íóëåâîãî»)!

Ñåãîäíÿ íàø Ìåòîä îáó÷àþùåãî ÷òåíèÿ – ýòî ïî÷òè òðèñòà êíèã íà ïÿòèäåñÿòè ÿçûêàõ ìèðà. È áîëåå ìèëëèîíà ÷èòàòåëåé, ïîâåðèâøèõ â ñâîè ñèëû!

Èòàê, «êàê ýòî ðàáîòàåò»?

Îòêðîéòå, ïîæàëóéñòà, ëþáóþ ñòðàíèöó ýòîé êíèãè. Âû âèäèòå, ÷òî ñíà÷àëà èäåò àäàïòèðîâàííûé òåêñò, ñ âêðàïëåííûì â íåãî äîñëîâíûì ðóññêèì ïåðåâîäîì è íåáîëüøèì ëåêñèêî-ãðàììàòè÷åñêèì êîììåíòàðèåì. Çàòåì ñëåäóåò òîò æå òåêñò, íî óæå íåàäàïòèðîâàííûé, áåç ïîä-ñêàçîê.

Åñëè âû òîëüêî íà÷àëè îñâàèâàòü íèäåðëàíäñêèé ÿçûê, òî âàì ñíà÷àëà íóæíî ÷èòàòü òåêñò ñ ïîäñêàçêàìè, çàòåì òîò æå òåêñò áåç ïîäñêàçîê. Åñëè ïðè ýòîì âû çàáûëè çíà÷åíèå êàêîãî-ëèáî ñëîâà, íî â öåëîì âñå ïîíÿòíî, òî íå îáÿçàòåëüíî èñêàòü ýòî ñëîâî â îòðûâêå ñ ïîäñêàçêàìè. Îíî âàì åùå âñòðåòèòñÿ. Ñìûñë íåàäàïòèðîâàííîãî òåêñòà êàê ðàç â òîì, ÷òî êàêîå-òî âðåìÿ – ïóñòü êîðîòêîå – âû «ïëûâåòå áåç äîñêè». Ïîñëå òîãî êàê âû ïðî÷èòàåòå íåàäàïòèðîâàííûé òåêñò, íóæíî ÷èòàòü ñëåäóþùèé, àäàïòèðîâàííûé. È òàê äàëåå. Âîçâðàùàòüñÿ íàçàä – ñ öåëüþ ïîâòîðåíèÿ – ÍÅ ÍÓÆÍÎ! Ïðîñòî ïðîäîëæàéòå ÷èòàòü ÄÀËÜØÅ.

Ñíà÷àëà íà âàñ õëûíåò ïîòîê íåèçâåñòíûõ ñëîâ è ôîðì. Íå áîéòåñü: âàñ æå íèêòî ïî íèì íå ýêçàìåíóåò! Ïî ìåðå ÷òåíèÿ (ïóñòü ýòî ïðîèçîéäåò õîòü â ñåðåäèíå èëè äàæå â êîíöå êíèãè) âñå «óòðÿñåòñÿ», è âû áóäåòå, ïîæàëóé, óäèâëÿòüñÿ: «Íó çà÷åì îïÿòü äàåòñÿ ïåðåâîä, çà÷åì îïÿòü ïðèâîäèòñÿ èñõîäíàÿ ôîðìà ñëîâà, âñå âåäü è òàê ïîíÿòíî!» Êîãäà íàñòóïàåò òàêîé ìîìåíò, «êîãäà è òàê ïîíÿòíî», âû ìîæåòå ïîñòóïèòü íàîáîðîò: ñíà÷àëà ÷èòàòü íåàäàïòèðîâàííóþ ÷àñòü, à ïîòîì çàãëÿäûâàòü â àäàïòèðîâàííóþ. Ýòîò æå ñïîñîá ÷òåíèÿ ìîæíî ðåêîìåíäîâàòü è òåì, êòî îñâàèâàåò ÿçûê íå «ñ íóëÿ».

ßçûê ïî ñâîåé ïðèðîäå – ñðåäñòâî, à íå öåëü, ïîýòîìó îí ëó÷øå âñåãî óñâàèâàåòñÿ íå òîãäà, êîãäà åãî ñïåöèàëüíî ó÷àò, à êîãäà èì åñòåñòâåííî ïîëüçóþòñÿ – ëèáî â æèâîì îáùåíèè, ëèáî ïîãðóçèâøèñü â çàíèìàòåëüíîå ÷òåíèå. Òîãäà îí ó÷èòñÿ ñàì ñîáîé, ïîäñïóäíî.

Äëÿ çàïîìèíàíèÿ íóæíû íå ñîííàÿ, ìåõàíè÷åñêàÿ çóáðåæêà èëè âûðàáàòûâàíèå êàêèõ-òî íàâûêîâ, à íîâèçíà âïå÷àòëåíèé. ×åì íåñêîëüêî ðàç ïîâòîðÿòü ñëîâî, ëó÷øå ïîâñòðå÷àòü åãî â ðàçíûõ ñî÷åòàíèÿõ è â ðàçíûõ ñìûñëîâûõ êîíòåêñòàõ. Îñíîâíàÿ ìàññà îáùåóïîòðåáèòåëüíîé ëåêñèêè ïðè òîì ÷òåíèè, êîòîðîå âàì ïðåäëàãàåòñÿ, çàïîìèíàåòñÿ áåç çóáðåæêè, åñòåñòâåííî – çà ñ÷åò ïîâòîðÿåìîñòè ñëîâ. Ïîýòîìó, ïðî÷èòàâ òåêñò, íå íóæíî ñòàðàòüñÿ çàó÷èòü ñëîâà èç íåãî. «Ïîêà íå óñâîþ, íå ïîéäó äàëüøå» – ýòîò ïðèíöèï çäåñü íå ïîäõîäèò. ×åì èíòåíñèâíåå âû áóäåòå ÷èòàòü, ÷åì áûñòðåå áåæàòü âïåðåä, òåì ëó÷øå äëÿ âàñ.  äàííîì ñëó÷àå, êàê íè ñòðàííî, ÷åì ïîâåðõíîñòíåå, ÷åì ðàññëàáëåííåå, òåì ëó÷øå. È òîãäà îáúåì ìàòåðèàëà ñäåëàåò ñâîå äåëî, êîëè÷åñòâî ïåðåéäåò â êà÷åñòâî. Òàêèì îáðàçîì, âñå, ÷òî òðåáóåòñÿ îò âàñ, – ýòî ïðîñòî ïî÷èòûâàòü, äóìàÿ íå îá èíîñòðàííîì ÿçûêå, êîòîðûé ïî êàêèì-ëèáî ïðè÷èíàì ïðèõîäèòñÿ ó÷èòü, à î ñîäåðæàíèè êíèãè!

Ãëàâíàÿ áåäà âñåõ èçó÷àþùèõ äîëãèå ãîäû îäèí êàêîé-ëèáî ÿçûê â òîì, ÷òî îíè çàíèìàþòñÿ èì ïîíåìíîæêó, à íå ïîãðóæàþòñÿ ñ ãîëîâîé. ßçûê – íå ìàòåìàòèêà, åãî íàäî íå ó÷èòü, ê íåìó íàäî ïðèâûêàòü. Çäåñü äåëî íå â ëîãèêå è íå â ïàìÿòè, à â íàâûêå. Îí ñêîðåå ïîõîæ â ýòîì ñìûñëå íà ñïîðò, êîòîðûì íóæíî çàíèìàòüñÿ â îïðåäåëåííîì ðåæèìå, òàê êàê â ïðîòèâíîì ñëó÷àå íå áóäåò ðåçóëüòàòà. Åñëè ñðàçó è ìíîãî ÷èòàòü, òî ñâîáîäíîå ÷òåíèå ïî-íèäåðëàíäñêè – âîïðîñ òðåõ-÷åòûðåõ ìåñÿöåâ (íà÷èíàÿ «ñ íóëÿ»). À åñëè ó÷èòü ïîìàëåíüêó, òî ýòî òîëüêî ñåáÿ ìó÷èòü è áóêñîâàòü íà ìåñòå. ßçûê â ýòîì ñìûñëå ïîõîæ íà ëåäÿíóþ ãîðêó – íà íåå íàäî áûñòðî âçáåæàòü! Ïîêà íå âçáåæèòå – áóäåòå ñêàòûâàòüñÿ. Åñëè âû äîñòèãëè òàêîãî ìîìåíòà, êîãäà ñâîáîäíî ÷èòàåòå, òî âû óæå íå ïîòåðÿåòå ýòîò íàâûê è íå çàáóäåòå ëåêñèêó, äàæå åñëè âîçîáíîâèòå ÷òåíèå íà ýòîì ÿçûêå ëèøü ÷åðåç íåñêîëüêî ëåò. À åñëè íå äîó÷èëè – òîãäà âñå âûâåòðèòñÿ.

À ÷òî äåëàòü ñ ãðàììàòèêîé? Ñîáñòâåííî, äëÿ ïîíèìàíèÿ òåêñòà, ñíàáæåííîãî òàêèìè ïîäñêàçêàìè, çíàíèå ãðàììàòèêè óæå íå íóæíî – è òàê âñå áóäåò ïîíÿòíî. À çàòåì ïðîèñõîäèò ïðèâûêàíèå ê îïðåäåëåííûì ôîðìàì – è ãðàììàòèêà óñâàèâàåòñÿ òîæå ïîäñïóäíî. Âåäü îñâàèâàþò æå ÿçûê ëþäè, êîòîðûå íèêîãäà íå ó÷èëè åãî ãðàììàòèêó, à ïðîñòî ïîïàëè â ñîîòâåòñòâóþùóþ ÿçûêîâóþ ñðåäó. Ýòî ãîâîðèòñÿ íå ê òîìó, ÷òîáû âû äåðæàëèñü ïîäàëüøå îò ãðàììàòèêè (ãðàììàòèêà – î÷åíü èíòåðåñíàÿ âåùü, çàíèìàéòåñü åþ òîæå), à ê òîìó, ÷òî ïðèñòóïàòü ê ÷òåíèþ äàííîé êíèãè ìîæíî è áåç ãðàììàòè÷åñêèõ ïîçíàíèé.

Ýòà êíèãà ïîìîæåò âàì ïðåîäîëåòü âàæíûé áàðüåð: âû íàáåðåòå ëåêñèêó è ïðèâûêíåòå ê ëîãèêå ÿçûêà, ñýêîíîìèâ ìíîãî âðåìåíè è ñèë. Íî, ïðî÷èòàâ åå, íå íóæíî îñòàíàâëèâàòüñÿ, ïðîäîëæàéòå ÷èòàòü íà èíîñòðàííîì ÿçûêå (òåïåðü óæå äåéñòâèòåëüíî ïðîñòî ïîãëÿäûâàÿ â ñëîâàðü)!

Îòçûâû è çàìå÷àíèÿ ïðèñûëàéòå, ïîæàëóéñòà, ïî ýëåêòðîííîìó àäðåñó frank@franklang.ru

Goed aangekomen
(Õîðîøî äîåõàë)

Een man gaat een postkantoor binnen (îäèí ìóæ÷èíà çàõîäèò íà ïî÷òó; binnen – âíóòðü). Hij wil een telegram versturen (îí õî÷åò îòïðàâèòü òåëåãðàììó). „De naam is toch gratis he?” (èìÿ âåäü áåñïëàòíî, à?) vraagt hij (ñïðàøèâàåò îí).

„Inderdaad mijnheer”, antwoordt de loketbediende (â ñàìîì äåëå /ýòî òàê/, ãîñïîäèí, îòâå÷àåò ñëóæàùèé â îêîøêå; lok?t – îêîøêî /â êàññå/; bediende – ñëóæàùèé; bedienen – îáñëóæèâàòü).

„Mooi zo”, zegt hij (âîò è ïðåêðàñíî: «ïðåêðàñíî òàê», ãîâîðèò îí; mooi – êðàñèâûé; ïðåêðàñíûé, ÷óäåñíûé), „dan wil ik enkel mijn naam (òîãäà ÿ õî÷ó òîëüêî ìîå èìÿ) op het telegram zetten (â òåëåãðàììå ïîìåñòèòü; zetten – ñàæàòü; ñòàâèòü, ïîìåùàòü). Ik heet (ìåíÿ çîâóò; heten – çâàòüñÿ) Ben Gisteravondgoedaangekomen (Áåí Â÷åðàâå÷åðîìõîðîøîäîåõàë, /ik/ ben – ÿ åñòü; ik ben gisteravond goed aangekomen – ÿ â÷åðà âå÷åðîì õîðîøî äîåõàë)”.

Een man gaat een postkantoor binnen. Hij wil een telegram versturen. „De naam is toch gratis he?” vraagt hij.

„Inderdaad, mijnheer”, antwoordt de loketbediende.

„Mooi zo”, zegt hij, „dan wil ik enkel mijn naam op het telegram zetten. Ik heet Ben Gisteravondgoedaangekomen”.

Weer naar huis
(Îáðàòíî äîìîé)

Jan komt te laat de klas binnen (ßí âõîäèò î÷åíü ïîçäíî â êëàññ), de meester zegt (ó÷èòåëü ãîâîðèò): „Zeg wat heb jij vandaag voor een smoes (ñêàæè, êàêàÿ ó òåáÿ ñåãîäíÿ îòãîâîðêà)?”

„Nou”, zegt Jan, „het was zo glad buiten (íó, íà óëèöå: «ñíàðóæè» áûëî òàê ñêîëüçêî) dat als je een stap naar voren deed (÷òî êîãäà òû äåëàë øàã âïåðåä; doen – äåëàòü) je weer twee stappen naar achteren gleed (òû ñêîëüçèë îïÿòü äâà øàãà íàçàä; glijden – ñêîëüçèòü).”

„Hoe ben je dan naar school gekomen (êàê æå òû òîãäà ïðèøåë â øêîëó)?”

Jan: „Nou, ik ben gewoon naar huis gaan lopen (íó, ÿ ïðîñòî ïîáåæàë: «ïîøåë áåæàòü» äîìîé; gewoon – îáû÷íûé, îáûêíîâåííûé)”.

Jan komt te laat de klas binnen, de meester zegt: „Zeg wat heb jij vandaag voor een smoes?”

„Nou”, zegt Jan, „het was zo glad buiten dat als je een stap naar voren deed, je weer twee stappen naar achteren gleed”.

„Hoe ben je dan naar school gekomen?”

Jan: „Nou, ik ben gewoon naar huis gaan lopen”.

Labrador
(Ëàáðàäîð)

Een jager leest (îäèí îõîòíèê ÷èòàåò) een advertentie in de krant (îáúÿâëåíèå â ãàçåòå): unieke jachthond te koop (ïðîäàåòñÿ óíèêàëüíàÿ îõîòíè÷üÿ ñîáàêà; jacht – îõîòà; koop – ïîêóïêà, te koop – ïðîäàåòñÿ /â îáúÿâëåíèÿõ/). Hij besluit (îí ðåøàåò) te gaan kijken (ïîåõàòü ïîñìîòðåòü). De verkoper neemt hem mee naar het hok (ïðîäàâåö âåäåò: «áåðåò» åãî ñ ñîáîé ê áóäêå; hok – õëåâ; êîíóðà, áóäêà). De jager kijkt en zegt (îõîòíèê ñìîòðèò è ãîâîðèò): „Maar dat is gewoon een labrador (íî ýòî ïðîñòî ëàáðàäîð)”.

„Ja”, zegt de verkoper (äà, ãîâîðèò ïðîäàâåö). „maar deze hond is echt uniek (íî ýòà ñîáàêà ïî-íàñòîÿùåìó óíèêàëüíà; echt – íàñòîÿùèé, ïîäëèííûé; ïî-íàñòîÿùåìó). We zullen wel eens even een stukje gaan jagen (ìû ïîéäåì, ïîæàëóé, êàê ðàç íåìíîãî ïîîõîòèìñÿ; wel – õîðîøî; ïîæàëóé; eens – îäíàæäû, îäèí ðàç, ðàçîê; even – ðîâíûé; ðàâíûé; ðîâíî; êàê ðàç, òî÷íî; ÷óòü-÷óòü, íåìíîãî; een stukje – íåìíîæêî).”

De verkoper haalt zijn geweer (ïðîäàâåö äîñòàåò ñâîå ðóæüå) en de twee lopen met de hond naar het meer toe (è äâîå èäóò ñ ñîáàêîé ê îçåðó: naartoe – ê /óêàçûâàåò íàïðàâëåíèå/). De verkoper knalt (ïðîäàâåö óõëîïûâàåò; knallen – õëîïàòü, ùåëêàòü, òðåùàòü; ðàçäàâàòüñÿ /î ãðîìå, âûñòðåëàõ/) een eend uit de lucht (óòêó ñ ëåòó: «èç âîçäóõà») en de eend valt in het water (è óòêà ïàäàåò â âîäó). De hond loopt over het water (ñîáàêà áåæèò ïî âîäå) naar de eend toe (ê óòêå), neemt hem in zijn bek (áåðåò åå: «åãî» â çóáû) en brengt hem over het water lopend (è íåñåò åå, áåæà ïî âîäå) mee terug naar de twee mannen (íàçàä ê äâóì ìóæ÷èíàì).

„Dat is inderdaad bijzonder (ýòî â ñàìîì äåëå îñîáåííî),” zegt de jager (ãîâîðèò îõîòíèê), „wat moet die hond kosten (íó è ñêîëüêî æå ñòîèò: «äîëæíà ñòîèòü» ýòà ñîáàêà)?”

„Ja”, zegt de verkoper, „hij is natuurlijk niet goedkoop (äà, ãîâîðèò ïðîäàâåö, îíà, êîíå÷íî, íå äåøåâàÿ): 5000 gulden”.

„Wat (÷òî?),” zegt de jager, „5000 gulden voor een hond (5000 ãóëüäåíîâ çà ñîáàêó; vijf – ïÿòü; duizend – òûñÿ÷à) die niet kan zwemmen (êîòîðàÿ íå óìååò ïëàâàòü)?”

Een jager leest een advertentie in de krant: unieke jachthond te koop. Hij besluit te gaan kijken. De verkoper neemt hem mee naar het hok. De jager kijkt en zegt: „Maar dat is gewoon een labrador”.

„Ja”, zegt de verkoper,” maar deze hond is echt uniek. We zullen wel eens even een stukje gaan jagen”.

De verkoper haalt zijn geweer en de twee lopen met de hond naar het meer toe. De verkoper knalt een eend uit de lucht en de eend valt in het water. De hond loopt over het water naar de eend toe, neemt hem in zijn bek en brengt hem over het water lopend mee terug naar de twee mannen.

„Dat is inderdaad bijzonder”, zegt de jager, „wat moet die hond kosten?”

„Ja”, zegt de verkoper,” hij is natuurlijk niet goedkoop: 5000 gulden”.

„Wat,” zegt de jager, „5000 gulden voor een hond die niet kan zwemmen?”

Bijten
(Êóñàòüñÿ)

Op de hoek van de straat (íà óãëó óëèöû) staat een man met een hond naast hem (ñòîèò îäèí ìóæ÷èíà, ðÿäîì ñ íèì ñîáàêà: «ñ ñîáàêîé âîçëå íåãî»). Een andere man komt voorbij (äðóãîé ìóæ÷èíà ïðîõîäèò ìèìî), bekijkt de hond (îñìàòðèâàåò ñîáàêó) en vraagt (è ñïðàøèâàåò): „Bijt uw hond (âàøà ñîáàêà êóñàåòñÿ)?”

„Nee,” zegt de man (íåò, ãîâîðèò ìóæ÷èíà).

De ander streelt de hond (äðóãîé ãëàäèò ñîáàêó) en wordt in zijn hand gebeten (è ñòàíîâèòñÿ óêóøåííûì â åãî ðóêó = è åãî êóñàþò â ðóêó).

Terwijl hij zijn bloedende hand met een zakdoek verbindt (ïåðåâÿçûâàÿ êðîâîòî÷àùóþ ðóêó íîñîâûì ïëàòêîì; terwijl – â òî âðåìÿ êàê, ïîêà) zegt hij kwaad (ãîâîðèò îí çëî/ñåðäèòî): „Ik dacht (ÿ äóìàë = ìíå ïîêàçàëîñü; denken – äóìàòü) dat jij gezegd had (÷òî òû ñêàçàë) dat je hond niet zou bijten (÷òî òâîÿ ñîáàêà íå óêóñèò: «íå óêóñèëà áû»; zullen – /âûðàæàåò äîëæåíñòâîâàíèå, óâåðåííîñòü/: je zult dat laten – òåáå íå ñëåäóåò ýòîãî äåëàòü: «ñëåäóåò ýòî îñòàâèòü»; morgen zal ik vertrekken – çàâòðà ÿ óåäó; /óñëîâíîãî íàêëîíåíèÿ/: ik zou uitgaan – ÿ áû âûøåë)!”

„Dat klopt”, zegt de eerste man (ýòî òàê, ãîâîðèò ïåðâûé; kloppen – õëîïàòü; dat klopt! – ýòî âåðíî!, âîò èìåííî!). Maar dit is mijn hond niet (íî ýòî íå ìîÿ ñîáàêà)”.

Op de hoek van de straat staat een man met een hond naast hem. Een andere man komt voorbij, bekijkt de hond en vraagt: „Bijt uw hond?”

„Nee,” zegt de man.

De ander streelt de hond en wordt in zijn hand gebeten.

Terwijl hij zijn bloedende hand met een zakdoek verbindt, zegt hij kwaad: „Ik dacht dat jij gezegd had dat je hond niet zou bijten!”

„Dat klopt”, zegt de eerste man, „Maar dit is mijn hond niet”.

Dieven
(Âîðû)

Een gevangene ontdekt (çàêëþ÷åííûé îáíàðóæèâàåò) dat er van hem (÷òî ó íåãî) een reep chocola (ïëèòêà øîêîëàäà) is gestolen (óêðàäåíà; stelen – êðàñòü, âîðîâàòü) Op hoge poten (âîçìóùåííûé: «íà âûñîêèõ ëàïàõ»; poot – ëàïà) gaat hij naar de directeur (èäåò îí ê äèðåêòîðó) en zegt (è ãîâîðèò): „U mag wel uitkijken (âàì ñòîèò áûòü îñòîðîæíûì; mogen – ìî÷ü, èìåòü ðàçðåøåíèå; æåëàòü, õîòåòü; /âûðàæàåò ïðåäïîëîæåíèå, âîçìîæíîñòü/; uitkijken – áåðå÷üñÿ, áûòü îñòîðîæíûì; kijken – ñìîòðåòü, ãëÿäåòü) meneer,” zegt hij (ãîñïîäèí), „er zitten dieven hier (çäåñü ñèäÿò âîðû; dief – âîð)!”

Een gevangene ontdekt dat er van hem een reep chocola is gestolen. Op hoge poten gaat hij naar de directeur. „U mag wel uitkijken meneer,” zegt hij, „er zitten dieven hier!”

Nog even
(Åùå íåìíîãî)

Er wordt een oud vrouwtje uit een brandend huis gehaald (ïîæèëóþ äàìó âûíîñÿò èç ãîðÿùåãî äîìà; branden – ãîðåòü, ïûëàòü; halen – äîñòàâàòü, âûòàñêèâàòü). Zegt de brandweer tegen de vrouw (ãîâîðèò ïîæàðíûé æåíùèíå; brandweer – ïðîòèâîïîæàðíàÿ çàùèòà; ïîæàðíàÿ êîìàíäà; weer – îáîðîíà, ñîïðîòèâëåíèå): „Nog even op uw tanden bijten (åùå íåìíîãî ñòèñíóòü: «çàêóñèòü» âàøè çóáû = ïîòåðïèòå)“.

De vrouw antwoordt (æåíùèíà îòâå÷àåò): „Dan moeten wij terug (òîãäà íàì íóæíî íàçàä = îáðàòíî) want die liggen nog binnen (ïîòîìó ÷òî îíè ëåæàò åùå âíóòðè = â äîìå).

Er wordt een oud vrouwtje uit een brandend huis gehaald. Zegt de brandweer: „Nog even op uw tanden bijten”.

De vrouw antwoordt: „Dan moeten we terug want die liggen nog binnen”.

Koffers pakken
(Ïàêîâàòü ÷åìîäàíû)

Een man wint de loterij (îäèí ìóæ÷èíà âûèãðûâàåò â ëîòåðåþ) en komt verheugd thuis (è ïðèõîäèò âåñåëûé äîìîé; verheugen – ðàäîâàòü, âåñåëèòü). „Vrouw, ik heb de loterij gewonnen (æåíà, ÿ âûèãðàë â ëîòåðåþ), pak je koffers (ïàêóé ñâîè ÷åìîäàíû)!” zegt hij blij (ãîâîðèò îí ðàäîñòíî).

De vrouw: „Oh… mijn zomer– of winterkleren (ìîè ëåòíèå èëè çèìíèå âåùè: «ïëàòüÿ»)?”

„Maakt me niet uit (ìíå âñå ðàâíî: «ìíå íè÷åãî íå ñîñòàâëÿåò»)”, zegt de man (ãîâîðèò ìóæ). „Wegwezen (óìàòûâàé; weg – ïðî÷ü; wezen – áûòü, ñóùåñòâîâàòü)!”

Een man wint de loterij en komt verheugd thuis. „Vrouw, ik heb de loterij gewonnen, pak je koffers!” zegt hij blij.

De vrouw: „Oh, mijn zomer– of winterkleren?”

„Maakt me niet uit”, zegt de man. „Wegwezen!”

Goede stofzuiger
(Õîðîøèé ïûëåñîñ)

Er komt een vertegenwoordiger in stofzuigers langs (çàõîäèò ïðåäñòàâèòåëü ïî ïðîäàæå ïûëåñîñîâ; tegenwoordig – íàñòîÿùèé, ñóùåñòâóþùèé; ïðèñóòñòâóþùèé) bij een boerderij (â êðåñòüÿíñêîå õîçÿéñòâî = íà ôåðìó). Hij belt aan (îí çâîíèò), de boerin doet open (õîçÿéêà: «êðåñòüÿíêà» îòêðûâàåò; opendoen – îòêðûâàòü, îòâîðÿòü). De vertegenwoordiger begint te praten (ïðåäñòàâèòåëü çàãîâàðèâàåò: «íà÷èíàåò ãîâîðèòü»; praten – ãîâîðèòü, ðàçãîâàðèâàòü; áîëòàòü).

„Dag mevrouw (çäðàâñòâóéòå, ãîñïîæà), ik ben vertegenwoordiger van de heel goede stofzuigers (ÿ ÿâëÿþñü ïðåäñòàâèòåëåì î÷åíü õîðîøèõ ïûëåñîñîâ; stof – ïûëü; zuigen – ñîñàòü): die zuigen echt alles (îíè çàñàñûâàþò äåéñòâèòåëüíî âñ¸; echt – íàñòîÿùèé, ïîäëèííûé; ïî-íàñòîÿùåìó), maken alles schoon (âñ¸ ÷èñòÿò; schoonmaken – ÷èñòèòü, óáèðàòü). En om het te bewijzen (è ÷òîáû ýòî äîêàçàòü), maak ik nu uw tapijt even vuil (ÿ ñåé÷àñ íåìíîãî èñïà÷êàþ âàø êîâåð; vuil – ãðÿçíûé, çàïà÷êàííûé)”.

Hij gooit een hele doos met vuiligheid (îí ðàçáðàñûâàåò öåëóþ êîðîáêó ñ ìóñîðîì) over de vloerbedekking (ïî êîâðîâîìó ïîêðûòèþ; vloer – ïîë; bedekken – ïîêðûâàòü) en zegt (è ãîâîðèò): „Met mijn stofzuiger (ìîèì ïûëåñîñîì) maak ik dat weer helemaal brandschoon (ÿ ñäåëàþ êîâåð ñíîâà ñîâåðøåííî ÷èñòûì)”. „Ik garandeer u (ÿ âàì ãàðàíòèðóþ): elke korrel (êàæäóþ êðóïèíêó) die blijft liggen (êîòîðàÿ îñòàíåòñÿ ëåæàòü) eet ik persoonlijk van de vloer (ÿ ëè÷íî ñúåì ñ ïîëà)”.

Zegt de boerin (õîçÿéêà ãîâîðèò): „Nou begin dan maar (íó òîãäà ïðèñòóïàé) vast te eten («íåñîìíåííî» åñòü; vast – êðåïêèé, ïðî÷íûé; íàâåðíÿêà) want we hebben geen elektriciteit (ïîòîìó ÷òî ó íàñ íåò ýëåêòðè÷åñòâà)”.

Er komt een vertegenwoordiger in stofzuigers langs bij een boerderij. Hij belt aan, de boerin doet open. De vertegenwoordiger begint te praten.

„Dag mevrouw, ik ben vertegenwoordiger van de heel goede stofzuigers: die zuigen echt alles, maken alles schoon. En om het te bewijzen maak ik nu uw tapijt even vuil”.

Hij gooit een hele doos met vuiligheid over de vloerbedekking en zegt: „Met mijn stofzuiger maak ik dat weer helemaal brandschoon. Ik garandeer U: elke korrel die blijft liggen eet ik persoonlijk van de vloer”.

Zegt de boerin: „Nou begin dan maar vast te eten want we hebben geen elektriciteit”.

Bankoverval
(Îãðàáëåíèå áàíêà)

Er wordt een bank overvallen (ïðîèñõîäèò îãðàáëåíèå áàíêà: «áàíê ãðàáèòñÿ» = áàíê ãðàáÿò; overvallen – íàïàäàòü; vallen – ïàäàòü). Zegt de bankbediende tegen de overvaller (ñëóæàùèé áàíêà ãîâîðèò ãðàáèòåëþ): „De directeur heeft een verzoek (ó äèðåêòîðà åñòü ïðîñüáà; verzoeken – ïðîñèòü). Of u even wilt glimlachen (èëè âû õîòèòå = íå õîòèòå ëè íåìíîãî óëûáíóòüñÿ) want u wordt gefilmd (ïîòîìó ÷òî âàñ ñíèìàþò)”.

Er wordt een bank overvallen. Zegt de bankbediende tegen de overvaller: „De directeur heeft een verzoek. Of u even wilt glimlachen want u wordt gefilmd”.

Examen
(Ýêçàìåí)

De CIA organiseert een vergelijkend examen voor moordenaar (ÖÐÓ îðãàíèçóåò ñðàâíèòåëüíûé ýêçàìåí äëÿ óáèéöû; vergelijken – ñðàâíèâàòü; gelijk – ðàâíûé, îäèíàêîâûé; moorden – óáèâàòü, ñîâåðøàòü óáèéñòâî). Een paar honderd kandidaten (ïàðà ñîòåí êàíäèäàòîâ) leggen een aantal proeven af (ïðîõîäÿò íåñêîëüêî òåñòîâ: «ñäàþò ðÿä/÷èñëî èñïûòàíèé»), waarna (ïîñëå ÷åãî) er drie finalisten overblijven (îñòàåòñÿ òðè ôèíàëèñòà): twee mannen en een vrouw (äâîå ìóæ÷èí è æåíùèíà).

De eerste man wordt bij de jury geroepen (ïåðâîãî ìóæ÷èíó âûçûâàþò ê ñóäüÿì/ê æþðè: «…ñòàíîâèòñÿ ïðèçûâàåìûì…»; roepen – êðè÷àòü; çâàòü, ïðèçûâàòü).

„Mijnheer”, zegt de voorzitter (ãîñïîäèí, ãîâîðèò ïðåäñåäàòåëü), „u moet nu (âû äîëæíû ñåé÷àñ) een allerlaatste proef afleggen (ïðîéòè ñàìûé ïîñëåäíèé òåñò) om aan te tonen (÷òîáû ïîêàçàòü) dat u in alle omstandigheden (÷òî âû ïðè ëþáûõ îáñòîÿòåëüñòâàõ) welk bevel ook zult uitvoeren (âûïîëíèòå ëþáîé ïðèêàç: «áóäåòå âûïîëíÿòü»; welk bevel ook – ëþáîé ïðèêàç: «êîòîðûé ïðèêàç òàêæå»; bevelen – ïðèêàçûâàòü).”

„OK (õîðîøî)”.

„Hier is een geladen pistool (âîò çàðÿæåííûé ïèñòîëåò; laden – ãðóçèòü, íàãðóæàòü; çàðÿæàòü). Uw vrouw zit in het lokaal hiernaast op een stoel (âàøà æåíà ñèäèò çäåñü ðÿäîì â ñîñåäíåé êîìíàòå íà ñòóëå; lok?al – ïîìåùåíèå, êîìíàòà; hiernaast – òóò ïîáëèçîñòè, áëèçêî). Ga binnen en schiet haar neer (âîéäèòå è çàñòðåëèòå åå; neer – âíèç; neerschieten – çàñòðåëèòü, ïðèñòðåëèòü; schieten – ñòðåëÿòü)!

De man, heel verontwaardigd (ìóæ÷èíà, î÷åíü âîçìóùåííî; verontwaardigen – âîçìóùàòü; waardig – äîñòîéíûé): „Mijn vrouw (ìîþ æåíó)? Nooit in mijn leven (íèêîãäà â æèçíè: «â ìîåé æèçíè»)!” en is gebuisd (è ïðîâàëèëñÿ/íå ñäàë; buis – òðóáà).

Zelfde scenario bij de tweede kandidaat (òîò æå ñöåíàðèé ó âòîðîãî êàíäèäàòà). De man zegt (ìóæ÷èíà ãîâîðèò): „Ik zal proberen (ÿ ïîïðîáóþ)”, gaat het lokaal ernaast binnen (çàõîäèò â ñîñåäíþþ êîìíàòó/ïîìåùåíèå)… en komt na een minuut terug buiten (è ÷åðåç ìèíóòó âûõîäèò îïÿòü íàðóæó), tranen in de ogen (ñî ñëåçàìè íà ãëàçàõ). „Ik hou echt te veel van haar (ÿ ïî íàñòîÿùåìó åå î÷åíü ëþáëþ; van iemand, iets houden – ëþáèòü êîãî-ëèáî, ÷òî-ëèáî; houden – äåðæàòü; te veel – ñëèøêîì: «ñëèøêîì ìíîãî»). Ik kan het niet… (ÿ íå ìîãó ýòî /ñäåëàòü/)!” Gezakt (ïðîâàëèëñÿ; zakken – îïóñêàòüñÿ, îñåäàòü, ïîíèæàòüñÿ; ïðîâàëèâàòüñÿ íà ýêçàìåíå)!

Nu is de beurt aan de vrouw (òåïåðü î÷åðåäü çà æåíùèíîé). Haar wordt verteld (åé ðàññêàçûâàþò) dat in het lokaal hiernaast haar man enz… enz… (÷òî â ñîñåäíåé êîìíàòå ñèäèò åå ìóæ è ò. ä.; enz. = enzovoort – «è òàê äàëåå»).

De vrouw neemt het pistool aan (æåíùèíà áåðåò: «ïðèíèìàåò» ïèñòîëåò; aannemen – ïðèíèìàòü; nemen – áðàòü) en gaat het lokaal binnen (è çàõîäèò â êîìíàòó; binnen – âíóòðü). De jury hoort zes schoten (æþðè ñëûøèò øåñòü âûñòðåëîâ), vervolgens geschreeuw (ïîòîì êðèê; vervolgens – çàòåì, ïîòîì; volgen – ñëåäîâàòü; schreeuwen – êðè÷àòü) en een hoop hels kabaal (è ñèëüíûé øóì; hoop – êó÷à, ãðóäà; hels – àäñêèé, äüÿâîëüñêèé; hel – àä), gevolgd door een veelzeggende stilte (ñîïðîâîæäàåìûé ìíîãîçíà÷èòåëüíîé: «ìíîãîãîâîðÿùåé» òèøèíîé; stil – òèõèé, ñïîêîéíûé; ìîë÷àëèâûé).

De vrouw komt terug binnen bij de jury (æåíùèíà âîçâðàùàåòñÿ â êîìíàòó ê æþðè) en wrijft het zweet van haar voorhoofd (è âûòèðàåò ïîò ñî ëáà: «ñ åå ëáà»). „Jullie hebben me daar wat geleverd (íó è ïîäñóíóëè âû òóò ìíå; leveren – ïîñòàâëÿòü, äîñòàâëÿòü; wat – ÷òî; êîå-÷òî, íå÷òî)”, zegt ze (ãîâîðèò îíà), „dat pistool was geladen met losse flodders (òîò ïèñòîëåò áûë çàðÿæåí õîëîñòûìè ïàòðîíàìè)! Ik heb hem met zijn stoel moeten doodslaan (ìíå ïðèøëîñü åãî ñòóëîì ïðèêîí÷èòü; doodslaan – óáèâàòü; dood – ìåðòâûé; slaan – áèòü)!!”

De CIA organiseert een vergelijkend examen voor moordenaar. Een paar honderd kandidaten leggen een aantal proeven af, waarna er drie finalisten overblijven: twee mannen en een vrouw. De eerste man wordt bij de jury geroepen.

„Mijnheer”, zegt de voorzitter, „u moet nu een allerlaatste proef afleggen om aan te tonen dat u in alle omstandigheden welk bevel ook zult uitvoeren”.

„OK”.

„Hier is een geladen pistool. Uw vrouw zit in het lokaal hiernaast op een stoel. Ga binnen en schiet haar neer!”

De man, heel verontwaardigd:”Mijn vrouw? Nooit in mijn leven!”… en is gebuisd.

Zelfde scenario bij de tweede kandidaat. De man zegt: „Ik zal proberen”, gaat het lokaal ernaast binnen… en komt na een minuut terug buiten, tranen in de ogen. „Ik hou echt te veel van haar. Ik kan het niet!” – Gezakt!

Nu is de beurt aan de vrouw. Haar wordt verteld dat in het lokaal hiernaast haar man enz… enz…

De vrouw neemt het pistool aan en gaat het lokaal binnen. De jury hoort zes schoten, vervolgens geschreeuw en een hoop hels kabaal, gevolgd door een veelzeggende stilte.

De vrouw komt terug binnen bij de jury en wrijft het zweet van haar voorhoofd. „Jullie hebben me daar wat geleverd”, zegt ze, „dat pistool was geladen met losse flodders! Ik heb hem met zijn stoel moeten doodslaan!!”

Muizenpraat
(Ìûøèíàÿ áîëòîâíÿ)

Er zitten drie muizen aan de bar (ñèäÿò ó áàðà òðè ìûøè). Ze scheppen heel erg op (îíè õâàñòàþòñÿ âî âñþ: «î÷åíü ñèëüíî» äðóã ïåðåä äðóãîì; opscheppen – ðàçëèâàòü /ïî òàðåëêàì/; âû÷åðïûâàòü; õâàñòàòüñÿ).

Zegt muis 1 (ãîâîðèò ïåðâàÿ ìûøü): „Ik durf bij de mensen (ÿ îñìåëèâàþñü ó ëþäåé) uit de koelkast (èç õîëîäèëüíèêà; koel – ïðîõëàäíûé; kast – øêàô) een stuk kaas te halen (äîñòàòü êóñîê ñûðà; halen – äîñòàâàòü, âûòàñêèâàòü)”.

Zegt muis 2: „Dat is nog niks (ýòî åùå íè÷åãî), ik kan met gemak (ÿ ìîãó çàïðîñòî) de kaas van een muizenvalletje halen, pfheu (ñûð èç ìûøåëîâêè ñòàùèòü, ïôóé… = åðóíäà, ëåãêî; val – çàïàäíÿ, ëîâóøêà /çäåñü – ñ óìåíüøèòåëüíûì ñóôôèêñîì/; vallen – ïàäàòü)!!”

Zegt muis 3: „Sorry jongens, ik moet dringend naar huis (èçâèíèòå, ðåáÿòà, ìíå íóæíî ñðî÷íî äîìîé) om de kat te gaan voeren (êîòà âûãóëèâàòü; om… te… – ÷òîáû; voeren – âåñòè)!”

Er zitten drie muizen aan de bar. Ze scheppen heel erg op.

Zegt muis 1: „Ik durf bij de mensen uit de koelkast een stuk kaas te halen.”

Zegt muis 2: „Dat is nog niks, ik kan met gemak de kaas van een muizenvalletje halen, pfheu!!”

Zegt muis 3: „Sorry jongens, ik moet dringend naar huis om de kat te gaan voeren!”

Leven als een hond
(Ñîáà÷üÿ æèçíü: «æèçíü â êà÷åñòâå ñîáàêè»)

Er komt een man bij de dokter (ïðèõîäèò îäèí ìóæ÷èíà ê âðà÷ó) die zegt (êîòîðûé ãîâîðèò): „Dokter, ik voel mij net een hond (äîêòîð, ÿ ÷óâñòâóþ, áóäòî ÿ ñîáàêà; zich voelen – ÷óâñòâîâàòü ñåáÿ; net – òî÷íî, êàê ðàç), ik plas als een hond (ÿ õîæó â òóàëåò ïî-ñîáà÷üè; plassen – ïëåñêàòü; ìî÷èòüñÿ /ðàçã./), ik doe het op zijn hondjes (ÿ çàíèìàþñü ñåêñîì ïî-ñîáà÷üè; hondje – ñîáà÷êà) en ik vreet uit een bak (è ÿ æðó èç ÷àíà/áàêà = èç ìèñêè; vreten —åñòü /î æèâîòíûõ/; æðàòü /î ëþäÿõ/)”.

„Tsja, – zegt de dokter (ì-äà, ãîâîðèò äîêòîð), – ga maar eens op de bank liggen (ïîéäè-êà ïðèëÿã íà êóøåòêó)”.

„Het spijt mij, – zegt de man, – dat mag ik niet (ñîæàëåþ, ãîâîðèò ìóæ÷èíà, ýòî ìíå íåëüçÿ = íå ðàçðåøàåòñÿ).”

Er komt een man bij de dokter die zegt: „Dokter, ik voel mij net een hond, ik plas als een hond, ik doe het op zijn hondjes en ik vreet uit een bak.”

„Tsja, – zegt de dokter, – ga maar eens op de bank liggen.”

„Het spijt mij, – zegt de man, – dat mag ik niet.”

School
(Øêîëà)

Als Jantje van school thuis komt (êîãäà ßíòüå ïðèõîäèò èç øêîëû äîìîé; Jantje – «ßí÷èê», Èâàíóøêà /ñîîòâåòñòâóåò â àíåêäîòàõ ðóññêîìó Âîâî÷êå/), vraagt hij aan zijn moeder (ñïðàøèâàåò îí ó ñâîåé ìàòåðè): „Ik heb gehoord dat de onderwijzers worden betaald (ÿ ñëûõàë, ÷òî ó÷èòåëÿì ïëàòÿò äåíüãè: «ó÷èòåëÿ ñòàíîâÿòñÿ îïëà÷åíû = îïëà÷èâàþòñÿ»; onderwijzen – ó÷èòü; wijzen – ïîêàçûâàòü, óêàçûâàòü; betalen – ïëàòèòü, îïëà÷èâàòü) om les te geven (çà òî, ÷òî îíè ïðåïîäàþò: «÷òîáû äàâàòü óðîê»)!”

„Ja,” zegt zijn moeder (äà, ãîâîðèò ìàòü).

Jantje: „Maar dat is toch niet eerlijk (íî ýòî æå íå÷åñòíî), de leerlingen doen toch al het werk (ó÷åíèêè äåëàþò âåäü âñþ ðàáîòó; toch – âñå-òàêè, îäíàêî; æå, âåäü)!”

Als Jantje van school thuis komt, vraagt hij aan zijn moeder: „Ik heb gehoord dat de onderwijzers worden betaald om les te geven!”

„Ja,” zegt zijn moeder.

Jantje: „Maar dat is toch niet eerlijk, de leerlingen doen toch al het werk!”

Beetje draaierig in het hoofd
(Íåáîëüøîå ãîëîâîêðóæåíèå)

Een soldaat staat (ñîëäàò ñòîèò) om en uur ’s nachts (â ÷àñ íî÷è) na een vrolijke avond (ïîñëå âåñåëîãî âå÷åðà) wat onvast op zijn benen (íåñêîëüêî íåóñòîé÷èâî íà íîãàõ; vast – êðåïêî) met zijn arm om de lantarenpaal (îáíÿâ ôîíàðíûé ñòîëá: «ñî ñâîåé ðóêîé íà…»; lantaren – ôîíàðü; paal – êîë; ñòîëá). Er komt een kapitein voorbij (ìèìî ïðîõîäèò êàïèòàí) die hem vraagt (êîòîðûé åãî ñïðàøèâàåò) wat hij daar midden in de nacht uitvoert (÷òî îí òàì ñðåäè íî÷è äåëàåò; midden – ñåðåäèíà; cðåäè, â ñåðåäèíå: midden in de zomer – â ñåðåäèíå ëåòà; uitvoeren – èñïîëíÿòü, îñóùåñòâëÿòü; voeren – âîäèòü, âåñòè).

„Nnnoou kkapitein (ííó, êêàïèòàí), de heeele stad draait om me heen (âåååñü ãîðîä êðóòèòñÿ âîêðóã ìåíÿ; draaien – âåðòåòüñÿ, âðàùàòüñÿ; omh?en – âîêðóã, êðóãîì), en nou wacht ik (è òåïåðü ÿ æäó) tot de kazerne voorbij komt (ïîêà êàçàðìà ìèìî ïðîåäåò) en dan ssstap ik naar binnen (è òîãäà ÿ âââîéäó âíóòðü; stappen – øàãàòü)”.

Een soldaat staat om een uur ’s nachts na een vrolijke avond wat onvast op zijn benen met zijn arm om de lantarenpaal. Er komt een kapitein voorbij die hem vraagt wat hij daar midden in de nacht uitvoert.

„Nnnou kapitein, de hele stad draait om me heen, en nou wacht ik tot de kazerne voorbij komt en dan ssstap ik naar binnen”.

Mijnen
(Ìèíû)

Door het bos (ïî ëåñó) lopen twee commando’s (áåãóò/èäóò äâå êîìàíäîñ). Op een gegeven moment (â êàêîé-òî: «â äàííûé/îïðåäåëåííûé» ìîìåíò) vinden ze drie mijnen (íàõîäÿò îíè òðè ìèíû) en ze besluiten (è îíè ðåøàþò) die mee te nemen naar de sergeant (èõ âçÿòü ñ ñîáîé – ê ñåðæàíòó = ïîêàçàòü ñåðæàíòó; mee – âìåñòå, ñîâìåñòíî; meenemen – áðàòü ñ ñîáîé).

Onderweg terug (ïî äîðîãå íàçàä; onderw?g – â ïóòè, ïî ïóòè; onder – ïîä; ñðåäè; weg – ïóòü, äîðîãà) zegt de een tegen de ander (ãîâîðèò îäèí äðóãîìó): „Wat doen we nu (÷òî ìû äåëàåì ñåé÷àñ = ìû áóäåì äåëàòü) als er eentje afgaat (åñëè îäíà ðâàíåò; afgaan – îòïðàâëÿòüñÿ /î òðàíñïîðòå/; ñðàáîòàòü, âçîðâàòüñÿ)?”

Antwoordt de ander (äðóãîé îòâå÷àåò): „Dan zeggen gewoon (òîãäà ïðîñòî ñêàæåì; gewoon – îáû÷íûé, îáûêíîâåííûé) dat we er maar twee gevonden hebben (÷òî ìû òîëüêî äâå íàøëè)”.

Door het bos lopen twee commando’s. Op een gegeven moment vinden ze drie mijnen en ze besluiten die mee te nemen naar de sergeant.

Onderweg terug zegt de een tegen de ander: „Wat doen we nu als er eentje afgaat?”

Antwoordt de ander: „Dan zeggen gewoon dat we er maar twee gevonden hebben”.

De koningin van Belgi? belt de koningin van Nederland op (êîðîëåâà Áåëüãèè çâîíèò êîðîëåâå Íèäåðëàíäîâ ïî òåëåôîíó; opbellen – ïîçâîíèòü /êîìó-ëèáî/ ïî òåëåôîíó) en zegt (è ãîâîðèò): „Het moet nu maar eens afgelopen zijn (òåïåðü äîëæíî áûòü ïîêîí÷åíî; aflopen – ñáåãàòü, ñïóñêàòüñÿ; îêàí÷èâàòüñÿ, èñòåêàòü; maar – íî; îäíàêî; æå; eens – îäèí ðàç, eens – îäíàæäû; /ïîáóäèòåëüíàÿ ÷àñòèöà/) met dat gedoe (ñ òîé âîçíåé; doen – äåëàòü) dat wij dom zijn (÷òî ìû òóïûå = íàñ ñ÷èòàþò òóïûìè). Wij willen nu wel eens de slimste zijn (ìû õîòèì òåïåðü, ïîæàëóé, ñàìûìè óìíûìè/õèòðûìè áûòü; slim – õèòðûé; óìíûé, ëîâêèé)”.

Beatrix zegt (Áåàòðèêñ ãîâîðèò): „Das goed, voor twee maanden dan (õîðîøî, íà äâà ìåñÿöà òîãäà; das = dat is)”.

Dus zo gezegd, zo gedaan (çíà÷èò, ñêàçàíî-ñäåëàíî: «òàê ñêàçàíî, òàê ñäåëàíî»). De Nederlanders gaan een brug in de woestijn bouwen (ãîëëàíäöû åäóò ñòðîèòü ìîñò â ïóñòûíå). Alle Belgen lachen he, he… (âñå áåëüãèéöû ñìåþòñÿ: õà, õà) die stomme Nederlanders (ýòè òóïûå ãîëëàíäöû), gaan ze een brug in de woestijn bouwen (åäóò ñòðîèòü ìîñò â ïóñòûíå).

Twee maanden later belt Beatrix de koningin van Belgi? op (äâà ìåñÿöà ñïóñòÿ Áåàòðèêñ çâîíèò êîðîëåâå Áåëüãèè): „Nu zijn die twee maanden om (òåïåðü òå äâà ìåñÿöà ïðîøëè) en willen we die brug afbreken (è ìû õîòèì òîò ìîñò ñíåñòè/ñëîìàòü).

Koningin van Belgi?: „Dan doe je dat toch” (êîðîëåâà Áåëüãèè: «íó òàê äåëàé æå òîãäà ýòî»).

Beatrix: „Nee, dat kan niet (íåò, ýòî íåâîçìîæíî), want al die Belgen staan erop te vissen (ïîòîìó ÷òî òå âñå áåëüãèéöû ñòîÿò íà íåì è ëîâÿò ðûáó: «/÷òîáû/ ëîâèòü ðûáó»; op – íà, erop – íà ýòîì, íà íåì)”.

De koningin van Belgi? belt de koningin van Nederland op en zegt: „Het moet nu maar eens afgelopen zijn met dat gedoe dat wij dom zijn. Wij willen nu wel eens de slimste zijn.”

Beatrix zegt: „Das goed, voor twee maanden dan”.

Dus zo gezegd, zo gedaan. De Nederlanders gaan een brug in de woestijn bouwen. Alle Belgen lachen he, he… die stomme Nederlanders, gaan ze een brug in de woestijn bouwen.

Twee maanden later belt Beatrix de koningin van Belgi? op: „Nu zijn die twee maanden om en willen we die brug afbreken”.

Koningin van Belgi?: „Dan doe je dat toch”.

Beatrix: „Nee, dat kan niet, want al die Belgen staan erop te vissen”.

Allergie
(Àëëåðãèÿ)

Er komt een Belg bij de dokter en zegt (ïðèõîäèò áåëüãèåö ê âðà÷ó è ãîâîðèò): „Volgens mij ben ik allergisch voor leer (ïî-ìîåìó: «ñëåäóÿ ìíå», ó ìåíÿ àëëåðãèÿ íà êîæó)”.

De dokter vraagt (âðà÷ ñïðàøèâàåò): „Hoezo (êàê òàê = ïî÷åìó /âû òàê ïîëàãàåòå/)?”

De Belg antwoordt (áåëüãèåö îòâå÷àåò): „Elke keer als ik wakker word (êàæäûé ðàç, êîãäà ÿ ïðîñûïàþñü) met mijn schoenen aan (ñ áîòèíêàìè íà íîãàõ), heb ik hoofdpijn (ó ìåíÿ áîëèò ãîëîâà: «ÿ èìåþ ãîëîâíóþ áîëü»; aan – íà; aanhebben – íîñèòü /îäåæäó/, áûòü îäåòûì /âî ÷òî-ëèáî/).

Er komt een Belg bij de dokter en zegt: „Volgens mij ben ik allergisch voor leer”.

De dokter vraagt: „Hoezo?”

De Belg antwoordt: „Elke keer als ik wakker word met mijn schoenen aan, heb ik hoofdpijn”.

Nablijven
(Îñòàòüñÿ /â øêîëå ïîñëå óðîêîâ/)

De directeur van een school (äèðåêòîð îäíîé øêîëû) belt naar de moeder van Pieter (çâîíèò ìàòåðè Ïèòåðà), een van de leerlingen (îäíîãî èç ó÷åíèêîâ), om te zeggen (÷òîáû ñêàçàòü) dat Pieter moet nablijven (÷òî Ïèòåð äîëæåí îñòàòüñÿ /ïîñëå óðîêîâ/; na – ïîñëå; blijven – îñòàâàòüñÿ).

De moeder vraagt: „Waarom?” (ìàòü ñïðàøèâàåò: «ïî÷åìó?»)

Waarop de directeur zegt (íà ÷òî äèðåêòîð ãîâîðèò): „Omdat Jeroen, de jongen die naast hem zit (ïîòîìó ÷òî Åðóí, þíîøà, êîòîðûé ñ íèì ðÿäîì ñèäèò; naast – áëèçêèé; îêîëî, íåïîäàëåêó), zat te roken (ñèäåë è äûìèë: «ñèäåë äûìèòü»)”.

„Wat!” roept de moeder («÷òî!» – êðè÷èò ìàòü). „Die Jeroen zit te roken en onze Pieter moet nablijven (Åðóí ñèäèò è êóðèò, à íàø Ïèòåð äîëæåí îñòàâàòüñÿ; roken – êóðèòü; äûìèòü/ñÿ/)!?”

„Natuurlijk”, zegt de directeur («êîíå÷íî», ãîâîðèò äèðåêòîð), „Pieter heeft hem in brand gestoken (/ýòî/ Ïèòåð åãî ïîäæåã: «â îãîíü/ïîæàð ïîìåñòèë»; steken – êîëîòü, âòûêàòü; âêëàäûâàòü, çàñîâûâàòü; iets in brand steken – ïîäæèãàòü ÷òî-ëèáî).”

De directeur van een school belt naar de moeder van Pieter, een van de leerlingen, om te zeggen dat Pieter moet nablijven.

De moeder vraagt: „Waarom?”

Waarop de directeur zegt: „Omdat Jeroen, de jongen die naast hem zit, zat te roken”.

„Wat!” roept de moeder, „Die Jeroen zit te roken en onze Pieter moet nablijven!?”

„Natuurlijk”, zegt de directeur, „Pieter heeft hem in brand gestoken.”

Onzichtbaar
(Íåâèäèìûé)

„Zo, mevrouwtje”, zegt de dokter (òàê, ãîñïîæà, ãîâîðèò äîêòîð; mevrouwtje – óìåíüøèò. – ëàñêàò. îò mevrouw) „wat kan ik voor je doen (÷òî ÿ ìîãó äëÿ òåáÿ ñäåëàòü)?”.

„Het is eigenlijk voor mijn man (ýòî, ñîáñòâåííî, äëÿ ìîåãî ìóæà) dat ik kom, dokter (÷òî ÿ ïðèøëà, äîêòîð)”.

„Wat heeft jouw man dan wel (÷òî æå òîãäà ó òâîåãî ìóæà: «÷òî èìååò òâîé ìóæ òîãäà ïîæàëóé»)?”

„Hij denkt dat hij onzichtbaar is (îí ïîëàãàåò, ÷òî îí íåâèäèìûé; zichtbaar – âèäèìûé; zicht – âèäèìîñòü)”.

„Dan zal je hem toch eens moeten meebrengen (òîãäà òåáå íóæíî áóäåò åãî âñå æå êàê-íèáóäü ñ ñîáîé ïðèâåñòè; toch – âñå-òàêè, îäíàêî; eens – îäíàæäû, êîãäà-òî, íåêîãäà; meebrengen – ïðèíîñèòü/ïðèâîäèòü ñ ñîáîé), dat ik hem kan onderzoeken (÷òîáû ÿ åãî ìîã îáñëåäîâàòü)”.

„Maar dokter, hij zit hier naast mij (íî äîêòîð, îí ñèäèò çäåñü, ðÿäîì ñî ìíîé)!”

„Zo, mevrouwtje”, zegt de dokter, „wat kan ik voor je doen?”

„Het is eigenlijk voor mijn man, dat ik kom, dokter”.

„Wat heeft jouw man dan wel?”

„Hij denkt dat hij onzichtbaar is”.

„Dan zal je hem toch eens moeten meebrengen, dat ik hem kan onderzoeken”.

„Maar dokter, hij zit hier naast mij”.

Lotto
(Ëîòî)

Een man komt bij de dokter (îäèí ìóæ÷èíà ïðèõîäèò ê âðà÷ó) en de dokter vraagt aan de pati?nt (è âðà÷ ñïðàøèâàåò ó ïàöèåíòà) wat zijn probleem is (êàêàÿ ó íåãî ïðîáëåìà: «÷òî åñòü åãî ïðîáëåìà»).

De man antwoordt (ìóæ÷èíà îòâå÷àåò): „Ik ben getrouwd met een oerlelijke vrouw (ÿ æåíàò íà óæàñíî/êðàéíå íåêðàñèâîé æåíùèíå; lelijk – íåêðàñèâûé, áåçîáðàçíûé; oer – ïðà– /ïðèñòàâêà, îáîçíà÷àþùàÿ äðåâíîñòü, èìååò â íèäåðëàíäñêîì òàêæå óñèëèòåëüíîå çíà÷åíèå: «êðàéíå»/) gewoon voor het geld (ïðîñòî èç-çà äåíåã)”.

De dokter zegt: „Maar wat is uw probleem dan (âðà÷ ãîâîðèò: êàêàÿ æå ó âàñ òîãäà ïðîáëåìà)?”

De pati?nt antwoordt: „Ik heb een week geleden de lotto gewonnen (íåäåëþ íàçàä ÿ âûèãðàë â ëîòî; geleden – ïðîøëûé, ïðîøåäøèé, ìèíóâøèé: twee weken geleden – äâå íåäåëè òîìó íàçàä; winnen – âûèãðûâàòü)”.

Een man komt bij de dokter en de dokter vraagt aan de pati?nt wat zijn probleem is.

De man antwoordt: „Ik ben getrouwd met een oerlelijke vrouw gewoon voor het geld”.

De dokter zegt: „Maar wat is uw probleem dan?”

De pati?nt antwoordt: „Ik heb een week geleden de lotto gewonnen”.

Vissen
(Ëîâèòü ðûáó)

Een man is aan het vissen (îäèí ìóæèê /ñèäèò/ ëîâèò ðûáó; is aan het vissen – «íàõîäèòñÿ ïðè ëîâëå ðûáû», ýòà ôîðìà ñîîòâåòñòâóåò íàñòîÿùåìó ïðîäîëæåííîìó âðåìåíè) als er een voorbijganger langskomt (êîãäà ê íåìó ïîäõîäèò îäèí ïðîõîæèé; langs komen bij iemand – çàéòè, çàñêî÷èòü ê êîìó-ëèáî) en vraagt (è ñïðàøèâàåò): „Bijten ze (êëþþò îíè; bijten – êóñàòü/ñÿ/; êëåâàòü /î ðûáå/)?”

Zegt de man (ìóæèê ãîâîðèò): „Waarom denk je dan (ïî÷åìó òîãäà ïî-òâîåìó) dat ik zo ver van de kant af zit (ÿ òàê äàëåêî îò êðàÿ ñèæó? van… af – îò)?”

Een man is aan het vissen als er een voorbijganger langskomt en vraagt: „Bijten ze?”

Zegt de man: „Waarom denk je dan dat ik zo ver van de kant af zit?”

Gestolen
(Óêðàëè: «óêðàäåíî»)

Een man komt lachend een politiebureau binnen (îäèí ìóæ÷èíà çàõîäèò, ñìåÿñü, â ïîëèöåéñêîå áþðî, binnenkomen – âõîäèòü /âî ÷òî-ëèáî/; ïðèáûâàòü), hij zegt (îí ãîâîðèò): „Mijn auto is gestolen (ìîþ ìàøèíó óêðàëè: «ìîÿ ìàøèíà óêðàäåíà»; stelen – êðàñòü, âîðîâàòü)”.

Agent: „Waarom lacht u dan (ïî÷åìó âû òîãäà ñìååòåñü)?”

De man: „Mijn schoonmoeder zat erin (ìîÿ òåùà ñèäåëà â íåé; erin – â ýòîì; â íåì/â íåé)”.

Een man komt lachend een politiebureau binnen, hij zegt: „Mijn auto is gestolen”.

Agent: „Waarom lacht u dan?”

De man: „Mijn schoonmoeder zat erin”.

Zondagmorgen aan de ontbijttafel
(Âîñêðåñíûì óòðîì çà çàâòðàêîì 1 )

„Mammie, mijn ei smaakt zo akelig (ìàìî÷êà, ìîå ÿéöî èìååò òàêîé íåïðèÿòíûé âêóñ; smaken – áûòü âêóñíûì; èìåòü âêóñ /naar – ÷åãî/).

„Houd je mond en eet het op (ìîë÷è è ñúåøü åãî ïîëíîñòüþ; zijn mond houden – ìîë÷àòü: «äåðæàòü ñâîé ðîò»; opeten – ñúåñòü /âñ¸, äî êîíöà/, äîåñòü). Over het eten mag niet worden gezanikt (î åäå íå íîþò: «íåëüçÿ, ÷òîáû íûëîñü»; zaniken – íûòü).

„Mammie, moet ik het snaveltje ook opeten (ìàìî÷êà, êëþâèê ÿ òîæå äîëæåí ñúåñòü; snavel – êëþâ)?”

„Mammie, mijn ei smaakt zo akelig”.

„Houd je mond en eet het op. Over het eten mag niet worden gezanikt”.

„Mammie, moet ik het snaveltje ook opeten?”

Zich eruit werken
(Âûêðóòèòüñÿ 2 )

„En mevrouw, hoe gaat het met u (êàê ïîæèâàåòå, ãîñïîæà: «êàê ýòî èäåò ñ âàìè»)?” vraagt een vriendelijke heer (ñïðàøèâàåò äðóæåëþáíûé ãîñïîäèí). „Is alles ook goed met uw man (ñ âàøèì ìóæåì òîæå âñå õîðîøî)?”

Hij slikt zijn woorden in (îí ïðîãëàòûâàåò ñâîè ñëîâà; slikken – ãëîòàòü), want hij ziet opeens (ïîòîìó ÷òî îí âäðóã âèäèò) dat ze in de rouw is (÷òî îíà â òðàóðå). Snel voegt hij eraan toe (îí áûñòðî äîáàâëÿåò /ê ñêàçàííîìó/; toevoegen – äîáàâëÿòü /aan – ê/; eraan – ê ýòîìó /äîáàâèòü/): „Ligt hij nog altijd op hetzelfde kerkhof (îí âñå åùå ëåæèò íà òîì æå êëàäáèùå; altijd – âñåãäà; âñå åùå)?”

„En mevrouw, hoe gaat het met u?” vraagt een vriendelijke heer. „Is alles ook goed met uw man?”

Hij slikt zijn woorden in, want hij ziet opeens dat ze in de rouw is. Snel voegt hij eraan toe: „Ligt hij nog altijd op hetzelfde kerkhof?”

In de boetiek
(Â áóòèêå /íåáîëüøîì ìàãàçèíå ìîäíîé îäåæäû/)

Ietwat verlegen (íåìíîãî ñìóùåííî) fluistert het jonge meisje (øåï÷åò ìîëîäàÿ äåâóøêà; fluisteren – øåïòàòü) tegen de verkoper in de boetiek (ïðîäàâöó â áóòèêå): „Vindt u niet (âû íå íàõîäèòå) dat deze jurk te bloot is (÷òî ýòî ïëàòüå ñëèøêîì îòêðûòîå; bloot – ãîëûé, îáíàæåííûé; íåïîêðûòûé)?”

Hij werpt een blik (îí áðîñàåò âçãëÿä) in haar decollet? en vraagt (íà åå äåêîëüòå è ñïðàøèâàåò): „Heeft u borsthaar (ó âàñ åñòü âîëîñû íà ãðóäè; borst – ãðóäü)?”

„Natuurlijk niet (íåò, êîíå÷íî)!” zegt het meisje verontwaardigd (ãîâîðèò âîçìóùåííî äåâóøêà; verontwaardigen – âîçìóùàòü; waardig – äîñòîéíûé)

„In dat geval (â ýòîì ñëó÷àå) heeft u gelijk (âû ïðàâû; gelijk hebben – áûòü ïðàâûì: «èìåòü ïðàâîòó»), die jurk is te bloot (ýòî ïëàòüå ñëèøêîì îòêðûòîå)”.

Ietwat verlegen fluistert het jonge meisje tegen de verkoper in de boetiek: „Vindt u niet dat deze jurk te bloot is?”

Hij werpt een blik in haar decollet? en vraagt: „Heeft u borsthaar?”

„Natuurlijk niet!” zegt het meisje verontwaardigd.

„In dat geval heeft u gelijk, die jurk is te bloot”.

Kippen
(Êóðû)

Twee kippen (äâå êóðèöû) rennen voor een haan uit (áåãóò âïåðåäè ïåòóõà; vooruit – âïåðåä, âïåðåäè). Kakelt de ene kip tegen de andere (êóäàõ÷åò îäíà êóðèöà äðóãîé): „Niet zo vlug (íå òàê áûñòðî)! Hij is niet zo jong meer (îí óæå íå òàê ìîëîä; meer – áîëüøå)!”

Twee kippen rennen voor een haan uit. Kakelt de ene kip tegen de andere: „Niet zo vlug! Hij is niet zo jong meer!”

Een prestatie
(Äîñòèæåíèå)

De haan komt in het kippenhok (ïåòóõ âõîäèò â êóðÿòíèê; hok – õëåâ) en sjouwt een struisvogelei naar binnen (è çàòàñêèâàåò âíóòðü ñòðàóñèíîå ÿéöî).

Hij zegt (îí ãîâîðèò): „Dames, ik wil niet vervelend doen (äàìû, ÿ íå õî÷ó áûòü íàäîåäëèâûì = ïîêàçàòüñÿ çàíóäîé; vervelend – ñêó÷íûé, íóäíûé), maar ik wou jullie toch eens laten zien (íî ÿ õîòåë áû âàì âñå-òàêè ïîêàçàòü: «äàòü óâèäåòü») wat men elders presteert (÷åãî â äðóãèõ ìåñòàõ äîñòèãàþò; men – íåîïðåäåëåííî-ëè÷íîå ìåñòîèìåíèå, ñðàâíèòå: men zegt – ãîâîðÿò; elders – â äðóãîì ìåñòå)”.

De haan komt in het kippenhok en sjouwt een struisvogelei naar binnen.

Hij zegt: „Dames, ik wil niet vervelend doen, maar ik wou jullie toch eens laten zien wat men elders presteert”.

Zusje
(Ñåñòðåíêà)

Kareltje moet zijn zusje meenemen (Êàðåë äîëæåí âçÿòü åãî = ñâîþ ñåñòðåíêó ñ ñîáîé) als hij gaat vissen (êîãäà îí èäåò ëîâèòü ðûáó; vis – ðûáà; vissen – ëîâèòü ðûáó). Hij komt met een gezicht (îí ïðèõîäèò ñ ëèöîì) als een donderwolk (ïîõîæèì íà òó÷ó: «êàê ãðîçîâîå îáëàêî»; donder – ãðîì; wolk – îáëàêî) weer thuis (ñíîâà äîìîé).

Kareltje: „Ik ga nooit meer vissen met mijn zusje (ÿ íå ïîéäó íèêîãäà áîëüøå ëîâèòü ðûáó ñ ìîåé ñåñòðåíêîé)”.

Mama: „De volgende keer (â ñëåäóþùèé ðàç) moet je je zusje uitleggen (òû äîëæåí îáúÿñíèòü òâîåé ñåñòðåíêå) dat ze stil moet zijn (÷òîáû îíà íå øóìåëà: «÷òî îíà òèõîé äîëæíà áûòü»)”.

Kareltje: „Ze is stil genoeg mams (îíà äîñòàòî÷íî òèõàÿ, ìàìà), maar ze eet al het aas op (íî îíà ñúåäàåò âñþ íàæèâêó/ïðèìàíêó)!”

Kareltje moet zijn zusje meenemen als hij gaat vissen. Hij komt met een gezicht als een donderwolk weer thuis.

Kareltje: „Ik ga nooit meer vissen met mijn zusje”.

Mama: „De volgende keer moet je je zusje uitleggen dat ze stil moet zijn”.

Kareltje: „Ze is stil genoeg, mams, maar ze eet al het aas op!”

Oma
(Áàáóøêà)

Jantje komt bij oma en vraagt (ßíòüå ïðèõîäèò ê áàáóøêå è ñïðàøèâàåò): „Oma, bent u van karton (áàáóøêà, à âû èç êàðòîíà)?”

Oma zegt: „Nee Jantje, hoe kom jij daarbij (íåò, ßíòüå, à ñ ÷åãî òû ýòî âçÿë: «êàê òû ê ýòîìó ïðèøåë?»)?”

Jantje: „Nou, papa zei: Morgen komt die oude doos weer (íó, ïàïà ñêàçàë: çàâòðà ïðèäåò òà ñòàðàÿ êîðîáêà ñíîâà)!”

Jantje komt bij oma en vraagt: „Oma, bent u van karton?”

Oma zegt: „Nee, Jantje, hoe kom jij daarbij?”

Jantje: „Nou, papa zei: Morgen komt die oude doos weer!”

Beoordelen
(Ñóäèòü)

Een oude dame stapt in een warenhuis in de lift (ïîæèëàÿ äàìà âõîäèò â ëèôò â óíèâåðñàëüíîì ìàãàçèíå; waar – òîâàð, waren – òîâàðû). Zenuwachtig vraagt ze aan de liftbediende (îíà ñïðàøèâàåò íåðâíî ó ëèôòåðà; zenuw – íåðâ: op de zenuwen werken – äåéñòâîâàòü íà íåðâû; achten – óâàæàòü, ïî÷èòàòü; îáðàùàòü âíèìàíèå; liftbediende – ëèôòåð: «îáñëóæèâàþùèé ëèôò»; bedienen – îáñëóæèâàòü; bediende – ñëóæàùèé): „Als de lift nu plotseling kapotgaat (åñëè ëèôò ñåé÷àñ âíåçàïíî ñëîìàåòñÿ; kap?t – ñëîìàííûé), ga ik dan naar boven of naar beneden (ÿ ïîåäó òîãäà íàâåðõ èëè âíèç)?”

„Dat is niet aan mij te beoordelen (îá ýòîì íå ìíå ñóäèòü),” antwoordt de bediende (îòâå÷àåò ëèôòåð). „Dat hangt er helemaal vanaf (ýòî ïîëíîñòüþ çàâèñèò îò òîãî) hoe u geleefd hebt (êàê âû ïðîæèëè; leven – æèòü, ñóùåñòâîâàòü)”.

Een oude dame stapt in een warenhuis in de lift. Zenuwachtig vraagt ze aan de liftbediende: „Als de lift nu plotseling kapotgaat, ga ik naar boven of naar beneden?”

„Dat is niet aan mij te beoordelen,” antwoordt de bediende. „Dat hangt er helemaal vanaf hoe u geleefd hebt”.

Nieuweling
(Íîâè÷îê)

De nieuwe werknemer (íîâûé ðàáîòíèê) stond wat hulpeloos (ñòîÿë íåìíîãî áåñïîìîùíî; staan – ñòîÿòü; hulp – ïîìîùü) bij de papierversnipperaar (ó ìàøèíû äëÿ óíè÷òîæåíèÿ áóìàã; versnipperen – ðàçðåçàòü íà ìåëêèå ÷àñòè; snipper – îáðåçîê, îòðåçàííàÿ ïîëîñêà)

„Kan ik u helpen (ìîãó ÿ âàì ïîìî÷ü)?”, vroeg een secretaresse (ñïðîñèëà ñåêðåòàðøà; vragen – ñïðàøèâàòü).

„Ja”, zei hij, „hoe werkt dat ding?” (äà, ñêàçàë îí, êàê ýòà âåùü ðàáîòàåò?) „Heel simpel”, zegt ze (î÷åíü ïðîñòî, ãîâîðèò îíà), pakte het dikke dossier (âçÿëà òîëñòîå äîñüå; pakken – õâàòàòü, ñõâàòèòü) en stopte het in de versnipperaar (è ñóíóëà åãî â ìàøèíó äëÿ óíè÷òîæåíèÿ áóìàã).

„Bedankt, maar waar komen de kopie?n er nu uit (áëàãîäàðþ, à îòêóäà çäåñü òåïåðü âûõîäÿò êîïèè)?”

De nieuwe werknemer stond wat hulpeloos bij de papierversnipperaar.

„Kan ik u helpen?” vroeg een secretaresse.

„Ja” zei hij, „hoe werkt dat ding?”

„Heel simpel”, zegt ze, pakte het dikke dossier en stopte het in de versnipperaar.

„Bedankt, maar waar komen de kopie?n er nu uit?”

Te laat
(Ñëèøêîì ïîçäíî)

Vierentwintig jaar lang (â òå÷åíèå 24 ëåò) was Willem elke morgen (Âèëëåì áûë êàæäîå óòðî) op tijd op zijn werk geweest (âîâðåìÿ íà ñâîåé ðàáîòå), nog nooit had hij een dag gemist (åùå íèêîãäà îí íå ïðîïóñòèë è äíÿ; missen – óïóñòèòü; ïðîìàõíóòüñÿ, îøèáèòüñÿ; íå õâàòàòü, íåäîñòàâàòü).

Vandaag was hij voor het eerst te laat (ñåãîäíÿ îí âïåðâûå îïàçäûâàë; te laat zijn – îïàçäûâàòü: «áûòü ñëèøêîì ïîçäíî») en zijn baas had al tien keer op zijn horloge gekeken (è åãî øåô óæå äåñÿòü ðàç âçãëÿíóë íà ñâîè ÷àñû; kijken – ñìîòðåòü, ãëÿäåòü). Om half elf (â ïîëîâèíó îäèííàäöàòîãî) kwam Willem met zijn hoofd in het verband (ïðèáûë Âèëëåì ñ ïåðåâÿçàííîé ãîëîâîé: «ñ åãî ãîëîâîé â ïîâÿçêå») het kantoor binnen stappen (â êîíòîðó ñòóïàòü = âõîäÿ). Hij miste enkele tanden (ó íåãî íåäîñòàâàëî íåñêîëüêèõ çóáîâ) en hij zei met een van pijn vertrokken gezicht (è îí ñêàçàë ñ ïåðåêîøåííûì îò áîëè ëèöîì; vertrekken – èçìåíÿòü /âûðàæåíèå ëèöà/, ïåðåêàøèâàòü /ëèöî/): „Ik ben thuis van de trap gevallen (ÿ óïàë äîìà ñ ëåñòíèöû; vallen – ïàäàòü)”.

„Zo”, antwoordt zijn baas ongeduldig (òàê, îòâå÷àåò åãî øåô íåòåðïåëèâî; geduldig – òåðïåëèâî; dulden – òåðïåòü, ïåðåíîñèòü), „en moet zoiets anderhalf uur duren (è äîëæíî ÷òî-òî ïîäîáíîå ïîëòîðà ÷àñà äëèòüñÿ)?”

Vierentwintig jaar lang was Willem elke morgen op tijd op zijn werk geweest, nog nooit had hij een dag gemist. Vandaag was hij voor het eerst te laat en zijn baas had al tien keer op zijn horloge gekeken. Om half elf kwam Willem met zijn hoofd in het verband het kantoor binnen stappen. Hij miste enkele tanden en hij zei met een van pijn vertrokken gezicht: „Ik ben thuis van de trap gevallen”.

„Zo”, antwoordt zijn baas ongeduldig, „en moet zoiets anderhalf uur duren?”

Huwelijkslijst
(Ñâàäåáíûé ñïèñîê)

Komt een oudere man in de apotheek en vraagt (çàõîäèò ïîæèëîé ìóæ÷èíà â àïòåêó è ñïðàøèâàåò; oud – ñòàðûé; ouder – ñòàðøå; ïîæèëîé): „Hebt u tabletten (ó âàñ åñòü òàáëåòêè) om een vals gebit te reinigen (÷òîáû èñêóññòâåííóþ: «ôàëüøèâóþ» ÷åëþñòü ÷èñòèòü; rein – ÷èñòûé)?”

„Natuurlijk (åñòåñòâåííî/êîíå÷íî).”

„Hebt u krukken (ó âàñ åñòü êîñòûëè)?”

„Jazeker (äà, êîíå÷íî; zeker – îïðåäåëåííî, íåïðåìåííî; êîíå÷íî)”.

„Hebt u batterijen voor hoorapparaten (ó âàñ åñòü áàòàðåéêè ê ñëóõîâûì àïïàðàòàì; horen – ñëûøàòü)?”

„Zeker, mijnheer (êîíå÷íî, ãîñïîäèí)”.

„Verkoop u luiers (âû ïðîäàåòå ïåëåíêè) voor mensen met incontinentie (äëÿ ëþäåé ñ íåäåðæàíèåì /ìî÷è/)?”

„Die hebben we ook, mijnheer (ó íàñ îíè åñòü òîæå, ãîñïîäèí)”.

„En viagra (à âèàãðó /ñðåäñòâî îò èìïîòåíöèè/)?”

„Geen probleem (íåò ïðîáëåìû)”.

„O. K., dan wil ik hier wel (õîðîøî, òîãäà ÿ õî÷ó çäåñü, ïîæàëóé) mijn huwelijkslijst leggen (ïîëîæèòü ìîé áðà÷íûé ñïèñîê /äëÿ ïîêóïîê, ïîäàðêîâ/; huwelijk – ñóïðóæåñòâî, áðàê; æåíèòüáà, çàìóæåñòâî: in het huwelijk treden – âñòóïàòü â áðàê)”.

Komt een oudere man in de apotheek en vraagt:

„Hebt u tabletten om een vals gebit te reinigen?”

„Natuurlijk”.

„Hebt u krukken?”

„Jazeker”.

Hebt u batterijen voor hoorapparaten?”

„Zeker, mijnheer”.

„Verkoop u luiers voor mensen met incontinentie?”

„Die hebben we ook, mijnheer”.

„En viagra?”

„Geen probleem”.

„O. K., dan wil ik hier wel mijn huwelijkslijst leggen”.

Een nieuws
(Íîâîñòü)

Arts tegen pati?nt (âðà÷ ïàöèåíòó): „Ik heb goed nieuws (ó ìåíÿ åñòü õîðîøàÿ íîâîñòü) en ik heb slecht nieuws (è ó ìåíÿ åñòü ïëîõàÿ íîâîñòü). Het slechte nieuws is (ïëîõàÿ íîâîñòü åñòü = çàêëþ÷àåòñÿ â òîì) dat u hooguit nog maar drie dagen te leven hebt (÷òî âàì ñàìîå áîëüøåå åùå òîëüêî òðè äíÿ îñòàëîñü æèòü)”.

„En wat is dan het goede nieuws (à êàêàÿ òîãäà õîðîøàÿ íîâîñòü)?” vraagt de pati?nt geschrokken (ñïðàøèâàåò ïàöèåíò èñïóãàííî; schrikken – èñïóãàòüñÿ).

„Dat ik na maanden aandringen (÷òî ÿ ïîñëå ìåñÿöåâ íàñòàèâàíèÿ; aandringen – íàñòàèâàòü /îð – íà/; íàñòîÿíèå, òðåáîâàíèå; dringen – íàïèðàòü; ïðîäèðàòüñÿ, ïðîíèêàòü) eindelijk met mijn assistente naar bed ben geweest (íàêîíåö-òî ñ ìîåé àññèñòåíòêîé ïîáûâàë â ïîñòåëè)”.

Arts tegen pati?nt: „Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat u hooguit nog maar drie dagen te leven hebt”.

„En wat is dan het goede nieuws?” vraagt de pati?nt geschrokken.

„Dat ik na maanden aandringen eindelijk met mijn assistente naar bed ben geweest”.

Positief denken
(Äóìàòü ïîçèòèâíî)

Een man zegt tegen de psychiater (ìóæ÷èíà ãîâîðèò ïñèõèàòðó): „Ik ben het leven moe (ìíå íàäîåëî æèòü; moe – óñòàâøèé, óòîìëåííûé; moe zijn – óñòàòü), ik ga mezelf voor de trein gooien (ÿ ïîéäó áðîøóñü ïîä ïîåçä: «ïîéäó ìåíÿ ñàìîãî ïåðåä ïîåçäîì áðîñèòü»; zich gooien – áðîñàòüñÿ; gooien – áðîñàòü)!”

Zegt de psychiater: „Ik heb u toch altijd verteld (ÿ âàì âåäü âñåãäà ðàññêàçûâàë; vertellen – ðàññêàçûâàòü) dat u een positieve draai aan uw leven moet geven (÷òî âû âàøó æèçíü äîëæíû ïîçèòèâíî ïðåäñòàâëÿòü; een draai aan iets geven – ÷òî-òî òàê ïðåäñòàâèòü, ÷òî èçìåíèò âçãëÿä íà ýòî: «äàâàòü ÷åìó-òî ïîâîðîò, çàäàâàòü âðàùåíèå»; draaien – âðàùàòü, âåðòåòü) en aan alle dingen in het leven (è âñå âåùè â æèçíè)”.

„Inderdaad!” zegt de man (â ñàìîì äåëå, ãîâîðèò ìóæ÷èíà). „Daar heeft u gelijk in (âû â ýòîì ïðàâû). Ik zal anders zeggen (ÿ ñêàæó èíà÷å): Ik ga mijn leven op de rails zetten (ÿ ïîñòàâëþ ìîþ æèçíü íà ðåëüñû)!”

Een man zegt tegen de psychiater: „Ik ben het leven moe, ik ga mezelf voor de trein gooien!”

Zegt de psychiater: „Ik heb u toch altijd verteld dat u een positieve draai aan uw leven moet geven en aan alle dingen in het leven”.

„Inderdaad!” zegt de man. „Daar heeft u gelijk in. Ik zal anders zeggen: Ik ga mijn leven op de rails zetten!”

Pannekoeken
(Áëèíû)

Het onderzoek dat de psychiater op aandrang (îáñëåäîâàíèå, êîòîðîå ïñèõèàòð ïî íàñòîÿíèþ; aandringen – íàñòàèâàòü) van haar familie (åå ðîäñòâåííèêîâ) heeft gedaan (ñäåëàë) valt erg mee (ïðîøëî ëó÷øå, ÷åì îæèäàëîñü; meevallen – ïîñ÷àñòëèâèòüñÿ, ïîâåçòè, îáåðíóòüñÿ ëó÷øå, ÷åì îæèäàëîñü; erg – çëîé; äóðíîé; î÷åíü, ñèëüíî). „Waarom hebben ze u eigenlijk (ïî÷åìó, ñîáñòâåííî /ãîâîðÿ/, îíè âàñ) naar mij toegestuurd (íàïðàâèëè êî ìíå; sturen – ïðàâèòü /ðóëåì/; âåñòè /ñóäíî/; ïîñûëàòü, îòïðàâëÿòü, ñðàâíèòå: stuurman – øòóðìàí; ðóëåâîé)?” vraagt hij de vrouw (ñïðàøèâàåò îí æåíùèíó). „Alleen omdat ik zo dol ben op pannekoeken (òîëüêî ïîòîìó, ÷òî ÿ áåç óìà îò áëèíîâ; dol – ñóìàñøåäøèé, áåçóìíûé; dol zijn op iets – ñõîäèòü ñ óìà ïî ÷åìó-ëèáî)”, zegt ze (ãîâîðèò îíà).

Psychiater lachend (ïñèõèàòð, ñìåÿñü): „Maar mijn beste mevrouw (íî, ìîÿ äîðîãàÿ: «íàèëó÷øàÿ» ãîñïîæà), dat ben ik ook (ÿ ýòî òîæå = ÿ òîæå áåç óìà îò íèõ), dat is toch geen reden… (ýòî âåäü íå ïðè÷èíà/íå ïîâîä)

„U ook?” valt de vrouw hem in de rede (âû òîæå, ïåðåáèâàåò åãî æåíùèíà; iemand in de rede vallen – ïåðåáèâàòü êîãî-ëèáî: «ïàäàòü êîìó-ëèáî â ðå÷ü»). „Dan moet u eens bij mij thuis komen (òîãäà âû äîëæíû êàê-íèáóäü êî ìíå äîìîé ïðèéòè). Ik heb er een zolder vol van (ó ìåíÿ èõ ïîëíûé ÷åðäàê; vol van /iets/ – íàïîëíåííûé ÷åì-ëèáî)!”

Het onderzoek dat de psychiater op aandrang van haar familie heeft gedaan valt erg mee.

„Waarom hebben ze u eigenlijk naar mij toegestuurd?” vraagt hij de vrouw.

„Alleen omdat ik zo dol ben op pannenkoeken”, zegt ze.

Psychiater lachend: „Maar mijn beste mevrouw, dat ben ik ook, dat is toch geen reden…”

„U ook?” valt de vrouw hem in de rede.”Dan moet u eens bij mij thuis komen. Ik heb er een zolder vol van!”

Op een brug
(Íà ìîñòó)

Een politieagent belette een man (ïîëèöåéñêèé ïîìåøàë ìóæ÷èíå; beletten = belemmeren – ïðåïÿòñòâîâàòü, ìåøàòü) van de brug te springen (ïðûãíóòü ñ ìîñòà).

„Als je springt (åñëè òû ïðûãíåøü)”, pleitte de agent (ðàçúÿñíÿë àãåíò; pleiten – çàùèùàòü â ñóäå; pleiten tegen iets – âûñòóïàòü ïðîòèâ ÷åãî-ëèáî; pleiten voor iets – âûñòóïàòü çà ÷òî-ëèáî)”, moet ik je naspringen (ÿ äîëæåí ïðûãàòü çà òîáîé), en terwijl we dan op de ambulance wachten (è ïîêà ìû òîãäà æäåì ñêîðóþ), krijgen wij allebei een longontsteking (ìû îáà ïîëó÷èì âîñïàëåíèå ë¸ãêèõ; long – ë¸ãêîå; ontsteken – çàæèãàòü; çàãîðàòüñÿ; âîñïàëÿòüñÿ) en gaan wij allebei dood (è ìû îáà óìðåì; dood – ìåðòâûé). Doe me een lol (ñäåëàé ìíå óäîâîëüñòâèå), ga nu naar huis en hang je op (ïîéäè ñåé÷àñ äîìîé è ïîâåñüñÿ; zich ophangen – ïîâåñèòüñÿ)!”

Een politieagent belette een man van de brug te springen.

„Als je springt”, pleitte de agent, „moet ik je naspringen, en terwijl we dan op de ambulance wachten, krijgen wij allebei een longontsteking en gaan we allebei dood. Doe me een lol, ga nu naar huis en hang je op!”

Adam en Eva
(Àäàì è Åâà)

Adam en Eva zaten op het gras in de hemel (Àäàì è Åâà ñèäåëè íà òðàâå â íåáåñàõ).

Ineens vraagt Eva (Åâà âäðóã ñïðàøèâàåò): „Adam, vind jij mij nog mooi (Àäàì, òû íàõîäèøü ìåíÿ /âñå/ åùå êðàñèâîé)?”

Adam: „Natuurlijk, wie anders (êîíå÷íî, êîãî /æå/ åùå)”.

Adam en Eva zaten op het gras in de hemel.

Ineens vraagt Eva: „Adam, vind jij mij nog mooi?”

Adam:”Natuurlijk, wie anders”.

Op het kerkhof
(Íà êëàäáèùå)

Een lijk wandelt over het kerkhof (òðóï ïðîãóëèâàåòñÿ ÷åðåç êëàäáèùå; wandelen – ãóëÿòü, áðîäèòü) met zijn grafzerk (ñ åãî = ñî ñâîåé íàäãðîáíîé ïëèòîé; graf – ìîãèëà; zerk – íàäãðîáíûé êàìåíü, êàìåííàÿ ïëèòà) bij zich (ïðè ñåáå = ïðè íåì).

Verbaasd (óäèâëåííî; verbazen – óäèâëÿòü, èçóìëÿòü) vraagt een dode kennis (ñïðàøèâàåò óìåðøèé çíàêîìûé; kennis – çíàíèå; çíàêîìñòâî; çíàêîìûé): „Waarom zeul je (ïî÷åìó òû òàùèøü) je graafsteen toch mee (òâîå íàäãðîáèå-òî ñ ñîáîé; steen – êàìåíü)?”

„Ach, zonder identiteitsbewijs (àõ, áåç óäîñòîâåðåíèÿ ëè÷íîñòè; bewijs – äîêàçàòåëüñòâî; ñâèäåòåëüñòâî; bewijzen – äîêàçûâàòü) kom je tegenwoordig nergens meer (/íå/ ïðèäåøü òû â íàñòîÿùåå âðåìÿ íèêóäà áîëüøå = êóäà ñåãîäíÿ ïîéäåøü áåç óäîñòîâåðåíèÿ ëè÷íîñòè; tegenwoordig – íàñòîÿùèé, ñóùåñòâóþùèé)!”

Een lijk wandelt over het kerkhof met zijn graafzerk bij zich.

Verbaasd vraagt een dode kennis: „Waarom zeul je je graafsteen toch mee?”

„Ach, zonder identiteitsbewijs kom je tegenwoordig nergens meer!”

In het vliegtuig
(Â ñàìîëåòå)

Het was etenstijd in het vliegtuig (áûëî îáåäåííîå âðåìÿ: «âðåìÿ ïðèåìà ïèùè» â ñàìîëåòå; eten – åñòü, êóøàòü; åäà; êóøàíüå; îáåä).

„Wilt u iets eten (âû õîòèòå ÷òî-òî ïîåñòü)?” vroeg de stewardess aan een man (ñïðîñèëà ñòþàðäåññà ó îäíîãî ìóæ÷èíû; vragen – ñïðàøèâàòü).

„Waaruit kan ik kiezen (èç ÷åãî ÿ ìîãó âûáðàòü)?” vroeg hij (ñïðîñèë îí).

„Uit ja of nee (èç «äà» èëè «íåò»),” zegt de stewardess (ãîâîðèò ñòþàðäåññà).

Het was etenstijd in het vliegtuig.

„Wilt u iets eten?” vroeg de stewardess aan een man.

„Waaruit kan ik kiezen?” vroeg hij.

„Uit ja of nee,” zegt de stewardess.

Militairen
(Âîåííûå)

Er staan een paar militairen (/çäåñü/ ñòîèò: «âñòàåò» ïàðà âîåííûõ) tegenover elkaar (äðóã ïðîòèâ äðóãà) op te scheppen (õâàñòàÿñü/è õâàñòàþòñÿ/; opstaan – âñòàâàòü, ïîäíèìàòüñÿ) over hoe hoog hun IQ wel is (î òîì, êàê âûñîê èõ óðîâåíü óìñòâåííîãî ðàçâèòèÿ; IQ = intelligence quotient /àíãë./ – êîýôôèöèåíò óìñòâåííîãî ðàçâèòèÿ). Dan komt er iemand naast staan (òîãäà ïîäõîäèò êòî-òî ñ íèìè ðÿäîì âñòàòü = è îñòàíàâëèâàåòñÿ ðÿäîì ñ íèìè), die al een tijdje (êîòîðûé óæå íåêîòîðîå âðåìÿ) heeft staan luisteren (ñòîÿë è ñëóøàë). Hij zegt (îí ãîâîðèò):

– Nee jongens (íåò, ïàðíè), het meten van je slimheid (èçìåðåíèå òâîåãî óìà) aan de hand van het IQ (íà îñíîâå IQ) is al lang verleden tijd (óæå äàâíî ïðîøåäøåå âðåìÿ). Ze hebben al lang een nieuwe eenheid gevonden: de „t?re” (/îíè/ óæå äàâíî íàøëè íîâóþ åäèíèöó; vinden – íàõîäèòü).

Al die militairen knikken zo’n beetje (âñå òå âîåííûå êèâàþò òàê íåìíîæêî) en zeggen allemaal zoiets van (è âñå ãîâîðÿò ÷òî-òî â ýòîì ðîäå):

– Ja, daar hebben wij wel eens iets over gehoord (äà, ìû óæå êàê-òî ÷òî-òî ñëûøàëè îá ýòîì).

Dan zegt de man (ïîòîì ìóæ÷èíà ãîâîðèò):

– Ik zal een voorbeeld geven (ÿ ïðèâåäó ïðèìåð: «ÿ áóäó ïðèìåð äàâàòü»). Einstein bijvoorbeeld, was heel erg slim (Ýéíøòåéí, íàïðèìåð, áûë î÷åíü è î÷åíü óìíûé: «ñîâñåì î÷åíü óìíûé»; voorbeeld – ïðèìåð, îáðàçåö). Hij was dus een „mega-t?re” (îí áûë, çíà÷èò, ìåãà-òåðå; dus – ñëåäîâàòåëüíî, èòàê, çíà÷èò). Kijk ik, ik ben niet zo slim (ñìîòðèòå: ÿ = âçÿòü ìåíÿ, ÿ íå òàê óìåí; slim – õèòðûé; óìíûé, ëîâêèé), ik ben een „kilo-t?re” (ÿ – êèëî-òåðå). En ja, dan heb je ook nog militairen (íó âîò, ïîòîì åñòü åùå âîåííûå: «ïîòîì åñòü ó òåáÿ/ó âàñ åùå âîåííûå»)!

Er staan een paar militairen tegenover elkaar op te scheppen over hoe hoog hun IQ wel is.

Dan komt er iemand naast staan, die al een tijdje heeft staan luisteren. Hij zegt:

– Nee jongens, het meten van je slimheid aan de hand van het IQ is al lang verleden tijd. Ze hebben al lang een nieuwe eenheid gevonden: „de t?re”.

Al die militairen knikken zo’n beetje en zeggen allemaal zoiets van:

– Ja, daar hebben wij wel eens iets over gehoord.

Dan zegt de man:

– Ik zal een voorbeeld geven. Einstein bijvoorbeeld, was heel erg slim. Hij was dus een „mega-t?re”. Kijk ik, ik ben niet zo slim, ik ben een „kilo-t?re”. En ja, dan heb je ook nog militairen!

In de kazerne
(Â êàçàðìå)

– Wel soldaat, smaakt de soep niet (òàê, ñîëäàò, íåâêóñíûé ñóï; smaken – áûòü âêóñíûì)?

– Jawel, adjudant, maar… (äà, êîíå÷íî, ïðàïîðùèê, íî…)

– Maar wat, soldaat (íî ÷òî, ñîëäàò)?

– Er ligt nogal veel zand in (â íåì ëåæèò äîâîëüíî-òàêè ìíîãî ïåñêó; nog?l – äîâîëüíî, äî íåêîòîðîé ñòåïåíè).

– Mag ik u erop wijzen, soldaat (ïîçâîëüòå ìíå âàì óêàçàòü íà òî, ñîëäàò), dat u niet zo moet klagen (÷òî âû íå äîëæíû òàê æàëîâàòüñÿ). U bent hier om het vaderland te dienen (âû íàõîäèòåñü çäåñü /äëÿ òîãî/, ÷òîáû ñëóæèòü ðîäèíå), denk daaraan (ïîäóìàéòå îá ýòîì)!

– Maar niet om het op te eten, adjudant (íî íå /äëÿ òîãî/, ÷òîáû åå ïîåäàòü, ïðàïîðùèê).

– Wel soldaat, smaakt de soep niet?

– Jawel, adjudant, maar…

– Maar wat, soldaat?

– Er ligt nogal veel zand in.

– Mag ik u erop wijzen, soldaat, dat u niet zo moet klagen. U bent hier om het vaderland te dienen, denk daaraan!

– Maar niet om het op te eten, adjudant.

In het leger leer je veel
( àðìèè òû ó÷èøüñÿ ìíîãîìó)

Een jongen komt thuis uit dienst (þíîøà ïðèõîäèò ñî ñëóæáû äîìîé) en laat aan zijn moeder zien (è ïîêàçûâàåò åãî ìàòåðè: «äàåò/ïîçâîëÿåò åãî ìàìå óâèäåòü») wat hij daar allemaal geleerd heeft (÷åìó îí òàì òàêîìó: «âñåìó» âûó÷èëñÿ). Hij pakt zijn pistool (îí õâàòàåò ñâîé ïèñòîëåò; pakken – õâàòàòü, ñõâàòèòü) en schiet zo zijn naam in het plafond (è òàêèì îáðàçîì âûñòðåëèâàåò ñâîå èìÿ íà ïîòîëêå; zo – òàê, òàêèì îáðàçîì). Hij gaat naar buiten (îí âûõîäèò íàðóæó = íà óëèöó), pakt een handgranaat (õâàòàåò ðó÷íóþ ãðàíàòó), haalt de pin eruit (âûäåðãèâàåò èç íåå ÷åêó; halen —òÿíóòü; äîñòàâàòü, âûòàñêèâàòü) en gooit hem zo in het kippenhok (è çàáðàñûâàåò åå: «åãî» òàêèì îáðàçîì â êóðÿòíèê; kip – êóðèöà; kippen – êóðèöû; hok – õëåâ). Met een grote knal de heleboel de lucht in (ñ áîëüøèì õëîïêîì/âçðûâîì âñ¸ âìåñòå /âçëåòàåò/ â âîçäóõ; knallen – õëîïàòü, ùåëêàòü, òðåùàòü; ðàçäàâàòüñÿ /î ãðîìå, âûñòðåëàõ/; een heleboel – ìíîæåñòâî, áîëüøîå êîëè÷åñòâî: «öåëàÿ êó÷à»; boel – ìíîæåñòâî, ìàññà, êó÷à).

„Prachtig, jongen (âåëèêîëåïíî, þíîøà; pracht – âåëèêîëåïèå, ðîñêîøü)!” zegt zijn moeder (ãîâîðèò åãî ìàìà), „alleen jammer (òîëüêî æàëü) dat je vader het niet meer kan zien (÷òî òâîé îòåö ýòî íå ñìîæåò áîëüøå óâèäåòü)”.

„Hoezo?” vraagt hij (ïî÷åìó: «êàê òàê», ñïðàøèâàåò îí).

„Die was net de kippen aan het voeren (îí êàê ðàç êóð êîðìèë; voe/de/ren – êîðìèòü /æèâîòíûõ/)”.

Een jongen komt thuis uit dienst en laat aan zijn moeder zien wat hij daar allemaal geleerd heeft. Hij pakt zijn pistool en schiet zo zijn naam in het plafond. Hij gaat naar buiten, pakt een handgranaat, haalt de pin eruit en gooit hem zo in het kippenhok. Met een grote knal de heleboel de lucht in.

„Prachtig, jongen!” zegt zijn moeder, „alleen jammer dat je vader het niet meer kan zien”.

„Hoezo?” vraagt hij.

„Die was net de kippen aan het voeren”.

In een kroeg
(Â ïèâíîé)

In een beruchte kroeg (â îäíîé ïèâíîé ñ äóðíîé ðåïóòàöèåé; berucht – ïðåñëîâóòûé, ñêàíäàëüíî èçâåñòíûé) bladert een zakkenroller (ëèñòàåò îäèí âîð-êàðìàííèê; bladeren – ëèñòàòü, ïåðåëèñòûâàòü /in, door/; zak – êàðìàí; rollen – êàòèòü; /ðàçã./ ñòèáðèòü, óêðàñòü) door een modeblad (æóðíàë ìîä).

„Lees jij tegenwoordig zulke verwijfde tijdschriften (òû òåïåðü ÷èòàåøü òàêèå áàáñêèå æóðíàëû; verwijfd – /òîëüêî ïî îòíîøåíèþ ê ìóæ÷èíå/ îñêîðáèòåëüíî: «æåíîïîäîáíûé»; wijf – áàáà)?” informeert een al even misdadige makker (èíòåðåñóåòñÿ òàêîé æå òîâàðèù-óãîëîâíèê; makker – òîâàðèù, êîëëåãà; misdaad – ïðåñòóïëåíèå, çëîäåÿíèå; misdadig – ïðåñòóïíûé; misdoen – ïîñòóïàòü: «äåëàòü íåïðàâèëüíî», ïðåñòóïàòü çàêîí, ñîâåðøàòü ïðåñòóïëåíèå; doen – äåëàòü; daad – äåëî, äåéñòâèå, ïîñòóïîê).

„Hoezo verwijfd (êàê ýòî áàáñêèé)? Ik moet toch weten (ÿ æå äîëæåí çíàòü) waar het komende seizoen de zakken zitten (ãäå â íàñòóïàþùåì ñåçîíå áóäóò íàõîäèòüñÿ êàðìàíû; zitten – ñèäåòü; íàõîäèòüñÿ)!”

In een beruchte kroeg bladert een zakkenroller door een modeblad.

„Lees jij tegenwoordig zulke verwijfde tijdschriften?” informeert een al even misdadige makker.

„Hoezo verwijfd? Ik moet toch weten waar het komende seizoen de zakken zitten”.

Ik ook niet…
(ß òîæå íå…)

Een knul (îäèí ïàðåíü; knul – óâàëåíü, îëóõ; ïàðåíü) gaat op een dag (èäåò â îäèí äåíü = îäíàæäû) naar de vader van zijn liefje (ê îòöó ñâîåé âîçëþáëåííîé) om hem de hand van zijn dochter te vragen (÷òîáû ó íåãî ïðîñèòü ðóêè åãî äî÷åðè).

– Oh, vergeet het maar (çàáóäü æå îá ýòîì; vergeten – çàáûâàòü; çàáûòûé /vergat-vergaten-vergeten/)! krijgt hij te horen (ñëûøèò îí â îòâåò: «ïîëó÷àåò îí ñëûøàòü») „Ik wil niet (ÿ íå õî÷ó) dat mijn dochter haar leven (÷òîáû ìîÿ äî÷ü ñâîþ æèçíü) verknoeit bij een domme lul (èñïîðòèëà /æèâÿ/ ó òóïîãî áîëâàíà; lul – /ãðóá./ ïîëîâîé ÷ëåí; áîëâàí, äóáèíà; knoeien – ïëîõî ðàáîòàòü, õàëòóðèòü; âðåäèòü, ïðè÷èíÿòü óùåðá)”.

De knaap kijkt de man recht in de ogen en zegt (ïàðåíü ãëÿäèò ìóæ÷èíå ïðÿìî â ãëàçà è ãîâîðèò):

– Ik ook niet, meneer (ÿ òîæå íå /õî÷ó/, ãîñïîäèí), daarom kom ik nu juist haar hand vragen (ïîýòîìó ÿ è ïðèøåë ñåé÷àñ ïðîñèòü åå ðóêè; juist – ïðàâèëüíûé, âåðíûé; òî÷íûé; òî÷íî, èìåííî, êàê ðàç).

Een knul gaat op een dag naar de vader van zijn liefje om hem de hand van zijn dochter te vragen.

– Oh, vergeet het maar, krijgt hij te horen – Ik wil niet dat mijn dochter haar leven verknoeit bij een domme lul!

De knaap kijkt de man recht in de ogen en zegt:

– Ik ook niet, meneer, daarom kom ik nu juist haar hand vragen!

In de trein
(Â ïîåçäå)

Jan zit in de trein (ßí ñèäèò â ïîåçäå) en wil een sigaar opsteken (è õî÷åò çàêóðèòü ñèãàðó; opsteken – ïîäíèìàòü: de paraplu opsteken – ðàñêðûâàòü çîíòèê; çàæèãàòü /ëàìïó/; ïðèêóðèâàòü), maar eerst vraagt hij beleefd (íî ñíà÷àëà îí âåæëèâî ñïðàøèâàåò; beleefd – âåæëèâûé, ó÷òèâûé) aan de dame tegenover hem (ó äàìû íàïðîòèâ íåãî):

– Staat u mij toe dat ik rook (âû ìíå ïîçâîëèòå, ÷òîáû ÿ çàêóðèë)?

– Doe alsof je thuis bent (áóäü: «äåëàé» êàê äîìà) antwoordt de dame (îòâå÷àåò äàìà), waarop Jan de sigaar voorzichtig wegsteekt en bromt (íà ÷òî ßí îñòîðîæíî ïðÿ÷åò ñèãàðó è âîð÷èò; wegsteken – íåçàìåòíî óáðàòü, ïðèïðÿòàòü; weg – ïðî÷ü; steken – ñóíóòü):

– Nu dan maar niet (òîãäà íå ñåé÷àñ).

Jan zit in de trein en wil een sigaar opsteken, maar eerst vraagt hij beleefd aan de dame tegenover hem:

– Staat u mij toe dat ik rook?

– Doe alsof je thuis bent, antwoordt de dame, waarop Jan de sigaar voorzichtig wegsteekt en bromt:

– Nu dan maar niet.

Wie is wie
(Êòî åñòü êòî)

Een jongeman is net aangenomen (ìîëîäîé ÷åëîâåê òîëüêî ÷òî ïðèíÿò íà ðàáîòó; net – êàê ðàç; òîëüêî ÷òî) in een grote multinationale onderneming (â áîëüøîå ìóëüòèíàöèîíàëüíîå ïðåäïðèÿòèå; ondern?men – ïðåäïðèíèìàòü). Vanaf de eerste dag (â ïåðâûé æå äåíü/ñ ïåðâîãî äíÿ; van?f – /íà÷èíàÿ/ ñ, ñî: vanaf maandag – ñ ïîíåäåëüíèêà) neemt hij de telefoon (îí áåðåò òåëåôîí), belt de bedrijfscafetaria (çâîíèò â êàôå ïðåäïðèÿòèÿ) en brult (è êðè÷èò; brullen – ðåâåòü, ðû÷àòü; îðàòü /î ÷åëîâåêå/):

– Een koffie, en snel een beetje… (îäèí êîôå è áûñòðåíüêî: «áûñòðî íåìíîæêî»)

Aan de andere kant van de lijn (íà äðóãîì êîíöå ëèíèè) antwoordt een stem (îòâå÷àåò ãîëîñ):

– Ik denk dat u een verkeerd intern nummer (ìíå êàæåòñÿ, ÷òî âû íåïðàâèëüíûé âíóòðåííèé íîìåð) gedraaid hebt (íàáðàëè; draaien – âåðòåòü, âðàùàòü; een nummer draaien – íàáèðàòü íîìåð òåëåôîíà), weet u met wie u spreekt (çíàåòå âû, ñ êåì âû ãîâîðèòå), onnozelaar (ãëóïåö)?

– Heu… nee… – antwoordt de jonge man (ýý… íåò, – îòâå÷àåò ìîëîäîé ÷åëîâåê).

– Ik ben de Directeur-Generaal van deze firma, jij idioot! (ÿ ãåíåðàëüíûé äèðåêòîð ýòîé ôèðìû, òû, èäèîò!)

De jonge man roept tweemaal luider (ìîëîäîé ÷åëîâåê êðè÷èò â äâà ðàçà ãðîì÷å):

– En U, dik opgeblazen directeur-generaaltje (à âû, òîëñòûé, íàäóòûé ãåíåðàëüíûé äèðåêòðèøêà), weet u wel met wie u spreekt (çíàåòå ëè âû, ñ êåì âû ãîâîðèòå)?

– Heu… nee… – antwoordt de directeur ietwat verbaasd (íåò, – îòâå÷àåò äèðåêòîð ÷óòü óäèâëåííî).

– Perfect (îòëè÷íî)! antwoordt de jonge man en hij legt de telefoon neer (îòâå÷àåò ìîëîäîé ÷åëîâåê è êëàäåò òðóáêó; neer – âíèç; neerleggen – âåøàòü /òðóáêó/: «êëàñòü âíèç»).

Een jonge man is net aangenomen in een grote multinationale onderneming. Vanaf de eerste dag neemt hij de telefoon, belt de bedrijfscafetaria en brult:

– Een koffie, en snel een beetje…

Aan de andere kant van de lijn antwoordt een stem:

– Ik denk dat u een verkeerd intern nummer gedraaid hebt, weet u met wie u spreekt, onnozelaar?

– Heu… nee… – antwoordt de jonge man.

– Ik ben de Directeur-Generaal van deze firma, jij idioot!

De jonge man roept tweemaal luider:

– En u, dik opgeblazen directeur-generaaltje, weet u wel met wie u spreekt?

– Heu… nee… – antwoordt de directeur ietwat verbaasd.

– Perfect! antwoordt de jonge man en hij legt de telefoon neer.

Hoe gaat het
(Êàê äåëà)

– Hoe gaat het met je paard (êàê ïîæèâàåò òâîÿ ëîøàäü: «êàê èäåò ýòî ñ òâîåé ëîøàäüþ»)?

– Mijn paard gaat niet, het loopt (ìîÿ ëîøàäü íå èäåò, îíà áåæèò).

– OK, hoe loopt het met je paard?

– Dat gaat (âñå õîðîøî: «ýòî èäåò /õîðîøî/»).

– Hoe gaat het met je paard?

– Mijn paard gaat niet, het loopt.

– OK, hoe loopt het met je paard?

– Dat gaat.

Naar huis kruipen
(Ïîëçòè äîìîé)

Een man zit aan de bar (ìóæ÷èíà ñèäèò ó áàðà = ó áàðíîé ñòîéêè) en drinkt zich aardig door (è ïîðÿäî÷íî íàïèâàåòñÿ; aardig – ïðèÿòíûé, ìèëûé; ìèëîâèäíûé, õîðîøåíüêèé; íåìàëûé, ïîðÿäî÷íûé; door – ñêâîçü; zich doordrinken – íàïèòüñÿ, íàêëþêàòüñÿ). Aan het eind van de avond (ê êîíöó âå÷åðà) als hij naar huis wil (êîãäà îí õî÷åò äîìîé), staat hij op en valt om (îí âñòàåò è ïàäàåò; opstaan – âñòàòü; omvallen – óïàñòü, îïðîêèíóòüñÿ).

„Zoveel heb ik toch niet gedronken (òàê ìíîãî ÿ âåäü íå âûïèë = íåóæòî ÿ òàê ìíîãî âûïèë)?” denkt hij (äóìàåò îí).

Hij probeert het nog een keer (îí ïðîáóåò /ýòî/ åùå ðàç) en weer hetzelfde verhaal (è ñíîâà òîò æå ðàññêàç = òà æå èñòîðèÿ).”Nou, denkt hij – „dan kruip ik maar naar huis” (òàê, äóìàåò îí, òîãäà ÿ ïîïîëçó äîìîé).

De volgende morgen (íà ñëåäóþùåå óòðî) maakt zijn dochter hem wakker (áóäèò åãî äî÷ü åãî: «äåëàåò åãî áîäðñòâóþùèì») en vraagt (è ñïðàøèâàåò): „Vader, was je weer eens dronken gisteravond (îòåö, òû îïÿòü áûë ïüÿíûé â÷åðà âå÷åðîì)?”

Hij zegt (îí ãîâîðèò): „Wel, hoe kom jij daar nu bij (äà, êàê òû ýòî ñåé÷àñ óçíàëà: «êàê òû ïðèõîäèøü ñåé÷àñ ê ýòîìó»)?” Waarop ze antwoordt (íà ÷òî îíà îòâå÷àåò):

„De kroeg belde net op (ñ ïèâíîé òîëüêî ÷òî çâîíèëè: «ïèâíàÿ çâîíèëà òîëüêî ÷òî»; opbellen – ïîçâîíèòü ïî òåëåôîíó; bellen – çâîíèòü), je bent je rolstoel vergeten mee te nemen (òû çàáûë ñâîå èíâàëèäíîå êðåñëî = èíâàëèäíóþ êîëÿñêó âçÿòü ñ ñîáîé; rollen – êàòèòü/ñÿ/; stoel – ñòóë, ñèäåíüå)”.

Een man zit aan de bar en drinkt zich aardig door. Aan het eind van de avond als hij naar huis wil, staat hij op en valt om. „Zoveel heb ik toch niet gedronken?” denkt hij.

Hij probeert het nog een keer en weer hetzelfde verhaal. „Nou, denkt hij, „dan kruip ik maar naar huis”.

De volgende morgen maakt zijn dochter hem wakker en vraagt: „Vader, was je weer eens dronken gisteravond?”

Hij zegt: „Wel, hoe kom jij daar nu bij?”

Waarop ze antwoordt: „De kroeg belde net op, je bent je rolstoel vergeten mee te nemen”.

Een straf
(Íàêàçàíèå)

Jantje komt lachend binnen (ßíòüå âõîäèò, ñìåÿñü; binnen – âíóòðü). Vader kijkt verbaasd en vraagt (îòåö ñìîòðèò óäèâëåííî è ñïðàøèâàåò):

– Wat valt er te lachen (÷òî òóò ñìåøíîãî: «÷òî âûïàäàåò çäåñü ñìåÿòüñÿ»?)?

Jantje vertelt dat hij van de meester 100 keer „ik ben een aap” op papier moet zetten (ßíòüå ðàññêàçûâàåò, ÷òî ó÷èòåëü åãî îáÿçàë 100 ðàç íàïèñàòü íà áóìàãå «ÿ îáåçüÿíà»; zetten – ñàæàòü; ñòàâèòü, ïîìåùàòü).

– En wat is daar zo grappig aan (è ÷òî â ýòîì òàêîãî ñìåøíîãî)?”, – vraagt zijn vader verbaasd (ñïðàøèâàåò åãî îòåö óäèâëåííî). Waarop Jantje antwoordt (íà ÷òî ßíòüå îòâå÷àåò):

– En u moet er uw handtekening onder zetten (à âû äîëæíû ïîä ýòèì ïîñòàâèòü âàøó ïîäïèñü; tekenen – ðèñîâàòü; èçîáðàæàòü; ÷åðòèòü; ðàñïèñûâàòüñÿ; teken – çíàê)!

Jantje komt lachend binnen. Vader kijkt verbaasd en vraagt:

– Wat valt er te lachen?

Jantje vertelt dat hij van de meester 100 keer „Ik ben een aap” op papier moet zetten.

– En wat is daar zo grappig aan? – vraagt zijn vader verbaasd. Waarop Jantje antwoordt:

– En u moet er uw handtekening onder zetten!

Andere strategie
(Äðóãàÿ ñòðàòåãèÿ)

Een vrouw is het zat (îäíà æåíùèíà óñòàëà îò òîãî/åé íàäîåëî; zat – ñûòûé; iets zat zijn – óñòàòü îò ÷åãî-ëèáî, ïðåñûòèòüñÿ ÷åì-ëèáî; zat – ñûòûé) dat haar man iedere avond dronken thuis komt (÷òî åå ìóæ êàæäûé âå÷åð ïðèõîäèò äîìîé ïüÿíûé), en zegt tegen een vriend van hem (è ãîâîðèò /îäíîìó/ åãî äðóãó) dat zij wil scheiden (÷òî îíà õî÷åò ðàçâîäèòüñÿ; scheiden – îòäåëÿòü, ðàçäåëÿòü; ðàçãðàíè÷èâàòü; ðàññòàâàòüñÿ, ðàñõîäèòüñÿ; zich laten scheiden – ïîäàòü çàÿâëåíèå î ðàçâîäå: «äàòü ñåáÿ ðàçâåñòè»).

Hij weet haar ervan te overtuigen (îí óìååò åå â òîì óáåäèòü = åìó óäàåòñÿ óáåäèòü åå â òîì) haar man nog ??n kans te geven (äàòü åå ìóæó åùå îäèí øàíñ):

– Wees niet boos op hem (íå áóäü çëîé íà íåãî = íå çëèñü íà íåãî) als hij dronken is (êîãäà îí ïüÿíûé) maar wees aardig (à áóäü ìèëîé), misschien gaat hij zich daardoor wel schuldig voelen (ìîæåò áûòü, îí ñåáÿ ÷åðåç ýòî, ïîæàëóé, ïî÷óâñòâóåò âèíîâíûì; daardoor – ÷åðåç ýòî, òåì ñàìûì; âñëåäñòâèå ýòîãî; zich voelen – ÷óâñòâîâàòü ñåáÿ) en stopt hij daardoor met drinken (è çàêîí÷èò ÷åðåç ýòî ñ ïèòüåì = è áðîñèò áëàãîäàðÿ ýòîìó ïèòü).

De volgende avond komt de man weer lam thuis (íà ñëåäóþùèé âå÷åð ìóæ ïðèõîäèò îïÿòü ïàðàëèçîâàííûé = îñòåêëåíåâøèé äîìîé). Als hij binnen komt waggelen (êîãäà îí âõîäèò, ïîêà÷èâàÿñü, âíóòðü: «âõîäèò êà÷àòüñÿ»; waggelen – øàòàòüñÿ, êà÷àòüñÿ) begint ze niet (îíà íå íà÷èíàåò) zoals gewoonlijk (òàê, êàê îáû÷íî) tegen hem te schelden (íà íåãî ðóãàòüñÿ/áðàíèòüñÿ) maar in plaats daarvan (à âìåñòî ýòîãî) schenkt ze wat te drinken voor hem in (îíà íàëèâàåò ÷òî-òî âûïèòü äëÿ íåãî; inschenken íàëèâàòü), geeft hem zijn pantoffels (äàåò åìó åãî òàïêè) maakt zijn das los (ðàçâÿçûâàåò åãî ãàëñòóê; losmaken – ðàçâÿçûâàòü, ðàñïóñêàòü; los – ñâîáîäíûé, íå ñâÿçàííûé) en aait hem door zijn haar (è ãëàäèò åãî ïî åãî âîëîñàì: «÷åðåç/ñêâîçü âîëîñû»; aaien – ëàñêàòü, ãëàäèòü ðóêîé). Op zwoele toon zegt ze (çíîéíûì = ñòðàñòíûì òîíîì ãîâîðèò îíà; zwoel – äóøíûé, çíîéíûé):

– Wat denk je (êàê òû ïîëàãàåøü), zullen we lekker naar bed gaan (ïîéäåì ìû ìèëî â ïîñòåëü = íå ëå÷ü ëè íàì ëó÷øå â ïîñòåëü; lekker – âêóñíûé, ëàêîìûé; ïðèÿòíûé, ìèëûé)?

– Ja, laten we dat maar doen (äà, äàâàé òîãäà ýòî äåëàòü = äàâàé ýòî ñäåëàåì), is zijn antwoordt (åñòü = òàêîâ áûë åãî îòâåò). – Als ik nu naar huis ga (åñëè ÿ ñåé÷àñ ïîéäó äîìîé), krijg ik toch ruzie met mijn vrouw (ÿ âåäü ïîëó÷ó ññîðó ñ ìîåé æåíîé)!

Een vrouw is het zat dat haar man iedere avond dronken thuis komt, en zegt tegen een vriend van hem dat zij wil scheiden.

Hij weet haar ervan te overtuigen haar man nog ??n kans te geven:

– Wees niet boos op hem als hij dronken is, maar wees aardig, misschien gaat hij zich daardoor wel schuldig voelen en stopt hij daardoor met drinken.

De volgende avond komt de man weer lam thuis. Als hij binnen komt waggelen, begint ze niet, zoals gewoonlijk, tegen hem te schelden, maar in plaats daarvan schenkt ze wat te drinken voor hem in, geeft hem zijn pantoffels, maakt zijn das los en aait hem door zijn haar. Op zwoele toon zegt ze:

– Wat denk je, zullen we lekker naar bed gaan?

– Ja, laten we dat maar doen, is zijn antwoord. – Als ik nu naar huis ga, krijg ik toch ruzie met mijn vrouw!

Gevangenis
(Òþðüìà)

Gevangenisdirecteur zegt tegen de gevangenen (äèðåêòîð òþðüìû ãîâîðèò çàêëþ÷åííûì):

– Ik ben bestolen (ÿ åñòü îáîêðàäåí = ìåíÿ îáîêðàëè; stelen – êðàñòü, âîðîâàòü; bestelen – îáêðàäûâàòü, îáâîðîâûâàòü). Als ik erachter kom (åñëè ÿ óçíàþ; ?rgens achter komen – âûÿñíèòü, óçíàòü ÷òî-ëèáî) wie dat gedaan heeft (êòî ýòî ñäåëàë), vliegt hij er op staande voet uit (âûëåòèò îí íåìåäëåííî îòñþäà; op staande voet = terstond = onmiddelijk – íåìåäëåííî: «íà ñòîÿùåé íîãå»).

Gevangenisdirecteur zegt tegen de gevangenen:

– Ik ben bestolen. Als ik erachter kom wie dat gedaan heeft, vliegt hij er op staande voet uit.

Geld
(Äåíüãè)

Er zitten twee zwervers (çäåñü ñèäÿò äâîå áðîäÿã = ñèäÿò äâîå áðîäÿã) op een bank in het park (íà ñêàìåéêå â ïàðêå). De een legt 1ˆ op de bank (îäèí êëàäåò îäèí åâðî íà ñêàìüþ). Waarop de ander vraagt (íà ÷òî äðóãîé ñïðàøèâàåò):

– Waarom doe je dat (ïî÷åìó òû ýòî äåëàåøü)?

Waarop de eerste antwoordt (íà ÷òî ïåðâûé îòâå÷àåò):

– Ik wil eens voelen (ÿ õî÷ó âñå æå ïî÷óâñòâîâàòü) hoe het is (êàê ýòî åñòü = ÷òî ýòî òàêîå) om geld op de bank te hebben (äåíüãè â áàíêå èìåòü)!

Er zitten twee zwervers op een bank in het park. De een legt 1ˆ op de bank. Waarop de ander vraagt:

– Waarom doe je dat?

Waarop de eerste antwoordt:

– Ik wil eens voelen hoe het is om geld op de bank te hebben!

Winkelier
(Âëàäåëåö ìàãàçèíà)

Een winkelier ligt op sterven (âëàäåëåö ìàãàçèíà ëåæèò ïðè ñìåðòè; winkel – ìàãàçèí; sterven – óìèðàòü). De hele familie staat rond het bed (âñÿ ðîäíÿ ñòîèò âîêðóã êðîâàòè). Zijn vrouw vraagt snikkend (åãî æåíà ñïðàøèâàåò, âñõëèïûâàÿ; snikken – âñõëèïûâàòü):

– Kun je mij nog horen (òû ìîæåøü ìåíÿ åùå ñëûøàòü)? Iedereen is er (âñå çäåñü: «êàæäûé åñòü çäåñü»). We zijn allemaal bij je (ìû âñå ñ òîáîé: «ïðè òåáå»).

Fluisterend vraagt de zieke (øåï÷à, ñïðàøèâàåò áîëüíîé; fluisteren – øåïòàòü):

– Is Jaaper er (ßïåð çäåñü)?

– Ja.

– En Johan (à Éîõàí)?

– Ja.

– En Mies?

– Ja.

– En Toine?

– Ja.

– En Felix?

– Ja.

– En Wilma?

– Ja.

Met veel moeite (ñ áîëüøèì òðóäîì) verzamelt de winkelier zijn laatste krachten (âëàäåëåö ìàãàçèíà ñîáèðàåò ñâîè ïîñëåäíèå ñèëû) en gaat rechtop zitten (è ñàäèòñÿ ïðÿìî; gaan zitten – ñàäèòüñÿ: «èäòè ñèäåòü»). Dan zegt hij woedend (çàòåì îí ãîâîðèò ÿðîñòíî; woeden – íåèñòîâñòâîâàòü; woede – ÿðîñòü, áåøåíñòâî):

– Maar wie staat er dan in ’s hemels naam achter de toonbank (à êòî ñòîèò òîãäà, âî èìÿ íåáà = Áîæå ìîé, çà ïðèëàâêîì)?

Een winkelier ligt op sterven. De hele familie staat rond het bed. Zijn vrouw vraagt snikkend: „Kun je mij nog horen? Iedereen is er. We zijn allemaal bij je”.

Fluisterend vraagt de zieke:

– Is Jaaper er?

– Ja.

– En Johan?

– Ja.

– En Mies?

– Ja.

– En Toine?

– Ja.

– En Felix?

– Ja.

– En Wilma?

– Ja.

Met veel moeite verzamelt de winkelier zijn laatste krachten en gaat rechtop zitten. Dan zegt hij woedend: „Maar wie staat er dan in ’s hemels naam achter de toonbank?”

Kleren
(Îäåæäà)

Een vrouw die op sterven ligt zegt tegen haar man (æåíùèíà, êîòîðàÿ ëåæèò ïðè ñìåðòè, ãîâîðèò ñâîåìó ìóæó):

– Beloof me (îáåùàé ìíå; beloven) dat je volgende echtgenote (÷òî òâîÿ ñëåäóþùàÿ ñóïðóãà; echt – áðàê, ñóïðóæåñòâî; genoot – òîâàðèù, êîìïàíüîí /î æåíùèíå: genote/) nooit mijn kleren zal dragen (íèêîãäà íå áóäåò íîñèòü ìîþ îäåæäó).

– Wat een onzin (÷òî çà áåññìûñëèöà/÷óøü; zin – ñìûñë), – troost haar man (óòåøàåò åå ìóæ) – Ten eerste ben jij volgende week weer op de been (âî-ïåðâûõ, òû áóäåøü íà ñëåäóþùåé íåäåëå ñíîâà íà íîãàõ; op de been zijn – áûòü íà íîãàõ, áîäðñòâîâàòü; ïîäíÿòüñÿ ïîñëå áîëåçíè) en ten tweede is ze veel kleiner dan jij (à âî-âòîðûõ, îíà ãîðàçäî ìåíüøå, ÷åì òû).

Een vrouw die op sterven ligt zegt tegen haar man:

– Beloof me dat je volgende echtgenote nooit mijn kleren zal dragen.

– Wat een onzin, – troost haar man, – Ten eerste ben jij volgende week weer op de been en ten tweede is ze veel kleiner dan jij.

Huwelijksreis
(Ñâàäåáíîå ïóòåøåñòâèå)

Man (/îäèí/ ìóæ÷èíà): – Waarom ga je eigenlijk nu al weer scheiden (ïî÷åìó òû ñîáèðàåøüñÿ, ñîáñòâåííî /ãîâîðÿ/, óæå ñíîâà ðàçâîäèòüñÿ)?

Vriend (/åãî/ äðóã): – We kregen ruzie over de huwelijksreis (ìû ïîññîðèëèñü: «ïîëó÷èëè ññîðó» èç-çà/îòíîñèòåëüíî ñâàäåáíîãî ïóòåøåñòâèÿ; krijgen – ïîëó÷àòü, ïðèîáðåòàòü, äîñòàâàòü)

Man: – Hoezo (êàê òàê/ïî÷åìó)?

Vriend: – Ik wilde naar de Bahama’s en zij wilde mee (ÿ õîòåë íà Áàãàìû, à îíà õîòåëà âìåñòå ñî ìíîé: «õîòåëà âìåñòå»).

Man: – Waarom ga je eigenlijk nu al weer scheiden?

Vriend: – We kregen ruzie over de huwelijksreis.

Man: – Hoezo?

Vriend: – Ik wilde naar de Bahama’s en zij wilde mee.

Trouwen
(Âûéòè çàìóæ/æåíèòüñÿ)

– Heb je alles goed overwogen, Tineke (èìååøü òû âñå õîðîøî âçâåøåííûì = òû âñå õîðîøî âçâåñèëà/îáäóìàëà, Òèíåêå; overwegen – îáäóìûâàòü, âçâåøèâàòü; wegen – âåñèòü; âçâåøèâàòü)? – vraagt haar moeder (ñïðàøèâàåò åå ìàòü). – Je wilt dus met die oude miljonair trouwen (òû õî÷åøü, çíà÷èò, çà ýòîãî ñòàðîãî ìèëëèîíåðà âûéòè çàìóæ) en de rest van je leven (è îñòàòîê òâîåé æèçíè) naast hem doorbrengen (ðÿäîì ñ íèì ïðîâåñòè; doorbrengen – ïðîâîäèòü /âðåìÿ/)?

– Dat heb ik niet gezegd, ma (ÿ ýòîãî íå ãîâîðèëà, ìà). Ik zei: de rest van zijn leven (ÿ ñêàçàëà: îñòàòîê åãî æèçíè; zeggen – ãîâîðèòü, ñêàçàòü).

– Heb je alles goed overwogen, Tineke? – vraagt haar moeder. – Je wilt dus met die oude miljonair trouwen en de rest van je leven naast hem doorbrengen?

– Dat heb ik niet gezegd, ma. Ik zei: de rest van zijn leven.

Scherpschutter
(Ñíàéïåð)

Een scherpschutter komt thuis van zijn werk (ñíàéïåð ïðèõîäèò äîìîé ñî ñâîåé ðàáîòû; scherp – îñòðûé; schutter – ñòðåëîê; schieten – ñòðåëÿòü). Zijn vrouw doet de deur open (åãî æåíà îòêðûâàåò äâåðü; opendoen – îòêðûâàòü: «äåëàòü îòêðûòûì»). Scherpschutter tegen zijn vrouw (ñíàéïåð /ãîâîðèò/ ñâîåé æåíå):

– Ik heb je gemist (ÿ ñêó÷àë ïî òåáå/ÿ íå ïîïàë â òåáÿ; missen – óïóñòèòü /øàíñ/; ïðîìàõíóòüñÿ, îøèáèòüñÿ; íå óäàâàòüñÿ; áûòü ëèøåííûì ÷åãî-ëèáî; ik zal hem missen – ÿ áóäó ïî íåìó ñêó÷àòü)!

Een scherpschutter komt thuis van zijn werk. Zijn vrouw doet de deur open. Scherpschutter tegen zijn vrouw:

– Ik heb je gemist!

File
(Âåðåíèöà /ìàøèí/, çàòîð, ïðîáêà)

Een man komt te laat op zijn werk (ìóæ÷èíà ïðèõîäèò ñëèøêîì ïîçäíî íà ñâîþ ðàáîòó)

– Sorry baas, – zegt de man (èçâèíè, øåô, ãîâîðèò ìóæ÷èíà), – maar ik stond in de file (íî ÿ ñòîÿë â çàòîðå; staan – ñòîÿòü).

– Oh, zegt de baas, – was het soms een lange file (ýòî áûë, íàâåðíîå, äëèííûé/äîëãèé çàòîð; soms – èíîãäà, ïîðîþ; íåóæåëè, ðàçâå; ÷òî ëè)?

Man:

– Geen idee, ik stond helemaal vooraan… (ïîíÿòèÿ íå èìåþ: «íèêàêîé èäåè», ÿ ñòîÿë ñîâåðøåííî âïåðåäè = âïåðåäè âñåõ)

Een man komt te laat op zijn werk.

– Sorry baas, – zegt de man, – maar ik stond in de file.

– Oh, zegt de baas, – was het soms een lange file?

Man:

– Geen idee, ik stond helemaal vooraan…

Milaan, Barselona, Moskou
(Ìèëàí, Áàðñåëîíà, Ìîñêâà)

Een reiziger (îäèí ïóòåøåñòâåííèê/ïàññàæèð; reizen – ïóòåøåñòâîâàòü) staat aan de incheckbalie (ñòîèò ó ðåãèñòðàöèîííîé ñòîéêè; balie – ñòîéêà (ðåãèñòðàöèè è ò. ä.) op de luchthaven (â àýðîïîðòó; lucht – âîçäóõ; haven – ãàâàíü, ïîðò). Hij heeft drie koffers bij (ó íåãî ïðè ñåáå òðè ÷åìîäàíà: «îí èìååò òðè ÷åìîäàíà ïðè /ñåáå/»; bijhebben – èìåòü ïðè ñåáå) en zegt tegen de baliebediende (è ãîâîðèò ñëóæàùåìó; bediende – ñëóæàùèé; bedienen – îáñëóæèâàòü):

– Deze koffer naar Milaan (ýòîò ÷åìîäàí â Ìèëàí) die naar Barselona (òîò – â Áàðñåëîíó) en deze naar Moskou (à ýòîò – â Ìîñêâó).

De bediende protesteert (ñëóæàùèé ïðîòåñòóåò):

– Maar meneer, dat kunnen wij toch niet doen (íî, ãîñïîäèí, ìû íå ìîæåì âåäü ýòîãî ñäåëàòü)!

De reiziger:

– Jawel, dat kunnen jullie wel (äà, êîíå÷íî, ýòî âû âïîëíå ìîæåòå). Jullie hebben het namelijk verleden keer ook met mijn koffers gedaan (ïîòîìó ÷òî âû ýòî òîæå ñäåëàëè ñ ìîèìè ÷åìîäàíàìè â ïðîøëûé ðàç; namelijk – à èìåííî; èáî, òàê êàê)!

Een reiziger staat aan de incheckbalie op de luchthaven. Hij heeft drie koffers bij en zegt tegen de baliebediende:

– Deze koffer naar Milaan, die naar Barselona en deze naar Moskou.

De bediende protesteert:

– Maar mijnheer, dat kunnen wij toch niet doen!

De reiziger:

– Jawel, dat kunnen jullie wel. Jullie hebben het namelijk verleden keer ook met mijn koffers gedaan.

Sint-bernard
(Ñåíáåðíàð)

– Zoals mijn sint-bernard bestaat er geen tweede hond (òàêîé, êàê ìîé ñåíáåðíàð, äðóãîé ñîáàêè íå ñóùåñòâóåò = ïîäîáíî ìîåìó ñåíáåðíàðó; bestaan – ñóùåñòâîâàòü, èìåòüñÿ), pocht Joris tegen zijn buurman (õâàñòàåò Éîðèñ ñâîåìó ñîñåäó).

Buurman: – Wat is er dan voor bijzonders aan hem (÷òî åñòü òîãäà çà îñîáåííîå â íåì = ÷òî â íåì òîãäà òàêîãî îñîáåííîãî)?

Joris: – Hij brengt me elke dag de krant (îí ïðèíîñèò ìíå êàæäûé äåíü ãàçåòó).

Buurman: – Nou en (íó è /÷òî/)?

Joris: – Ik heb helemaal geen abonnement (ó ìåíÿ âîîáùå íåò àáîíåìåíòà; helemaal – ñîâñåì, ñîâåðøåííî, âîâñå)!

– Zoals mijn sint-bernard bestaat er geen tweede hond, pocht Joris tegen zijn buurman.

Buurman: – Wat is er dan voor bijzonders aan hem?

Joris: – Hij brengt me elke dag de krant.

Buurman: – Nou en?

Joris: – Ik heb helemaal geen abonnement!

Boxer
(Áîêñåð)

Een man gaat naar een dierenwinkel (îäèí ìóæ÷èíà èäåò â çîîìàãàçèí). Hij vraagt de verkoper (îí ñïðàøèâàåò ïðîäàâöà) of hij ook een hond voor de bewaking te koop heeft (èìååòñÿ ëè ó íåãî â ïðîäàæå òàêæå ïåñ äëÿ îõðàíû; bewaken – ñòîðîæèòü, êàðàóëèòü, îõðàíÿòü; koop – ïîêóïêà, te koop – ïðîäàåòñÿ /â îáúÿâëåíèÿõ/: «ê ïîêóïêå»; kopen – ïîêóïàòü). Na enig zoeken (ïîñëå íåêîòîðîãî ïîèñêà) gaat de man met een hond naar huis (ìóæ÷èíà èäåò ñ ñîáàêîé/ïñîì äîìîé). Twee weken later (äâå íåäåëè ñïóñòÿ) komt hij terug bij de dierenwinkel (îí ïðèõîäèò îáðàòíî â çîîìàãàçèí). Hij vraagt de verkoper (îí ñïðàøèâàåò ïðîäàâöà):

– Wat heb ik nu aan zo’n hond (÷òî ìíå òåïåðü äåëàòü ñ òàêèì ïñîì/êàêàÿ ìíå òåïåðü ïîëüçà îò òàêîãî ïñà). Elke keer als de bel gaat (êàæäûé ðàç, êîãäà çâîíîê çâîíèò) gaat hij in de hoek zitten (èäåò îí â óãîë ñàäèòüñÿ = îí èäåò è ñàäèòñÿ â óãîë).

Waarop de verkoper antwoordt (íà ÷òî ïðîäàâåö îòâå÷àåò):

– Dat heb je altijd met boxers (à òàê îíî âñåãäà ñ áîêñåðàìè: «ýòî èìååøü òû âñåãäà ñ áîêñåðàìè»)!

Een man gaat naar een dierenwinkel. Hij vraagt de verkoper of hij ook een hond voor de bewaking te koop heeft. Na enig zoeken gaat de man met een hond naar huis. Twee weken later komt hij terug bij de dierenwinkel. Hij vraagt de verkoper:

– Wat heb ik nu aan zo’n hond. Elke keer als de bel gaat gaat hij in de hoek zitten.

Waarop de verkoper antwoordt:

– Dat heb je altijd met boxers!

Bij de dokter
(Ó âðà÷à)

Er komt een man bij de dokter (ïðèõîäèò ìóæ÷èíà ê âðà÷ó).

Vraagt de dokter (âðà÷ ñïðàøèâàåò):

– Kan ik u helpen (ìîãó ÿ âàì ïîìî÷ü)?

Zegt de man (ìóæ÷èíà ãîâîðèò):

– Nee dank u, ik kijk nog even rond (íåò, ñïàñèáî, ÿ îñìîòðþñü åùå íåìíîãî; kijken – ñìîòðåòü, ãëÿäåòü; even – ðîâíûé; ðàâíûé; ðîâíî; êàê ðàç, òî÷íî; ÷óòü-÷óòü, íåìíîãî; rond – êðóãîì, âîêðóã).

Er komt een man bij de dokter.

Vraagt de dokter:

– Kan ik u helpen?

Zegt de man:

– Nee dank u, ik kijk nog even rond.

„De dokter”
(«Âðà÷»)

Oma is 100 /honderd/ jaar geworden (áàáóøêå èñïîëíèëîñü 100 ëåò: áàáóøêà åñòü 100 ëåò ñòàâøàÿ; worden – ñòàíîâèòüñÿ, äåëàòüñÿ). Voor die gelegenheid (ïî ýòîìó ñëó÷àþ; gelegenheid – âîçìîæíîñòü, /óäîáíûé/ ñëó÷àé) komt de burgemeester bij haar op bezoek (ïðèõîäèò áóðãîìèñòð ê íåé â ãîñòè; bezoek – ïîñåùåíèå, âèçèò; bezoeken – ïîñåùàòü, íàâåùàòü).

– U leeft nu honderd jaar, – zegt de burgemeester (âû æèâåòå óæå: «òåïåðü» ñòî ëåò, ãîâîðèò áóðãîìèñòð), – wat is in al die 100 jaar nu de grootste verandering in uw leven geweest (êàêèì áûëî ñàìîå áîëüøîå èçìåíåíèå çà âñå òå 100 ëåò â âàøåé æèçíè; verandering – èçìåíåíèå, ïåðåìåíà; veranderen – èçìåíÿòü/ñÿ/)?

Zonder een seconde na te denken (áåç ñåêóíäû ïîäóìàòü = íå ïîäóìàâ è ñåêóíäû) zegt oma (áàáóøêà ãîâîðèò):

– De dokter.

– De dokter? – vraagt de burgemeester verbaasd (ñïðàøèâàåò áóðãîìèñòð óäèâëåííî).

– Ja, – zegt oma. – Toen ik 20 /twintig/ was, zei de dokter (êîãäà ìíå 20 áûëî, äîêòîð ãîâîðèë):

Helemaal uitkleden en ga maar liggen (ïîëíîñòüþ ðàçäåòüñÿ = ðàçäåíüñÿ è èäè-êà ëîæèñü). Toen ik 40 /veertig/ was, zei de dokter: bloesje uit en ga maar zitten (êîôòî÷êó ñíÿòü è ñåñòü). En toen ik 80 /tachtig/ was, zei de dokter: steek je tong maar uit en blijf maar staan (âûñóíü ñâîé ÿçûê è îñòàâàéñÿ ñòîÿòü = è ïðîäîëæàé ñòîÿòü; steken – êîëîòü, âòûêàòü; uitsteken – âûñòàâëÿòü, âûñîâûâàòü).

Oma is 100 jaar geworden. Voor die gelegenheid komt de burgemeester bij haar op bezoek.

– U leeft nu honderd jaar, – zegt de burgemeester, – wat is in al die 100 jaar nu de grootste verandering in uw leven geweest?

Zonder een seconde na te denken, zegt oma:

– De dokter.

– De dokter? – vraagt de burgemeester verbaasd.

Ja, – zegt oma, – Toen ik 20 was, zei de dokter:

Helemaal uitkleden en ga maar liggen. Toen ik 40 was, zei de dokter: bloesje uit en ga maar zitten. En toen ik 80 was, zei de dokter: steek je tong maar uit en blijf maar staan.

Twee tanden
(Äâà çóáà)

Een man komt terug van de tandarts (ìóæ÷èíà âîçâðàùàåòñÿ îò çóáíîãî âðà÷à) en ontmoet een vriend op straat (è âñòðå÷àåò äðóãà íà óëèöå; ontmoeten – /ñëó÷àéíî/ âñòðåòèòü).

– En hoe was het? – vraagt de vriend (è êàê ýòî áûëî = êàê âñå ïðîøëî, ñïðàøèâàåò äðóã).

– De tandarts heeft twee tanden moeten trekken (çóáíîìó âðà÷ó ïðèøëîñü äâà çóáà âûðâàòü; trekken – òÿíóòü, òàùèòü; äåðãàòü, âûäåðãèâàòü) in plaats van ??n (âìåñòî îäíîãî), – zegt de man (ãîâîðèò ìóæ÷èíà).

– Waarom (ïî÷åìó)?

– Hij kon niet teruggeven van vijfentwintig euro (îí íå ìîã äàòü ñäà÷è ñ 25 åâðî; terug – íàçàä, îáðàòíî).

Een man komt terug van de tandarts en ontmoet een vriend op straat.

– En hoe was het? – vraagt de vriend.

– De tandarts heeft twee tanden moeten trekken in plaats van ??n, – zegt de man.

– Waarom?

– Hij kon niet teruggeven van vijfentwintig euro.

Interessant stukje
(Èíòåðåñíàÿ ñòàòåéêà)

Jan en Karel zitten rustig de krant te lezen (ßí è Êàðåë ñèäÿò è ìèðíî/ñïîêîéíî ÷èòàþò ãàçåòó; rust – îòäûõ, ïîêîé; ñïîêîéñòâèå, ìèð, òèøèíà).

Jan begint ineens een stukje uit de krant te scheuren (ßí íà÷èíàåò âíåçàïíî âûðûâàòü îäèí êóñî÷åê èç ãàçåòû; in?ens – ñðàçó, çà îäèí ðàç; âíåçàïíî; íåìåäëåííî; scheuren – ðâàòü, ðàçðûâàòü). Karel vraagt hem (Êàðåë ñïðàøèâàåò åãî):

– Interessant stukje (èíòåðåñíàÿ ñòàòåéêà)? Vertel: waarover gaat het (ðàññêàæè, î ÷åì ýòî/î ÷åì èäåò ðå÷ü)?

Jan: – Over een man die zijn vrouw gedood heeft (î ìóæ÷èíå, êîòîðûé óáèë ñâîþ æåíó; doden – óáèâàòü) omdat ze de gewoonte had (ïîòîìó ÷òî îíà èìåëà ïðèâû÷êó) zijn zakken te doorzoeken (îáûñêèâàòü åãî êàðìàíû).

Karel knikt, maar kan niet goed volgen (Êàðåë êèâàåò, íî íå ìîæåò õîðîøî óñëåäèòü/ïîíÿòü; volgen – ñëåäîâàòü; ñëåäèòü /çà ìûñëüþ/) waarom Jan het stukje uitknipt (ïî÷åìó ßí âûðåçàåò ñòàòåéêó; uitknippen – âûðåçàòü, âûêðàèâàòü).

– En wat ga je daar nu mee doen (è ÷òî òû ñ íåé ñîáèðàåøüñÿ òåïåðü äåëàòü)?

– Het in een van mijn zakken steken (ýòî â îäèí èç ìîèõ êàðìàíîâ âëîæèòü/çàñóíóòü).

Jan en Karel zitten rustig de krant te lezen. Jan begint ineens een stukje uit de krant te scheuren. Karel vraagt hem:

– Interessant stukje? Vertel: waarover gaat het?

Jan: – Over een man die zijn vrouw gedood heeft omdat ze de gewoonte had zijn zakken te doorzoeken.

Karel knikt, maar kan niet goed volgen waarom Jan het stukje uitknipt.

– En wat ga je daar nu mee doen?

– Het in een van mijn zakken steken.

Onwaarschijnlijke geschiedenis
(Íåâåðîÿòíàÿ èñòîðèÿ)

Een Engelsman en een Amerikaan wedden (àíãëè÷àíèí è àìåðèêàíåö ñïîðÿò) wie de meest „onwaarschijnlijke” geschiedenis kan vertellen (êòî ìîæåò ðàññêàçàòü íàèáîëåå íåâåðîÿòíóþ èñòîðèþ).

De Amerikaan begint (àìåðèêàíåö íà÷èíàåò; beginnen – íà÷èíàòü; ïðèñòóïàòü):

– Er was eens een Amerikaanse heer (æèë-áûë îäèí àìåðèêàíñêèé äæåíòëüìåí; heer – ãîñïîäèí)…

– Jij hebt gewonnen, – zegt de Engelsman (òû âûèãðàë, ãîâîðèò àíãëè÷àíèí; winnen – âûèãðûâàòü).

Een Engelsman en een Amerikaan wedden wie de meest „onwaarschijnlijke” geschiedenis kan vertellen.

De Amerikaan begint:

– Er was eens een Amerikaanse heer …

– Jij hebt gewonnen, – zegt de Engelsman.

In de klas
(Â êëàññå)

Glimlachend (óëûáàÿñü; glimlachen – óëûáàòüñÿ, óñìåõàòüñÿ) tikt de leraar geschiedenis (ïîñòóêèâàåò ó÷èòåëü èñòîðèè; tikken – ñòó÷àòü; òèêàòü) op zijn lessenaar (ïî ñâîåìó ïþïèòðó) en spreekt de totaal onge?nteresseerde klas toe (è ãîâîðèò ñîâåðøåííî íåçàèíòåðåñîâàííîìó êëàññó):

– Wanneer de jongelui (åñëè áû ìîëîäûå ëþäè) op de achterste banken (íà çàäíèõ ïàðòàõ) net zo rustig waren (áûëè ñòîëü æå ñïîêîéíû) als de jongelui op de middelste banken (êàê ìîëîäûå ëþäè íà ñðåäíèõ ïàðòàõ) die stripboeken zitten te lezen (êîòîðûå ñèäÿò è ÷èòàþò: «ñèäÿò ÷èòàòü» èëëþñòðèðîâàííûå êíèæêè; strip – ïîëîñà, ðåéêà; êîìèêñ) zouden de jongelui hier vooraan tenminste ongestoord verder kunnen slapen (ñìîãëè áû ìîëîäûå ëþäè çäåñü âïåðåäè, ïî êðàéíåé ìåðå, áåç ïîìåõ äàëüøå ñïàòü = ïðîäîëæàòü ñïàòü)!

Glimlachend tikt de leraar geschiedenis op zijn lessenaar en spreekt de totaal onge?nteresseerde klas toe:

– Wanneer de jongelui op de achterste banken net zo rustig waren als de jongelui op de middelste banken, die stripboeken zitten te lezen, zouden de jongelui hier vooraan tenminste ongestoord verder kunnen slapen!

Ali Baba
(Àëè-Áàáà)

Er komt een man bij de balie van de belastingdienst (ïîäõîäèò ìóæ÷èíà ê ñòîéêå â íàëîãîâîé èíñïåêöèè; belasting – íàãðóçêà, çàãðóçêà; îáëîæåíèå, íàëîã; dienst – ñëóæáà).

– Ik zou graag Ali willen spreken (ÿ áû õîòåë ïîãîâîðèòü ñ Àëè; graag – îõîòíî, ñ óäîâîëüñòâèåì).

De medewerker van de belastingdienst zegt (ñëóæàùèé íàëîãîâîé ñëóæáû ãîâîðèò):

– Ali, welke Ali (Àëè, êàêîé/êîòîðûé Àëè)?

Waarop de man zegt (íà ÷òî ìóæ÷èíà ãîâîðèò):

– Ali-Baba wil ik spreken en snel (ñ Àëè-Áàáîé ÿ õî÷ó ãîâîðèòü, è áûñòðî = ñðî÷íî)!

De medewerker van de belastingdienst antwoordt korzelig (ñîòðóäíèê íàëîãîâîé ñëóæáû îòâå÷àåò ðàçäðàæåííî):

– Er werkt hier geen Ali-Baba (çäåñü íå ðàáîòàåò íèêàêîé Àëè-Áàáà).

Waarop de man antwoordt (íà ÷òî ìóæ÷èíà îòâå÷àåò):

– Dan wil ik graag ??n van de andere veertig rovers spreken (òîãäà ÿ õîòåë áû ñ îäíèì èç äðóãèõ ñîðîêà ðàçáîéíèêîâ ïîãîâîðèòü: «õî÷ó ÿ ñ óäîâîëüñòâèåì…»)!

Er komt een man bij de balie van de belastingdienst.

– Ik zou graag Ali willen spreken.

De medewerker van de belastingdienst zegt:

– Ali, welke Ali?

Waarop de man zegt:

– Ali-Baba wil ik spreken en snel!

De medewerker van de belastingdienst antwoordt korzelig:

– Er werkt hier geen Ali-Baba.

Waarop de man antwoordt:

– Dan wil ik graag ??n van de andere veertig rovers spreken!

Monniken
(Ìîíàõè)

Drie boeddhistische monniken leven teruggetrokken (òðè ìîíàõà-áóääèñòà æèâóò óåäèíåííî; terugtrekken – ïîâåðòûâàòü íàçàä, îòñòóïàòü; óåäèíÿòüñÿ; terug – íàçàä; trekken – òÿíóòü, òàùèòü) op een berg (íà ãîðå). Na vier jaar is er eindelijk een van hen die het woord neemt (ñïóñòÿ ÷åòûðå ãîäà îäèí èç íèõ, íàêîíåö-òî, çàãîâîðèë: «ïîñëå ÷åòûðåõ ëåò åñòü, íàêîíåö-òî, îäèí èç íèõ, êòî ñëîâî áåðåò»):

– Heb je dat mooie zwarte paard gezien (òû âèäåë òó êðàñèâóþ ÷åðíóþ ëîøàäü) dat voorbij galoppeerde (÷òî ìèìî ïðîíåñëàñü ãàëîïîì)?

Drie jaar later zegt de tweede monnik (òðè ãîäà ñïóñòÿ ãîâîðèò âòîðîé ìîíàõ):

– Het was een wit paard (ýòî áûëà áåëàÿ ëîøàäü)!

Tien jaar later staat de derde monnik op en zegt (äåñÿòü ëåò ñïóñòÿ âñòàåò òðåòèé ìîíàõ è ãîâîðèò):

– Als jullie twee?n blijven kibbelen (åñëè âû äâîå ïðîäîëæàåòå ñïîðèòü = áóäåòå ïðîäîëæàòü ñïîðèòü; kibbelen – ñïîðèòü/ïåðåáðàíèâàòüñÿ èç-çà ïóñòÿêîâ), ben ik weg (ÿ óøåë = óõîæó: «ÿ ïðî÷ü»)!

Drie boeddhistische monniken leven teruggetrokken op een berg. Na vier jaar is er eindelijk een van hen die het woord neemt:

– Heb je dat mooie zwarte paard gezien dat voorbij galoppeerde?

Drie jaar later zegt de tweede monnik:

– Het was een wit paard!

Tien jaar later staat de derde monnik op en zegt:

– Als jullie twee?n blijven kibbelen, ben ik weg!

Euro
(Åâðî)

Komt een vader op het gemeentehuis (ïðèõîäèò îòåö â ðàòóøó; gemeente – îáùèíà; ìóíèöèïàëèòåò; /öåðêîâíûé/ ïðèõîä) en wil zijn pasgeboren zoon aanmelden (è õî÷åò ñâîåãî íåäàâíî ðîäèâøåãîñÿ ñûíà çàïèñàòü: «çàÿâèòü»; pas – òîëüêî ÷òî, êàê ðàç; geboren zijn/worden – ðîäèòüñÿ). De bediende vraagt hoe hij heten zal (ñëóæàùèé ñïðàøèâàåò, êàê îí íàçûâàòüñÿ áóäåò = êàê åãî áóäóò çâàòü).

– Euro, – zegt de vader (Åâðî, ãîâîðèò îòåö).

– Die naam komt niet in mijn lijst met mogelijke namen voor (òî èìÿ íå íàõîäèòñÿ â ìîåì ñïèñêå ñ âîçìîæíûìè èìåíàìè; voorkomen – ñëó÷àòüñÿ, ïðîèñõîäèòü; âñòðå÷àòüñÿ, óïîìèíàòüñÿ, çíà÷èòüñÿ), en bovendien is Euro de benaming van geld (è, êðîìå òîãî, åâðî ÿâëÿåòñÿ íàèìåíîâàíèåì äåíåã).

– Dat is raar (ýòî ñòðàííî), – zegt de vader (ãîâîðèò îòåö). – Met mijn twee vorige zonen heb ik helemaal geen problemen gehad (ñ ìîèìè äâóìÿ ïðåäûäóùèìè ñûíîâüÿìè ÿ âîâñå íå èìåë ïðîáëåì).

– Hoe noemen ze dan (êàê çîâóò èõ òîãäà = è êàê æå èõ çîâóò)? – vraagt de bediende (ñïðàøèâàåò ñëóæàùèé).

– Mark en Frank! – zegt de vader.

Komt een vader op het gemeentehuis en wil zijn pasgeboren zoon aanmelden. De bediende vraagt hoe hij heten zal.

– Euro, – zegt de vader.

– Die naam komt niet in mijn lijst met mogelijke namen voor en bovendien is Euro de benaming van geld.

– Dat is raar, – zegt de vader. – Met mijn twee vorige zonen heb ik helemaal geen problemen gehad.

– Hoe noemen ze dan? – vraagt de bediende.

– Mark en Frank! – zegt de vader.

Onduidelijk
(Íå÷åòêî)

Tijdens een proefwerk (âî âðåìÿ êîíòðîëüíîé ðàáîòû) betrapt de leraar Joris herhaaldelijk op spieken (ëîâèò ó÷èòåëü Éîðèñà ïîñòîÿííî íà ñïèñûâàíèè; betrappen – ïîéìàòü, çàñòàòü; óëè÷èòü /îð – â/; herhaaldelijk – íåîäíîêðàòíî; spieken – /øêîë./ ñäóâàòü, ñäèðàòü, ñïèñûâàòü). Hij buldert (îí êðè÷èò; bulderen – ãðîõîòàòü /îá îðóäèè/; áóøåâàòü /î øòîðìå/; ãðåìåòü /î ãîëîñå/):

– Dat is nu al voor de derde keer dat ik je naar andermans blad zie kijken (ýòî òåïåðü óæå â òðåòèé ðàç, ÷òî ÿ òåáÿ â ÷óæîé ëèñòîê âèæó ñìîòðåòü = ÷òî ÿ òåáÿ âèæó ñìîòðÿùèì â ÷óæóþ òåòðàäü)!

– Ik kan er niets aan doen, meester (ÿ íè÷åãî ñ ýòèì íå ìîãó ïîäåëàòü, ó÷èòåëü), hij schrijft zo onduidelijk (îí ïèøåò òàê íå÷åòêî/íåðàçáîð÷èâî; schrijven – ïèñàòü; duidelijk – ÿñíûé, ïîíÿòíûé; ÷åòêèé; duiden – òîëêîâàòü, îáúÿñíÿòü; óêàçûâàòü /îð – íà/)!

Tijdens een proefwerk betrapt de leraar Joris herhaaldelijk op spieken. Hij buldert:

– Dat is nu al voor de derde keer dat ik je naar andermans blad zie kijken!

– Ik kan er niets aan doen, meester, hij schrijft zo onduidelijk!

Dicht bij huis
(Áëèçêî ê äîìó)

Jan maakte zijn huiswerk en moest weten waar Rusland ligt (ßí äåëàë ñâîå äîìàøíåå çàäàíèå è äîëæåí áûë óçíàòü, ãäå íàõîäèòñÿ: «ëåæèò» Ðîññèÿ). Hij vroeg het aan zijn vader (îí ñïðîñèë ýòî ó ñâîåãî îòöà; vragen) die even diep nadacht en toen antwoordde (êîòîðûé ãëóáîêî çàäóìàëñÿ è ïîòîì îòâåòèë; nadenken – ðàçìûøëÿòü, ðàçäóìûâàòü /over – î/):

– Heel precies weet ik het niet (ñîâåðøåííî òî÷íî ÿ ýòî íå çíàþ; prec?es) maar het kan niet zo ver zijn (íî ýòî íå ìîæåò òàê äàëåêî áûòü = íå äîëæíî áûòü äàëåêî). Bij ons in de fabriek (ó íàñ íà ôàáðèêå) werkt een Rus, en die komt elke dag met de fiets naar zijn werk… (ðàáîòàåò îäèí ðóññêèé, è îí ïðèåçæàåò êàæäûé äåíü íà âåëîñèïåäå íà ñâîþ ðàáîòó)

Jan maakte zijn huiswerk en moest weten waar Rusland ligt. Hij vroeg het aan zijn vader, die even diep nadacht en toen antwoordde:

– Heel precies weet ik het niet, maar het kan niet zo ver zijn. Bij ons in de fabriek werkt een Rus, en die komt elke dag met de fiets naar zijn werk …

Arm varken
(Áåäíàÿ ñâèíüÿ)

Een varken ziet voor het eerst een stopcontact (ñâèíüÿ âèäèò âïåðâûå ðîçåòêó).

– O, wat zielig, – zegt het (î, êàê æàëêî, ãîâîðèò îíî /æèâîòíîå/ = îíà). – Hebben ze je in de muur gemetseld (îíè çàìóðîâàëè òåáÿ â ñòåíó; metselen – êëàñòü êèðïè÷è)?

Een varken ziet voor het eerst een stopcontact.

– O, wat zielig, – zegt het. – Hebben ze je in de muur gemetseld?

Even vergeten
(Ïîçàáûë)

Een kok plukt een kip (ïîâàð îùèïûâàåò êóðèöó; plukken – ñðûâàòü, ñîáèðàòü: bessen plukken – ñîáèðàòü ÿãîäû; îùèïûâàòü) en stopt ze in een pan (è êëàäåò åå íà ñêîâîðîäó; stoppen – øòîïàòü; ñóíóòü) maar hij vergeet het vuur onder de pan aan te steken (íî îí çàáûâàåò çàæå÷ü îãîíü ïîä ñêîâîðîäîé; aansteken – çàæå÷ü, ðàçæå÷ü). Na een kwartier komt de kip naar de kok gewandeld en zegt boos (÷åðåç ÷åòâåðòü /÷àñà/ ïîäõîäèò êóðèöà ê ïîâàðó: «ïðèõîäèò êóðèöà, ãóëÿÿ, ê ïîâàðó» è ãîâîðèò çëî = ñåðäèòî; wandelen – ãóëÿòü, áðîäèòü):

– Zeg, ofwel geef je mij mijn veren terug (ýé, èëè îòäàâàé íàçàä ìîè ïåðüÿ) ofwel steek je het vuur aan (èëè æå çàïàëèâàé îãîíü). Ik bevries van de kou (ÿ çàìåðçàþ îò õîëîäà)!

Een kok plukt een kip en stopt ze in een pan maar vergeet het vuur onder de pan aan te steken. Na een kwartier komt de kip naar de kok gewandeld en zegt boos:

– Zeg, ofwel geef je mij mijn veren terug, ofwel steek je het vuur aan. Ik bevries van de kou!

Twee vlooien
(Äâå áëîõè)

Op een avond komen twee vlooien uit een caf? (â îäèí âå÷åð = êàê-òî âå÷åðîì âûõîäÿò äâå áëîõè èç êàôå). Het regent hard, en de ene vlo zegt tegen de andere (èäåò ñèëüíûé äîæäü: «äîæäèò ñèëüíî», è îäíà áëîõà ãîâîðèò äðóãîé):

– Wat doen we (÷òî ìû äåëàåì = ÷òî áóäåì äåëàòü)? Gaan we te voet of nemen we een hond (ïîéäåì ïåøêîì èëè âîçüìåì ñîáàêó; te voet – ïåøêîì; voet – íîãà /ñòóïíÿ/)?

Op een avond komen twee vlooien uit een caf?. Het regent hard, en de ene vlo zegt tegen de andere:

– Wat doen we? Gaan we te voet of nemen we een hond?

Oud genoeg
(Äîñòàòî÷íî âçðîñëàÿ)

Het is drie uur in de nacht (òðè ÷àñà íî÷è).

De schrijver is totaal uitgeput (ïèñàòåëü ñîâñåì èçíóðåííûé; tot?al – ïîëíîñòüþ, ñîâåðøåííî; uitgeput – èñòîùåííûé, èçíóðåííûé; ïóñòîé, îïóñòîøåííûé; uitputten – èçíóðÿòü, èñòîùàòü, èñ÷åðïûâàòü).

– Lieveling (ëþáèìûé/ãîëóá÷èê), – zegt zijn vrouw, die bezorgd naar zijn werkkamer is gekomen (ãîâîðèò åãî æåíà, êîòîðàÿ îçàáî÷åííàÿ ïðèøëà â åãî ðàáî÷èé êàáèíåò; bezorgen – çàáîòèòüñÿ, áåñïîêîèòüñÿ; zorg – çàáîòà) – zou je niet liever naar bed gaan (íå ïîéòè ëè òåáå ëó÷øå â ïîñòåëü: «íå äîëæåí áû òû îõîòíåå â ïîñòåëü ïîéòè»)?

– Dat kan niet, antwoordt de schrijver (íå ìîãó: «ýòî íå ìîæåò», îòâå÷àåò ïèñàòåëü), want de hoofdpersoon (ïîòîìó ÷òî ãëàâíûé ïåðñîíàæ) uit het boek (èç êíèãè), een beeldschoon meisje (ïèñàíàÿ êðàñàâèöà = êðàñàâèöó), wordt net op dit ogenblik gewurgd (êàê ðàç â ýòîò ìîìåíò äóøàò: «ñòàíîâèòñÿ êàê ðàç â ýòî ìãíîâåíèå çàäóøåííîé»; wurgen – äóøèòü) en ik kan haar onmogelijk in de greep van die booswicht achterlaten (è ÿ ìîãó åå íåâîçìîæíî â òèñêàõ çëîäåÿ îñòàâèòü = è ÿ íèêàê íå ìîãó åå îñòàâèòü â òèñêàõ çëîäåÿ).

– Hoe oud is ze (ñêîëüêî åé ëåò: «êàê ñòàðà åñòü îíà»)?

– Drie?ntwintig (äâàäöàòü òðè).

– Doe dan het licht uit en ga slapen (òîãäà âûêëþ÷è ñâåò è èäè ñïàòü; uitdoen – ñíèìàòü, ñêèäûâàòü; ãàñèòü, òóøèòü). Dat meisje is toch oud genoeg om op zichzelf te passen (òà äåâóøêà âåäü äîñòàòî÷íî âçðîñëàÿ: «âçðîñëàÿ äîñòàòî÷íî», ÷òîáû çà ñîáîé ïðèñìîòðåòü; passen – áûòü âíèìàòåëüíûì /îð – ê/, ñëåäèòü /îð – çà/: op de kinderen passen – ñëåäèòü çà äåòüìè).

Het is drie uur in de nacht. De schrijver is totaal uitgeput.

– Lieveling, – zegt zijn vrouw, die bezorgd naar zijn werkkamer is gekomen, – zou je niet liever naar bed gaan?

– Dat kan niet, antwoordt de schrijver, – want de hoofdpersoon, een beeldschoon meisje, wordt net op dit ogenblik gewurgd en ik kan haar onmogelijk in de greep van die booswicht achterlaten.

– Hoe oud is ze?

– Drie?ntwintig.

– Doe dan het licht uit en ga slapen. Dat meisje is toch oud genoeg om op zichzelf te passen.

Verstrooid
(Ðàññåÿííûé)

Dokter: – Hoe komt het dat uw oren verbrand zijn (êàê ïîëó÷èëîñü, ÷òî âàøè óøè îáãîðåâøèå; verbranden – ñæèãàòü; ñãîðàòü)?

Man: – Wel, ik was aan het strijken (íó, ÿ ãëàäèë: «áûë ïðè ãëàæêå»; strijken – ãëàäèòü /áåëüå/) en opeens ging de telefoon (è âíåçàïíî çàçâîíèë òåëåôîí; op?ens – âäðóã, âíåçàïíî). Ik nam toen het strijkijzer op (ÿ ïîäíÿë òîãäà óòþã/ïðèñòàâèë ê óõó; toen – òîãäà, â òî âðåìÿ; ïîòîì, çàòåì: en toen? – à ïîòîì?; ijzer – æåëåçî; strijkijzer – óòþã: «ãëàäèëüíîå æåëåçî»).

Dokter: – Maar hoe komt het dan dat uw andere oor ook verbrand is (íî êàê òîãäà ïîëó÷èëîñü, ÷òî âàøå äðóãîå óõî òîæå îáîææåíî)?

Man: – Wel, ik wou de dokter bellen (íó, ÿ õîòåë ïîçâîíèòü äîêòîðó).

Dokter: – Hoe komt het dat uw oren verbrand zijn?

Man: – Wel, ik was aan het strijken en opeens ging de telefoon. Ik nam toen het strijkijzer op.

Dokter: – Maar hoe komt het dan dat uw andere oor ook verbrand is?

Man: – Wel, ik wou de dokter bellen.

Technische storing
(Òåõíè÷åñêàÿ ïîìåõà)

De onderwijzer vraagt aan Luk (ó÷èòåëü ñïðàøèâàåò ó Ëþêà):

– Waarom heb jij je huiswerk niet gemaakt (ïî÷åìó òû íå ñäåëàë òâîå äîìàøíåå çàäàíèå)?

– We hadden een kortsluiting in huis, mijnheer, – antwoordt Luk (ó íàñ äîìà áûëî êîðîòêîå çàìûêàíèå, ãîñïîäèí, îòâå÷àåò Ëþê)

– En wat heb jij toen gedaan (È ÷òî òû òîãäà äåëàë)?

– Televisie gekeken (òåëåâèçîð ñìîòðåë; kijken – ñìîòðåòü, ãëÿäåòü, naar de televisie kijken – ñìîòðåòü òåëåâèçîð).

– Zonder stroom (áåç ýëåêòðè÷åñòâà; stroom – òå÷åíèå, ïîòîê; ýëåêòðè÷åñòâî)?

– Nee, we hadden kaarsen in huis (íå, ó íàñ áûëè ñâå÷è â äîìå)!

De onderwijzer vraagt aan Luk:

– Waarom heb jij je huiswerk niet gemaakt?

– Wij hadden een kortsluiting in huis, mijnheer, – antwoordt Luk.

– En wat heb je toen gedaan?

– Televisie gekeken!

– Zonder stroom?

– Nee, we hadden kaarsen in huis!

Rijbewijs
(Âîäèòåëüñêîå óäîñòîâåðåíèå)

Een politieagent houdt een jonge automobilist aan (ïîëèöåéñêèé îñòàíàâëèâàåò ìîëîäîãî âîäèòåëÿ):

– Mag ik je rijbewijs even zien (ìîãó ÿ ïîñìîòðåòü âàøå âîäèòåëüñêîå óäîñòîâåðåíèå = âàøè ïðàâà; rijden – åçäèòü, êàòàòüñÿ /âåðõîì/; âîäèòü; óïðàâëÿòü /àâòîìîáèëåì è ò. ï./; even – ðîâíûé; êàê ðàç)?

– Rijbewijs? – vraagt de jongeman verbaasd (âîäèòåëüñêîå óäîñòîâåðåíèå? ñïðàøèâàåò ìîëîäîé ÷åëîâåê óäèâëåííî; verbazen – óäèâëÿòü, èçóìëÿòü). – Dat kun je toch pas krijgen als je 18 /achttien/ bent (íî åãî âåäü âûäàþò: «òû ìîæåøü ïîëó÷èòü», òîëüêî êîãäà òåáå 18 ëåò /èñïîëíèëîñü/; pas – òîëüêî, òîëüêî ÷òî, êàê ðàç)?

Een politieagent houdt een jonge automobilist aan:

– Mag ik je rijbewijs even zien?

– Rijbewijs? – vraagt de jongeman verbaasd. – Dat kun je toch pas krijgen als je 18 bent!

In de woestijn
(Â ïóñòûíå)

Een muis en een olifant wandelen in de woestijn (ìûøü è ñëîí ïðîãóëèâàþòñÿ â ïóñòûíå).

De muis, die in de schaduw van de olifant loopt, zegt (ìûøü, êîòîðàÿ èäåò â òåíè ñëîíà, ãîâîðèò; lopen – áåæàòü; èäòè, õîäèòü): – Als je het te warm krijgt, loop ik wel aan de andere kant (åñëè òåáå ñòàíåò: «òû ïîëó÷èøü» ñëèøêîì æàðêî, ïîéäó ÿ òîãäà, ïîæàëóé, ñ äðóãîé ñòîðîíû)!

Een muis en een olifant wandelen in de woestijn. De muis, die in de schaduw van de olifant loopt, zegt:

– Als je het te warm krijgt, loop ik wel aan de andere kant.

Vers
(Ñâåæåå)

Meneer Jansens staat bij de melkboer en vraagt (ãîñïîäèí ßíñåíñ ñòîèò ó/âîçëå ïðîäàâöà ìîëîêà è ñïðàøèâàåò; melk – ìîëîêî; boer – êðåñòüÿíèí):

– Is die melk wel vers (à òî ìîëîêî /òî÷íî/ ñâåæåå)?

Waarop de melkboer antwoordt (íà ÷òî ïðîäàâåö ìîëîêà îòâå÷àåò):

– Vers (ñâåæåå)? Man, drie uur geleden was het nog gras (ìóæèê = ïîñëóøàé-êà, òðè ÷àñà íàçàä ýòî áûëà åùå òðàâà)!

Meneer Jansens staat bij de melkboer en vraagt:

– Is die melk wel vers?

Waarop de melkboer antwoordt:

– Vers? Man, drie uur geleden was het nog gras!

Zonder haar
(Áåç âîëîñ)

Een tot zijn oren verliefde jongen zegt tegen zijn moeder (îäèí ïî óøè: «äî ñâîèõ óøåé» âëþáëåííûé þíîøà ãîâîðèò ñâîåé ìàòåðè):

– Ik kan niet leven zonder haar (ÿ íå ìîãó æèòü áåç íåå)!

Zegt zijn moeder (åãî ìàòü ãîâîðèò):

– Je bent toch niet kaal (òû âåäü íå ëûñûé; zonder haar – áåç íåå/áåç âîëîñ)!

Een tot zijn oren verliefde jongen zegt tegen zijn moeder:

– Ik kan niet leven zonder haar!

Zegt zijn moeder:

– Je bent toch niet kaal!

Een probleem
(Ïðîáëåìà)

– En jij denkt dat jij problemen hebt (è òû ïîëàãàåøü, ÷òî ó òåáÿ åñòü ïðîáëåìû)? – zegt een man tegen zijn collega (ãîâîðèò ìóæ÷èíà ñâîåìó êîëëåãå).

– Ik heb iemand laatst een paar duizend euro geleend (ÿ êîìó-òî îäîëæèë íåäàâíî ïàðó òûñÿ÷ åâðî; lenen – îäàëæèâàòü; äàâàòü âçàéìû) voor plastische chirurgie (íà ïëàñòè÷åñêóþ îïåðàöèþ) en nu weet ik niet hoe hij er tegenwoordig uitziet (è òåïåðü ÿ íå çíàþ, êàê îí â íàñòîÿùåå âðåìÿ âûãëÿäèò; eruitzien – âûãëÿäåòü; tegenwoordig – ïðèñóòñòâóþùèé: tegenwoordig zijn bij iets – ïðèñóòñòâîâàòü ïðè ÷åì-ëèáî; íàñòîÿùèé, ñóùåñòâóþùèé)!

– En jij denkt dat jij problemen hebt? – zegt een man tegen zijn collega.

– Ik heb iemand laatst een paar duizend euro geleend voor plastische chirurgie en nu weet ik niet hoe hij er tegenwoordig uitziet!

De kortste weg
(Êðàò÷àéøèé ïóòü)

In het centrum van een zeer drukke stad (â öåíòðå î÷åíü îæèâëåííîãî ãîðîäà) vraagt een man aan een voorbijganger (ñïðàøèâàåò îäèí ìóæ÷èíà ó ïðîõîæåãî; voorbij – ìèìî; voorbijgaan – ïðîõîäèòü ìèìî):

– Kunt u mij vertellen (ìîæåòå âû ìíå ðàññêàçàòü) hoe ik het snelst bij het ziekenhuis kom (êàê ÿ, êàê ìîæíî ñêîðåå: «ñêîðåéøå», ïîïàäó/ïðèäó â áîëüíèöó; snel – áûñòðûé, ñêîðûé; ziek – áîëüíîé: ziek worden – çàáîëåòü)?

– Ja, hoor, – zegt de man (äà, /ïîñëóøàé/, ãîâîðèò ìóæ÷èíà), – u doet uw ogen dicht (âû çàêðûâàåòå ãëàçà: «äåëàåòå ãëàçà ïëîòíî = ñîìêíóòûìè») en steekt deze straat over (è ïåðåñåêàåòå ýòó óëèöó; over – íàä; ÷åðåç; oversteken – ïåðåõîäèòü: de straat oversteken – ïåðåõîäèòü íà äðóãóþ ñòîðîíó óëèöû)!

In het centrum van een zeer drukke stad vraagt een man aan een voorbijganger:

– Kunt u mij vertellen hoe ik het snelst bij het ziekenhuis kom?

– Ja, hoor, – zegt de man, – u doet uw ogen dicht en steekt deze straat over!

Op een afdeling Eerstehulp
(Â îòäåëåíèè ïåðâîé ïîìîùè)

…wordt een zwaargewonde man binnen gebracht (âíîñÿò òÿæåëîðàíåíîãî ìóæ÷èíó: «ñòàíîâèòñÿ òÿæåëîðàíåíûé ìóæ÷èíà âíóòðü âíåñåííûì»; binnen – âíóòðü; brengen – ïðèíîñèòü, ïðèâîäèòü, ïðèâîçèòü).

– Naam? informeert de verpleegster (èìÿ? íàâîäèò ñïðàâêó ìåäñåñòðà).

– Jan Koenen, antwoordt de man (ßí Êóíåí, îòâå÷àåò ìóæ÷èíà).

– Getrouwd (æåíàò; trouwen – æåíèòüñÿ; âûõîäèòü çàìóæ; getrouwd – æåíàòûé, çàìóæíÿÿ)?

– Nee, een ongeluk met de motor (íåò, íåñ÷àñòíûé ñëó÷àé ñ ìîòîöèêëîì; ongeluk – íåñ÷àñòüå, áåäà; íåñ÷àñòíûé ñëó÷àé; geluk – óäà÷à).

…wordt een zwaargewonde man binnen gebracht.

– Naam? informeert de verpleegster.

– Jan Koenen, antwoordt de man.

– Getrouwd?

– Nee, een ongeluk met de motor.

Kistje
(ßùè÷åê)

Een kunstminnende vader (ëþáÿùèé èñêóññòâî îòåö; kunst – èñêóññòâî; minnen – ëþáèòü; áûòü âëþáëåííûì) neemt zijn zoontje voor het eerst mee naar een vioolconcert (áåðåò ñ ñîáîé ñâîåãî ñûíî÷êà âïåðâûå íà êîíöåðò ñêðèïêè; meenemen – áðàòü ñ ñîáîé). In de pauze vraagt het ventje (âî âðåìÿ ïåðåðûâà ïàðíèøêà ñïðàøèâàåò):

– Pa, als die man dat kistje doorgezaagd heeft (ïàï, êîãäà òîò ìóæ÷èíà òîò ÿùè÷åê ïåðåïèëèò; kist – ÿùèê; zagen – ïèëèòü; doorzagen – ïåðåïèëèòü; door – ñêâîçü) gaan we dan naar huis (ìû òîãäà ïîéäåì äîìîé)?

Een kunstminnende vader neemt zijn zoontje voor het eerst mee naar een vioolconcert. In de pauze vraagt het ventje:

– Pa, als die man dat kistje doorgezaagd heeft gaan we dan naar huis?

Van mij
(Ìîå)

– Weet u zeker dat dit uw huis is (âû òî÷íî çíàåòå, ÷òî ýòî âàø äîì)? – vraagt een politieagent in de nacht (ñïðàøèâàåò ïîëèöåéñêèé íî÷üþ) aan een aangeschoten man (ó ïîäâûïèâøåãî: «ïîäñòðåëåííîãî» ìóæ÷èíû; schieten – ñòðåëÿòü) die langdurig aan een huisdeurslot zit te morrelen (êîòîðûé ïðîäîëæèòåëüíî ñòîèò è âîçèòñÿ ñ äâåðíûì çàìêîì; langdurig – äëèòåëüíûé, ïðîäîëæèòåëüíûé; lang – äëèííûé; äîëãî; duren – äëèòüñÿ, ïðîäîëæàòüñÿ; huisdeur – äâåðü äîìà; slot – çàìîê; sluiten – çàïåðåòü; morrelen – øàðèòü, êîïàòüñÿ, ðûòüñÿ).

– Natuurlijk, kom maar binnen, – zegt de man (êîíå÷íî, âõîäèòå æå /âíóòðü/, ãîâîðèò ìóæ÷èíà). – Ziet u deze TV (âèäèòå ýòîò òåëåâèçîð)? Die is van mij en die koelkast is ook van mij (îí ìîé, è òîò õîëîäèëüíèê – òîæå ìîé).

– Kunt u dat bewijzen, – vraagt de agent (ìîæåòå âû ýòî äîêàçàòü, ñïðàøèâàåò ïîëèöåéñêèé).

– Natuurlijk, kom maar boven, – zegt de dronkaard (êîíå÷íî, ïîäíèìèòåñü-êà íàâåðõ, ãîâîðèò ïüÿíèöà). Hij stommelt een trap op (îí ãðîìûõàåò ââåðõ ïî ëåñòíèöå; stommelen – øóìåòü, ñòó÷àòü, ãðîìûõàòü), opent een deur en zegt (îòêðûâàåò äâåðü è ãîâîðèò):

– Ziet u dat bed (âèäèòå òó êðîâàòü)? Dat is van mij (ýòî ìîÿ). En weet u wie die man is die op dat bed ligt (à çíàåòå, êòî òîò ìóæèê, ÷òî ëåæèò íà êðîâàòè)?

– Nee, wie dan (íåò, êòî æå: «êòî òîãäà»)? – wil de nieuwsgierig geworden agent weten (õî÷åò ëþáîïûòíûì ñòàâøèé àãåíò çíàòü = ëþáîïûòñòâóåò ïîëèöåéñêèé).

– Dat ben ik, – zegt de man (ýòî ÿ, ãîâîðèò ìóæ÷èíà).

– Weet u zeker dat dit uw huis is? – vraagt een politieagent in de nacht aan een aangeschoten man die langdurig aan een huisdeurslot zit te morrelen.

– Natuurlijk, kom maar binnen, – zegt de man. – Ziet u deze TV? Die is van mij en die koelkast is ook van mij.

– Kunt u dat bewijzen? – vraagt de agent.

– Natuurlijk, kom maar boven, – zegt de dronkaard. Hij stommelt een trap op, opent een deur en zegt:

– Ziet u dat bed? Dat is van mij. En weet u wie die man is die op dat bed ligt?

– Nee, wie dan? – wil de nieuwsgierig geworden agent weten.

– Dat ben ik, – zegt de man.

Op het perron
(Íà ïåððîíå)

Op een mooie dag wachten twee vrienden in een Engels station op de trein (â îäèí êðàñèâûé äåíü æäóò äâîå äðóçåé íà îäíîé àíãëèéñêîé ñòàíöèè ïîåçä). Wanneer die eindelijk (êîãäà òîò íàêîíåö-òî) voor het perron stopt (ó ïåððîíà îñòàíàâëèâàåòñÿ) en de twee jongens willen instappen (è äâîå ðåáÿò õîòÿò âîéòè; instappen – âñòóïàòü; âõîäèòü, ñàäèòüñÿ /â òðàíñïîðò/), steekt de conducteur zijn hoofd uit het raam en roept (âûñîâûâàåò êîíäóêòîð ñâîþ ãîëîâó èç îêíà è êðè÷èò):

– Je kunt er niet in (âû íå ìîæåòå âõîäèòü = âõîäèòü íåëüçÿ)! We stoppen hier niet op zondag (ìû íå îñòàíàâëèâàåìñÿ çäåñü â âîñêðåñåíüå). We zijn vandaag alleen maar gestopt (ìû îñòàíîâèëèñü ñåãîäíÿ òîëüêî) om jullie te zeggen dat we niet stoppen (÷òîáû âàì ñêàçàòü, ÷òî ìû íå îñòàíàâëèâàåìñÿ)!

Op een mooie dag wachten twee vrienden in een Engels station op de trein. Wanneer die eindelijk voor het perron stopt en de twee jongens willen instappen, steekt de conducteur zijn hoofd uit het raam en roept:

– Je kunt er niet in! We stoppen hier niet op zondag. We zijn vandaag alleen maar gestopt om jullie te zeggen dat we niet stoppen!

Romeins
(Ðèìñêèé)

Er wordt een film gedraaid over Julius Caesar (ñíèìàåòñÿ ôèëüì î Þëèè Öåçàðå; draaien – âåðòåòü/ñÿ/, âðàùàòü/ñÿ/, êðóòèòü/ñÿ/: een film draaien – ñíèìàòü ôèëüì). Tijdens de opnamen (âî âðåìÿ ñúåìîê) ziet de regisseur opeens (âèäèò ðåæèññåð âäðóã) dat een van de acteurs een polshorloge draagt (÷òî îäèí èç àêòåðîâ íîñèò /íàðó÷íûå/ ÷àñû; pols – ïóëüñ iemand de pols voelen – ùóïàòü ïóëüñ ó êîãî-ëèáî; çàïÿñòüå; horl?ge – ÷àñû /íàðó÷íûå, êàðìàííûå/).

– Stop! Roept de regisseur. – We draaien een film over het Oude Rome (ìû ñíèìàåì ôèëüì î Äðåâíåì Ðèìå). Toen bestonden nog geen horloges (òîãäà åùå íå ñóùåñòâîâàëè ÷àñû; bestaan – ñóùåñòâîâàòü)!

– Ja maar, – zegt de acteur, – mijn horloge heeft Romeinse cijfers (äà, îäíàêî, ãîâîðèò àêòåð, ó ìîèõ ÷àñîâ ðèìñêèå öèôðû).

Er wordt een film gedraaid over de Julius Caesar. Tijdens de opnamen ziet de regisseur opeens dat een van de acteurs een polshorloge draagt.

– Stop! roept de regisseur. – We draaien een film over het Oude Rome. Toen bestonden nog geen horloges!

– Ja maar, – zegt de acteur, – mijn horloge heeft Romeinse cijfers!

Honderdjarige
(Ñòîëåòíèé)

Een reporter heeft een gesprek met een honderdjarige (îäèí æóðíàëèñò èìååò áåñåäó ñî ñòîëåòíèì):

– Hoe komt het dat u zo oud geworden bent (êàê ïîëó÷èëîñü, ÷òî âû òàêèì ñòàðûì ñòàëè = äîæèëè äî òàêîãî âîçðàñòà)?

– Ik rook niet (ÿ íå êóðþ), drink niet (íå ïüþ) en ga altijd vroeg slapen (è èäó = ëîæóñü âñåãäà ðàíî ñïàòü).

– Doet u dan niets verkeerd (äåëàåòå âû òîãäà íè÷åãî íåïðàâèëüíîãî = çíà÷èò, âû íå äåëàåòå íè÷åãî íåïðàâèëüíîãî)?

– Jawel (êîíå÷íî æå äà = äåëàþ)! Ik lieg (ÿ ëãó)!

Een reporter heeft een gesprek met een honderdjarige.

– Hoe komt het dat u zo oud geworden bent?

– Ik rook niet, drink niet en ga altijd vroeg slapen.

– Doet u dan niets verkeerd?

– Jawel! Ik lieg!

Zondvloed
(Âñåìèðíûé ïîòîï)

De meester vertelt het bijbelse verhaal (ó÷èòåëü ðàññêàçûâàåò áèáëåéñêèé ðàññêàç; vertellen) van de ark van Noach (î Íîåâîì êîâ÷åãå).

– Tijdens de zondvloed verdronk iedereen (âî âðåìÿ Ïîòîïà êàæäûé óòîíóë; zonde – ãðåõ; vloed – ïðèëèâ: het wordt vloed – íà÷èíàåòñÿ ïðèëèâ; verdrinken). Alleen Noach en de mensen en dieren die in de ark verbleven, overleefden (òîëüêî Íîé, è ëþäè, è çâåðè, êîòîðûå íàõîäèëèñü/ïðåáûâàëè â êîâ÷åãå, âûæèëè; verblijven – ïðåáûâàòü, îñòàâàòüñÿ; ïðîæèâàòü), – zegt de meester (ãîâîðèò ó÷èòåëü).

– Maar hoe liep het dan af met de vissen? – vraagt Jantje (à êàê òîãäà ýòî çàêîí÷èëîñü äëÿ ðûá/à ÷òî ïðîèçîøëî ñ ðûáàìè? ñïðàøèâàåò ßíòüå; lopen – áåæàòü; èäòè, õîäèòü; aflopen – èñòåêàòü, îêàí÷èâàòüñÿ).

De meester vertelt het bijbelse verhaal van de ark van Noach.

– Tijdens de zondvloed verdronk iedereen. Alleen Noach en de mensen en dieren die in de ark verbleven, overleefden, – zegt de meester.

– Maar hoe liep het dan af met de vissen? – vraagt Jantje.

Pootjes
(Ëàïêè)

Oskar legt examen biologie af (Îñêàð ñäàåò ýêçàìåí ïî áèîëîãèè: afleggen – ñêëàäûâàòü; ñíèìàòü /îäåæäó/; een examen afleggen – ñäàâàòü ýêçàìåí). De laatste vraag luidt (ïîñëåäíèé âîïðîñ çâó÷èò): „Van welke vogel zijn de pootjes die u op deze foto te zien krijgt (êàêîé ïòèöå ïðèíàäëåæàò ëàïêè, êîòîðûå íà ýòîé ôîòîãðàôèè ïðåäñòàâëåíû âàì äëÿ ïðîñìîòðà: «âû ïîëó÷àåòå óâèäåòü = èìååòå âîçìîæíîñòü óâèäåòü»)?”

Hij weet dat niet en de leraar zegt dat hij kan gaan (îí íå çíàåò ýòîãî, è ó÷èòåëü ãîâîðèò, ÷òî îí ìîæåò èäòè). Voor hij het lokaal verlaat (ïåðåä òåì, êàê îí ïîêèäàåò êëàññ; verlaten – îñòàâëÿòü, ïîêèäàòü) vraagt de leraar (ó÷èòåëü ñïðàøèâàåò):

– Hoe was uw naam ook alweer (êàê áûëî âàøå èìÿ îïÿòü = êàê òàì âàñ çîâóò)?

Oskar trekt zijn broekspijpen op (Îñêàð ïîäòÿãèâàåò øòàíèíû ñâîèõ áðþê ââåðõ), toont zijn benen en zegt (ïîêàçûâàåò ñâîè íîãè è ãîâîðèò):

– Raad eens (óãàäàé-êà; raden – ñîâåòîâàòü; îòãàäûâàòü)!

Oskar legt examen biologie af. De laatste vraag luidt: „Van welke vogel zijn de pootjes die u op deze foto te zien krijgt?” Hij weet dat niet en de leraar zegt dat hij kan gaan. Voor hij het lokaal verlaat vraagt de leraar:

– Hoe was uw naam ook alweer?

Oskar trekt zijn broekspijpen op, toont zijn benen en zegt:

– Raad eens!

Onder kamelen
(Ìåæäó âåðáëþäàìè)

Een kameel vraagt aan zijn ma (âåðáëþä ñïðàøèâàåò ó ñâîåé ìàìû):

– Zeg ma, waarom hebben wij zulke platte voeten (ñêàæè ìàì, ïî÷åìó ó íàñ òàêèå ïëîñêèå ñòóïíè)?

– Dat is om niet om te vallen (ýòî ÷òîáû íå óïàñòü) als je door het mulle zand van de woestijn loopt, liefje (êîãäà òû èäåøü ïî çûáêîìó ïåñêó ïóñòûíè, ãîëóá÷èê; mul – ðûõëûé, ñûïó÷èé).

– En waarom hebben we zulke lange wimpers (à ïî÷åìó ó íàñ òàêèå äëèííûå ðåñíèöû)?

– Dat dient om het zand uit je ogen te houden (ýòî ñëóæèò, ÷òîáû ïåñîê èç òâîèõ ãëàç óäåðæèâàòü = ÷òîáû çàùèùàòü òâîè ãëàçà îò ïûëè/ïåñêà).

– En waarom hebben we zulke grote bulten (à ïî÷åìó ó íàñ òàêèå áîëüøèå ãîðáû)?

– In die bulten zit eten en drinken, zodat je geen honger en dorst hoeft te lijden in de woestijn (â òåõ ãîðáàõ íàõîäèòñÿ åäà è ïèòüå, ÷òîáû òåáå íå ïðèøëîñü ãîëîäàòü è æàæäàòü â ïóñòûíå: hoeven – /óïîòð. òîëüêî ñ îòðèöàíèåì/ äîëæåíñòâîâàòü, áûòü îáÿçàííûì /÷òî-ëèáî äåëàòü/; èìåòü íåîáõîäèìîñòü: het hoeft niet meer – â ýòîì íåò áîëüøå íåîáõîäèìîñòè).

– Zeg ma, als dat allemaal voor de woestijn dient (ñêàæè ìàì, åñëè âñå ýòî ñëóæèò = íóæíî äëÿ ïóñòûíè), wat staan wij hier dan te doen in de dierentuin (÷òî ìû òîãäà çäåñü ñòîèì è äåëàåì, â çîîïàðêå; dier – æèâîòíîå, çâåðü; tuin – ñàä)?

Een kameel vraagt aan zijn ma:

– Zeg ma, waarom hebben wij zulke platte voeten?

– Dat is om niet om te vallen als je door het mulle zand van de woestijn loopt, liefje.

– En waarom hebben we zulke lange wimpers?

– Dat dient om het zand uit je ogen te houden.

– En waarom hebben wij zulke grote bulten?

– In die bulten zit eten en drinken, zodat je geen honger en dorst hoeft te lijden in de woestijn.

– Zeg ma, als dat allemaal voor de woestijn dient, wat staan wij hier te doen in de dierentuin?

Dom
(Ãëóïûé/òóïîé)

Moeder (ìàìà): – Hoe durf je tegen tante Ina zeggen dat ze dom is (êàê òû ñìååøü ãîâîðèòü òåòå Èíå, ÷òî îíà ãëóïàÿ; durven – îòâàæèâàòüñÿ, îñìåëèâàòüñÿ, äåðçàòü)? Zeg haar onmiddellijk dat het je spijt (ñêàæè åé íåìåäëåííî, ÷òî òû ñîæàëååøü îá ýòîì; onmiddellijk – íåïîñðåäñòâåííî; íåìåäëåííî, òîò÷àñ; het spijt mij – ìíå æàëü, ÿ ñîæàëåþ)!

Koen (Êóí): – Tante, het spijt me verschrikkelijk dat u zo dom bent (òåòÿ, ÿ ñîæàëåþ óæàñíî, ÷òî âû òàêàÿ òóïàÿ).

Moeder: – Hoe durf je tegen tante Ina zeggen dat ze dom is? Zeg haar onmiddellijk dat het je spijt!

Koen: – Tante, het spijt me verschrikkelijk dat u zo dom bent.

Bril
(Î÷êè)

Marie: – Is het waar oma, dat je door je bril de dingen groter ziet (ýòî ïðàâäà, áàáóøêà, ÷òî òû ÷åðåç î÷êè âåùè á?ëüøèìè âèäèøü)?

Oma: – Zeker, Marie (êîíå÷íî, Ìàðè).

Marie: – Wil je dan je bril afzetten als je me een stuk taart geeft (íå õîòåëà áû = íå ìîãëà áû òû òîãäà ñíèìàòü ñâîè î÷êè, êîãäà òû ìíå äàåøü êóñîê òîðòà; afzetten – ñíèìàòü /øëÿïó, î÷êè/)?

Marie: – Is het waar oma, dat je door je bril de dingen groter zit?

Oma: – Zeker, Marie.

Marie: – Wil je dan je bril afzetten als je me een stuk taart geeft?

Roodvonk
(Ñêàðëàòèíà)

Een vader belt de schooldirecteur op (îäèí îòåö çâîíèò äèðåêòîðó øêîëû ïî òåëåôîíó; iemand opbellen – ïîçâîíèòü ïî òåëåôîíó êîìó-ëèáî):

– Waarom hebt u mijn zoon naar huis gestuurd (ïî÷åìó âû îòïðàâèëè ìîåãî ñûíà äîìîé)?

– Uw zoon zei dat zijn zuster roodvonk heeft (âàø ñûí ñêàçàë, ÷òî ó åãî ñåñòðû ñêàðëàòèíà), antwoordt de directeur (îòâå÷àåò äèðåêòîð). – En u begrijpt, mijnheer (è âû ïîíèìàåòå, ãîñïîäèí), in dat geval kunnen we hem niet bij de andere leerlingen laten (÷òî â ýòîì ñëó÷àå ìû íå ìîæåì åãî îñòàâèòü ñ äðóãèìè ó÷åíèêàìè) vanwege het besmettingsgevaar (ââèäó/èç-çà îïàñíîñòè çàðàæåíèÿ; besmetting – çàðàæåíèå; besmetten – çàðàæàòü; gevaar – îïàñíîñòü).

– Dat begrijp ik volkomen, – zegt de vader (ÿ ïîíèìàþ ýòî ñîâåðøåííî/âïîëíå, ãîâîðèò îòåö), – maar mijn dochter woont in Amerika (íî ìîÿ äî÷ü æèâåò â Àìåðèêå).

Een vader belt de schooldirecteur op:

– Waarom hebt u mijn zoon naar huis gestuurd?

– Uw zoon zei dat zijn zuster roodvonk heeft, antwoordt de directeur. – En u begrijpt, mijnheer, in dat geval kunnen we hem niet bij de andere laten vanwege het besmettingsgevaar.

– Dat begrijp ik volkomen, – zegt de vader, – maar mijn dochter woont in Amerika.

Ongerust
(Îáåñïîêîåííàÿ)

Een man heeft bij het paardrijden zijn arm en pols gebroken (îäèí ìóæ÷èíà ïðè åçäå íà ëîøàäè ñëîìàë ðóêó è çàïÿñòüå; paard – ëîøàäü; rijden – åçäèòü âåðõîì, ñêàêàòü). Zijn vrouw is heel ongerust en vraagt de dokter (åãî æåíà î÷åíü îáåñïîêîåíà è ñïðàøèâàåò âðà÷à):

– Ik smeek u, dokter, vertel me de waarheid… (ÿ óìîëÿþ âàñ, äîêòîð, ðàññêàæèòå ìíå ïðàâäó; smeken – ïðîñèòü, óìîëÿòü /om – î/; waar – ïðàâäèâûé; èñòèííûé) Zal mijn man de afwas kunnen blijven doen (ñìîæåò ìîé ìóæ ïðîäîëæàòü ìûòü ïîñóäó; afwas doen = afwassen – ìûòü ïîñóäó)?

Een man heeft bij het paardrijden zijn arm en pols gebroken. Zijn vrouw is heel ongerust en vraagt de dokter:

– Ik smeek u, dokter, vertel me de waarheid… Zal mijn man de afwas kunnen blijven doen?

Diefstal 3
(Âîðîâñòâî)

De leraar vraagt (ó÷èòåëü ñïðàøèâàåò):

– Welke voordelen heeft het tijdperk van automobiel ons gebracht (êàêèå ïðåèìóùåñòâà ïðèíåñëà íàì ýïîõà àâòîìîáèëÿ; voordeel – âûãîäà, ïðåèìóùåñòâî, ñðàâíèòå: deel – ÷àñòü; äîëÿ; nadeel – óùåðá, óáûòîê, èçúÿí; tijdperk – ýðà, ýïîõà; tijd – âðåìÿ; perk – îãîðîæåííîå ìåñòî; êëóìáà, ãðÿäêà; êðàé, ãðàíèöà: alle perken buiten gaan – ïåðåõîäèòü âñå ãðàíèöû)?

Aarzelend steekt een leerling zijn hand op (íå ðåøàÿñü/ êîëåáëÿñü, ïîäíèìàåò îäèí ó÷åíèê /ñâîþ/ ðóêó; opsteken – ïîäíèìàòü):

– Er worden minder paarden gestolen, denk ik (ìåíüøå âîðóþò ëîøàäåé: «ñòàíîâèòñÿ ìåíüøå ëîøàäåé óêðàäåíî», ÿ äóìàþ/ïîëàãàþ; stelen – êðàñòü, âîðîâàòü).

De leraar vraagt:

– Welke voordelen heeft het tijdperk van automobiel ons gebracht?

Aarzelend steekt een leerling zijn hand op:

– Er worden minder paarden gestolen, denk ik.

De brief
(Ïèñüìî)

De postbode had een brief voor een dame (ó ïî÷òàëüîíà áûëî ïèñüìî äëÿ îäíîé äàìû). Terwijl de dame de envelop opende (â òî âðåìÿ, êîãäà äàìà îòêðûâàëà êîíâåðò) keek hij stiekem mee (îí ñìîòðåë íåçàìåòíî âìåñòå ñ /íåé/; kijken – ñìîòðåòü, ãëÿäåòü; stiekem – òàéíî, óêðàäêîé):

– Hoe komt het dat er een leeg blad papier in zit (÷åì îáúÿñíÿåòñÿ, ÷òî çäåñü ÷èñòûé ëèñò áóìàãè âëîæåí/íàõîäèòñÿ; leeg = ledig – ïóñòîé)?

– Dat is een brief van mijn broer (ýòî ïèñüìî îò ìîåãî áðàòà), antwoordde de dame (îòâåòèëà äàìà). – We praten al jaren niet meer tegen elkaar (ìû óæå ãîäàìè äðóã ñ äðóãîì áîëüøå íå ðàçãîâàðèâàåì; praten – ãîâîðèòü, ðàçãîâàðèâàòü; áîëòàòü)!

De postbode had een brief voor een dame. Terwijl de dame de envelop opende keek hij stiekem mee:

– Hoe komt het dat er een leeg blad papier in zit?

– Dat is een brief van mijn broer, – antwoordde de dame. – We praten al jaren niet meer tegen elkaar!

Slechte manieren
(Äóðíûå ìàíåðû)

Twee mannen zitten in een trein (äâîå ìóæ÷èí ñèäÿò â ïîåçäå). Ze praten erover (îíè áåñåäóþò î òîì) hoe ze slechte manieren kunnen afleren (êàê îíè îò äóðíûõ ìàíåð ìîãóò îòó÷èòü). De ene zegt (îäèí ãîâîðèò):

– Ik ben bakker (ÿ ïåêàðü). Als er bij mij een leerjongen komt werken (êîãäà êî ìíå ïðèõîäèò ðàáîòàòü ó÷åíèê: «ó÷àùèéñÿ ìàëü÷èê»; leren – ó÷èòü, îáó÷àòü, ïðåïîäàâàòü; ó÷èòüñÿ, îáó÷àòüñÿ) mag hij zoveel snoepen als hij wil (îí ìîæåò ñòîëüêî ëàêîìèòüñÿ, ñêîëüêî õî÷åò; snoep – ëàêîìñòâî). Je mag er zeker van zijn (òû ìîæåøü áûòü â òîì óâåðåí) dat hij na een week niets meer lust (÷òî ÷åðåç íåäåëþ åìó íè÷åãî íå áóäåò íðàâèòüñÿ = âñå íàäîåñò).

De andere zegt (äðóãîé ãîâîðèò):

– In mijn vak gaat dat niet (â ìîåé ïðîôåññèè òàê íå ïîëó÷èòñÿ).

– Waarom niet (ïî÷åìó íåò)? – vraagt de bakker (ñïðàøèâàåò ïåêàðü).

– Ik ben bankier (ÿ áàíêèð)!

Twee mannen zitten in de trein. Ze praten erover hoe ze slechte manieren kunnen afleren.

De ene zegt:

– Ik ben bakker. Als er bij mij een leerjongen komt werken mag hij zoveel snoepen als hij wil. Je mag er zeker van zijn dat hij na een week niets meer lust.

De andere zegt:

– In mijn vak gaat dat niet.

– Waarom niet? – vraagt de bakker.

– Ik ben bankier!

Aan de noordpool
(Ó ñåâåðíîãî ïîëþñà)

In een dorpje aan de noordpool (â îäíîé äåðåâóøêå ó ñåâåðíîãî ïîëþñà) loopt een onderzoek (ïðîõîäèò ðàññëåäîâàíèå) naar een inbrak in een iglo (ïî ïîâîäó êðàæè/ñî âçëîìîì/ â îäíîì èãëó /ýñêèìîññêèé äîì/) De inspecteur die belast is met het onderzoek vraagt aan de verdachte (èíñïåêòîð, êîòîðîìó ïîðó÷åíî ðàññëåäîâàíèå: «êîòîðûé íàãðóæåí /ñ/ ðàññëåäîâàíèåì», ñïðàøèâàåò ó ïîäîçðåâàåìîãî; verdenken – ïîäîçðåâàòü /van – â/):

– Hebt u een alibi voor de nacht van 12 november tot 2 april (åñòü ó âàñ àëèáè â íî÷ü ñ 12 íîÿáðÿ ïî 2 àïðåëÿ)?

In een dorpje aan de noordpool loopt een onderzoek naar een inbrak in een iglo. De inspecteur die belast is met het onderzoek vraagt aan de verdachte:

– Hebt u een alibi voor de nacht van 12 november tot 2 april?

Alpinisten
(Àëüïèíèñòû)

Twee mannen beklimmen een berg (äâå ìóæ÷èí âçáèðàþòñÿ íà ãîðó). Plotseling glijdt de ene uit (âíåçàïíî îäèí ïîñêàëüçûâàåòñÿ; uitglijden – ïîñêîëüçíóòüñÿ; glijden – ñêîëüçèòü) en valt in een kloof (è ïàäàåò â ðàñùåëèíó; vallen). De andere roept (äðóãîé çîâåò/êðè÷èò):

– Heb jij je pijn gedaan (òû òåáå ñäåëàë áîëüíî = òû óäàðèëñÿ; pijn – áîëü, pijn doen – ïðè÷èíÿòü áîëü)?

– Nee, – antwoordt hij (íåò, îòâå÷àåò îí). – Ik ben nog aan het vallen (ÿ åùå ïàäàþ: «ÿ åùå ïðè ïàäåíèè /íàõîæóñü/»).

Twee mannen beklimmen een berg. Plotseling glijdt de ene uit en valt in een kloof. De andere roept: – Heb jij je pijn gedaan?

– Nee, – antwoordt hij. – Ik ben nog aan het vallen.

Tegenvaller 4
(Íåóäà÷à)

– Goedemiddag, kan ik mijnheer even spreken (äîáðûé äåíü: «äîáðûé ïîëäåíü», ìîãó ÿ ïîãîâîðèòü ñ ãîñïîäèíîì; even – ðîâíûé; ðàâíûé; êàê ðàç, òî÷íî; ÷óòü-÷óòü, íåìíîãî)? – vraagt een jongeheer in de deuropening (ñïðàøèâàåò ìîëîäîé ÷åëîâåê â ïðèîòêðûòóþ äâåðü; deur – äâåðü; opening – îòâåðñòèå).

– Hij is een poosje geleden uitgegaan (îí íåäàâíî âûøåë/óøåë êóäà-òî; poos – ïàóçà, îòðåçîê âðåìåíè; geleden – ïðîøëûé, ïðîøåäøèé, ìèíóâøèé: twee weken geleden – äâå íåäåëè òîìó íàçàä, lang geleden – äàâíûì-äàâíî, kort geleden – íåäàâíî), zegt de dienstbode (ãîâîðèò ïðèñëóãà).

– En mevrouw dan (à ñ ãîñïîæîé òîãäà)?

– Die is ook uitgegaan (îíà òîæå óøëà).

– De jonge juffrouw is toch aanwezig (ìîëîäàÿ áàðûøíÿ âñå-òàêè ïðèñóòñòâóåò = ìîæåò áûòü, áàðûøíÿ äîìà)?

– Nee, mijnheer, die is ook uitgegaan.

– Wel, dan zal ik maar even bij het vuur gaan zitten (ïîæàëóé, ÿ òîãäà ïîéäó ïðèñÿäó ó îãíÿ/êàìèíà) en op de familie wachten (è ïîäîæäó ñåìüþ).

– Het spijt me, meneer, maar het vuur is ook uitgegaan (ñîæàëåþ, ãîñïîäèí, íî îãîíü òîæå ïîãàñ: «âûøåë»: uitgaan – âûõîäèòü; âûåçæàòü êóäà-ëèáî; ãàñíóòü /îá îãíå/; het spijt me – ÿ ñîæàëåþ, ìíå æàëü; meneer = mijnheer).

– Goedemiddag, kan ik mijnheer even spreken? – vraagt een jongeheer in de deuropening.

– Hij is een poosje geleden uitgegaan, – zegt de dienstbode.

– En mevrouw dan?

– Die is ook uitgegaan.

– De jonge juffrouw is toch aanwezig?

– Nee, meneer, die is ook uitgegaan.

– Wel, dan zal ik maar even bij het vuur gaan zitten en op de familie wachten.

– Het spijt me, meneer, maar het vuur is ook uitgegaan.

Gekruist
(Ñêðåùåííûé)

Twee boeren ontmoeten elkaar (äâîå êðåñòüÿí âñòðå÷àþòñÿ äðóã ñ äðóãîì). Zegt de ene boer tegen de andere (ãîâîðèò îäèí êðåñòüÿíèí äðóãîìó):

– Ik heb vorig jaar een kip met een papegaai gekruist (ÿ â ïðîøëîì ãîäó ñêðåñòèë êóðèöó ñ ïîïóãàåì).

– En? Is het gelukt? (è /êàê/? ïîëó÷èëîñü?) – vraagt de andere boer (ñïðàøèâàåò äðóãîé êðåñòüÿíèí).

– Dat zou ik denken (ÿ áû òàê ïîäóìàë = êîíå÷íî ïîëó÷èëîñü). Als ze een ei gelegd heeft (åñëè/êîãäà îíà ñíåñëà ÿéöî) kakelt ze niet meer (íå êóäàõ÷åò îíà áîëüøå) maar ze komt het me zeggen (à ïðèõîäèò ìíå ýòî = îá ýòîì ñêàçàòü).

Twee boeren ontmoeten elkaar. Zegt de ene boer tegen de andere:

– Ik heb vorig jaar een kip met een papegaai gekruist.

– En? Is het gelukt? – vraagt de andere boer.

– Dat zou ik denken. Als ze een ei gelegd heeft kakelt ze niet meer, maar ze komt het me zeggen.

Vieze woorden
(Íåïðèëè÷íûå ñëîâà)

Een biggetje vraagt aan zijn moeder (ïîðîñåíîê ñïðàøèâàåò ó ñâîåé ìàìû):

– Mams, moet ik voor het eten mijn pootjes wassen met zeep (ìàì, ÿ äîëæåí ïåðåä åäîé ìîè íîæêè ìûòü ñ ìûëîì)?

– Zeep? – Roept de zeug kwaad (ìûëî? êðè÷èò ñâèíüÿ: «ñâèíîìàòêà» çëî). – Zeep? Waar heb je dat vieze woord geleerd (ãäå òû ýòî ãðÿçíîå = íåïðèëè÷íîå ñëîâî âûó÷èë; vies – ãðÿçíûé, çàïà÷êàííûé; ïîõàáíûé, íåïðèñòîéíûé)? Ga onmiddellijk je mond spoelen met modder (èäè íåìåäëåííî òâîé ðîò ñïîëîñíè: «èäè ñïîëîñíóòü» ãðÿçüþ; modder – /æèäêàÿ/ ãðÿçü).

Een biggetje vraagt aan zijn moeder:

– Mams, moet ik voor het eten mijn pootjes wassen met zeep?

– Zeep? – Roept de zeug kwaad. – Zeep? Waar heb je dat vieze woord geleerd? Ga onmiddellijk je mond spoelen met modder.

Vliegangst
(Áîÿçíü ëåòàòü 5 )

Een man heeft een reis gewonnen van Oostende naar Dover (îäèí ìóæ÷èíà âûèãðàë ðåéñ èç Îñòåíäå â Äóâð; winnen – âûèãðûâàòü). Op de dag van vertrek (â äåíü îòïðàâëåíèÿ) kijkt hij ongerust (ñìîòðèò îí áåñïîêîéíî) naar het tweemotorige vliegtuigje (íà äâóõìîòîðíûé ñàìîëåòèê = íà íåáîëüøîé äâóõìîòîðíûé ñàìîëåò) Het is de eerste keer dat hij vliegt… (ýòî ïåðâûé ðàç, ÷òî îí ëåòèò).

Wanneer ze zo'n halfuurtje aan het vliegen zijn (êîãäà îíè îêîëî ïîëó÷àñà ëåòÿò: «â ïîëåòå íàõîäÿòñÿ»), – zegt de piloot tegen de man (ãîâîðèò ïèëîò ìóæ÷èíå):

– Meneer, ik heb een klein defectje (ãîñïîäèí, ó ìåíÿ ìàëåíüêàÿ íåïîëàäêà/íåáîëüøîé äåôåêò). Er is een motor uitgevallen (åñòü îäèí ìîòîð, âûøåäøèé èç ñòðîÿ = îäèí ìîòîð âûøåë èç ñòðîÿ: «âûïàë»; uitvallen – âûïàäàòü /íàïðèìåð, î âîëîñàõ/; âûáûâàòü èç ñòðîÿ) en daarom zullen we een halfuur langer moeten vliegen (è ïîýòîìó íàì ïðèäåòñÿ ïîë÷àñà äîëüøå ëåòåòü = ìû áóäåì äîëæíû ëåòåòü ïîë÷àñà äîëüøå).

De man wordt nog banger dan hij al is (ìóæ÷èíå ñòàíîâèòñÿ åùå ñòðàøíåå, ÷åì åìó óæå åñòü) maar hij bijt op zijn tanden en zegt niets (íî îí òåðïèò: «çàêóñûâàåò = ñæèìàåò çóáû» è íè÷åãî íå ãîâîðèò; bijten – êóñàòü).

Na nog eens dertig minuten zegt de piloot (åùå ÷åðåç òðèäöàòü ìèíóò ïèëîò ãîâîðèò):

– Meneer, de tweede motor is ook uitgevallen (ãîñïîäèí, âòîðîé ìîòîð òîæå âûøåë èç ñòðîÿ)!

– Ja maar, – protesteert de man luid (äà, íî, ïðîòåñòóåò ìóæ÷èíà ãðîìêî = âñëóõ), – zo kunnen we eeuwig blijven vliegen (òàê ìû ìîæåì âå÷íîñòü ïðîäîëæàòü ëåòàòü; eeuwig – âå÷íî; eeuw – âåê, ñòîëåòèå; de Gouden Eeuw – Çîëîòîé âåê /á. ÷. ãîâîðèòñÿ î XVII âåêå â Íèäåðëàíäàõ, âðåìåíè ðàñöâåòà ñòðàíû è åå êóëüòóðû/)!

Een man heeft een rijs gewonnen van Oostende naar Dover. Op de dag van vertrek kijkt hij ongerust naar het tweemotorige vliegtuigje. Het is de eerste keer dat hij vliegt…

Wanneer ze zo’n halfuurtje aan het vliegen zijn, – zegt de piloot tegen de man:

– Meneer, ik heb een klein defectje. Er is een motor uitgevallen en daarom zullen we een halfuur langer moeten vliegen.

De man wordt nog banger dan hij al is maar hij bijt op zijn tanden en zegt niets.

Na nog eens dertig minuten zegt de piloot:

– Meneer, de tweede motor is ook uitgevallen!

– Ja maar, – protesteert de man luid, – zo kunnen we eeuwig blijven vliegen!

De eerste rit
(Ïåðâûé çàåçä)

De achttienjarige Ronie tegen zijn vader (âîñåìíàäöàòèëåòíèé Ðîíè – ñâîåìó îòöó):

– Papa, wil je vandaag horen hoe mijn eerste autorit verlopen is (ïàïà, õî÷åøü òû ñåãîäíÿ óñëûøàòü, êàê ìîé ïåðâûé àâòîçàåçä çàâåðøèëñÿ/ïðîøåë; rit – åçäà, ïîåçäêà; ðåéñ; /ñïîðò./ ýòàï, çàåçä; rijden – åçäèòü, êàòàòüñÿ; âîäèòü; óïðàâëÿòü /àâòîìîáèëåì è ò. ï./) of lees je het liever morgen in de krant (èëè ïðî÷èòàåøü ëó÷øå: «îõîòíåå» îá ýòîì çàâòðà â ãàçåòå)?

De achttienjarige Ronie tegen zijn vader:

– Papa, wil je vandaag horen hoe mijn eerste autorit verlopen is of lees je het liever morgen in de krant?

Gevaarlijk
(Îïàñíî)

Een dame in een autobus roept tegen de chauffeur (îäíà äàìà â àâòîáóñå êðè÷èò øîôåðó):

– Chauffeur, kunt u niet wat voorzichtiger rijden (øîôåð, íå ìîæåòå âû íåìíîãî îñòîðîæíåå åõàòü)? Bij elke bocht ben ik bang (ïðè êàæäîì ïîâîðîòå ÿ áîþñü; bocht – áóõòà, çàëèâ; èçãèá, èçâèëèíà; ïîâîðîò /äîðîãè/) dat ons laatste uur is geslagen (÷òî íàø ïîñëåäíèé ÷àñ ïðîáèë; slaan – áèòü, ñòó÷àòü)!

– Doe dan zoals ik (äåëàéòå òîãäà, êàê ÿ), – zegt de chauffeur. – Doe uw ogen dicht! (çàêðûâàéòå âàøè ãëàçà: «äåëàéòå âàøè ãëàçà ïëîòíî = ïëîòíî çàêðûòûìè»!)

Een dame in een autobus roept tegen de chauffeur:

– Chauffeur, kunt u niet wat voorzichtiger rijden? Bij elke bocht ben ik bang dat ons laatste uur is geslagen!

– Doe dan zoals ik, – zegt de chauffeur. – Doe uw ogen dicht!

In het hotel
(Â ãîñòèíèöå)

Gast (ãîñòü/êëèåíò): – Ik weiger deze rekening te betalen (ÿ îòêàçûâàþñü îïëà÷èâàòü ýòîò ñ÷åò). Ik heb de hele nacht geen oog dicht kunnen doen (ÿ âñþ íî÷ü íå ìîã ñîìêíóòü ãëàç; dicht – ãóñòîé, ÷àñòûé; ïëîòíûé; çàêðûòûé; çàïåðòûé; dichtdoen – çàêðûâàòü). Uren achter elkaar (÷àñ çà ÷àñîì: «÷àñû /îäèí/ çà äðóãèì»; uur – ÷àñ) heb ik naar het gepiep van een muis moeten luisteren (ÿ äîëæåí áûë ñëóøàòü ìûøèíûé ïèñê; piepen – ïèùàòü; muis – ìûøü).

Hoteleigenaar (âëàäåëåö ãîñòèíèöû; eigen – ñîáñòâåííûé; eigenaar – ñîáñòâåííèê, âëàäåëåö): – Ja maar, mijnheer, u dacht toch niet (äà, íî ãîñïîäèí, âû âåäü íå ïîëàãàëè; denken – äóìàòü) dat u voor zo weinig geld ook nog een concert van de Beatles zou krijgen (÷òî âû çà òàê ìàëî äåíåã òàêæå åùå êîíöåðò Áèòëñ áû ïîëó÷èëè)?

Gast: – Ik weiger deze rekening te betalen. Ik heb de hele nacht geen oog dicht kunnen doen. Uren achter elkaar heb ik naar het gepiep van een muis moeten luisteren.

Hoteleigenaar: – Ja maar, mijnheer, u dacht toch niet dat u voor zo weinig geld ook nog een concert van de Beatles zou krijgen?

Parachutespringen
(Ïàðàøþòíûå ïðûæêè)

Tijdens de eerste les parachutespringen (âî âðåìÿ ïåðâîãî óðîêà ïðûæêîâ ñ ïàðàøþòîì) vraagt een leerling (ñïðàøèâàåò îäèí ó÷åíèê):

– Mijnheer, als mijn parachute nu eens niet opengaat… (ãîñïîäèí, åñëè ìîé ïàðàøþò ñåé÷àñ âäðóã íå ðàñêðîåòñÿ; eens – îäíàæäû, êîãäà-òî, íåêîãäà; in/opeens – âäðóã, ñðàçó) Wat gebeurt er dan (÷òî òîãäà ïðîèçîéäåò/ïðîèñõîäèò)?

– Wel, dan kom jij als eerste aan… (íó, òîãäà ïðèáóäåøü = ïðèçåìëèøüñÿ òû ïåðâûì; aankomen – ïðèõîäèòü, ïðèáûâàòü, ïðèåçæàòü)

Tijdens de eerste les parachutespringen vraagt een leerling:

– Mijnheer, als mijn parachute nu eens niet opengaat… Wat gebeurt er dan?

– Wel, dan kom jij als eerste aan…

Bedelaar
(Íèùèé)

Een vrouw ziet op straat een bedelaar zitten (æåíùèíà âèäèò íà óëèöå íèùåãî ñèäåòü = êîòîðûé ñèäèò) en stapt naar hem toe (è ïîäõîäèò ê íåìó; stappen – øàãàòü, ñòóïàòü, òîïàòü).

– Arme man toch (áåäíÿãà âñå-òàêè) als je zulke honger hebt (åñëè òû òàê ãîëîäåí; honger hebben – áûòü ãîëîäíûì: «èìåòü ãîëîä») waarom zoek je dan geen werk (ïî÷åìó òû òîãäà íå èùåøü ðàáîòó)? – vraagt ze (ñïðàøèâàåò îíà).

– Maar mevrouw, dan krijg ik nog veel meer honger (íî, ãîñïîæà, òîãäà ïîëó÷ó ÿ åùå áîëüøèé ãîëîä = åùå ñèëüíåé ïðîãîëîäàþñü)! – Antwoordt de bedelaar (îòâå÷àåò íèùèé/ïîïðîøàéêà).

Een vrouw ziet op straat een bedelaar zitten en stapt naar hem toe.

– Arme man toch als je zulke honger hebt waarom zoek je dan geen werk? – vraagt ze.

– Maar mevrouw, dan krijg ik nog veel meer honger! – Antwoordt de bedelaar.

Miljonairsproblemen
(Ïðîáëåìû ìèëëèîíåðà)

Een miljonair sukkelt al een tijdje (îäèí ìèëëèîíåð õâîðàåò óæå íåêîòîðîå âðåìÿ) en besluit op een dag een dokter te raadplegen (è ðåøàåò â îäèí äåíü ñ âðà÷îì ïîñîâåòîâàòüñÿ/ïðîêîíñóëüòèðîâàòüñÿ ó âðà÷à; raad – ñîâåò; plegen – ñîâåðøàòü).

– U zou er beter aan doen (âû áû ëó÷øå ñäåëàëè/áûëî áû ëó÷øå) wat meer lichaamsbeweging te nemen (íåìíîãî áîëüøå òåëåñíîãî äâèæåíèÿ âçÿòü = áîëüøå äâèãàòüñÿ; lichaam – òåëî, òóëîâèùå; bewegen – äâèãàòü), – zegt de dokter hem (ãîâîðèò åìó âðà÷) nadat hij al zijn klachten uit de doeken heeft gedaan (ïîñëå òîãî, êàê îí âñå åãî æàëîáû ðàñêðûë; iets uit de doeken doen – ðàñêðûòü, ðàñòîëêîâàòü: «÷òî-ëèáî èç òêàíè/òðÿïîê äîñòàòü»).

– Tja, in dat geval zou ik misschien zelf mijn schoenen kunnen poetsen (í-äà, â òàêîì ñëó÷àå, ìîæåò áûòü, ÿ ñàì ìîè áîòèíêè ñìîã áû ÷èñòèòü; missch?en – ìîæåò áûòü, âîçìîæíî), – stelt de miljonair voor (ïðåäëàãàåò ìèëëèîíåð; voorstellen – ïðåäëàãàòü; ïðåäñòàâëÿòü /êîãî-ëèáî/).

Een miljonair sukkelt al een tijdje en besluit op een dag een dokter te raadplegen.

– U zou er beter aan doen wat meer lichaamsbeweging te nemen, – zegt de dokter hem nadat hij al zijn klachten uit de doeken heeft gedaan.

– Tja, in dat geval zou ik misschien zelf mijn schoenen kunnen poetsen, – stelt de miljonair voor.

Voor– en nadelen
(Ïðåèìóùåñòâà è íåäîñòàòêè 6 )

– Ik zal eerlijk zijn (áóäó ÷åñòíûì), – zegt de verkoper tegen zijn klant (ãîâîðèò ïðîäàâåö ñâîåìó êëèåíòó). – Deze villa heeft twee kleine nadelen (ýòà âèëëà èìååò äâà ìàëåíüêèõ íåäîñòàòêà) en ??n groot voordeel (è îäíî áîëüøîå ïðåèìóùåñòâî). Eerst de nadelen (ñíà÷àëà íåäîñòàòêè): aan de oostkant stoot een fabriek een dikke rookwalm uit (íà âîñòî÷íîé ñòîðîíå /îäíà/ ôàáðèêà èñòîðãàåò ãóñòîé äûì: uitstoten – âûòàëêèâàòü; èñòîðãàòü, èñïóñêàòü; stoten – òîëêàòü). Het ruikt er dag en nacht naar chloor (çäåñü âîíÿåò äíåì è íî÷üþ õëîðîì; ruiken naar iets – ïàõíóòü ÷åì-ëèáî). Aan de westkant is er een leerlooierij (íà çàïàäíîé ñòîðîíå íàõîäèòñÿ êîæåâåííûé çàâîä/äóáèëüíÿ; leer – êîæà; looien – äóáèòü/âûäåëûâàòü êîæó). Een afschuwelijke geur dus (îòâðàòèòåëüíûé çàïàõ, çíà÷èò/òàêèì îáðàçîì).

– En wat is het grote voordeel (à ÷òî /çà/ áîëüøîå ïðåèìóùåñòâî?)?

– U weet altijd onmiddellijk vanwaar de wind komt (âû óçíàåòå âñåãäà ìîìåíòàëüíî, îòêóäà âåòåð ïðèõîäèò = äóåò).

– Ik zal eerlijk zijn, – zegt de verkoper tegen zijn klant. – Deze villa heeft twee kleine nadelen en ??n groot voordeel. Eerst de nadelen: aan de oostkant stoot een fabriek een dikke rookwalm uit. Het ruikt er dag en nacht naar chloor. Aan de westkant is er een leerlooierij. Een afschuwelijke geur dus.

– En wat is het grote voordeel?

– U weet altijd onmiddellijk vanwaar de wind komt.

Lange nek
(Äëèííàÿ øåÿ)

– Papa, waarom hebben giraffen zo’n lange nek (ïàïà, ïî÷åìó ó æèðàôîâ òàêàÿ äëèííàÿ øåÿ)? – vraagt het jongetje dat met zijn vader de dierentuin bezoekt (ñïðàøèâàåò ìàëü÷èê, ÷òî ñî ñâîèì îòöîì ïîñåùàåò çîîïàðê).

– Dat is niet zo moeilijk te raden (ýòî íå òàê òðóäíî îòãàäàòü). Als jouw hoofd zo ver van je lichaam af stond (åñëè áû òâîÿ ãîëîâà íàõîäèëàñü òàê äàëåêî îò òâîåãî òóëîâèùà) zou je ook zo’n lange nek nodig hebben (òåáå áû òîæå òàêàÿ äëèííàÿ øåÿ ïîíàäîáèëàñü; nodig hebben – íóæäàòüñÿ; nodig – íåîáõîäèìûé).

– Papa, waarom hebben giraffen zo’n lange nek? – vraagt het jongetje dat met zijn vader de dierentuin bezoekt.

– Dat is niet zo moeilijk te raden. Als je hoofd zo ver van je lichaam af stond zou je ook zo’n lange nek nodig hebben.

De tram
(Òðàìâàé)

Een dronken soldaat (ïüÿíûé ñîëäàò) staat al een uur te wachten op de tram (ñòîèò óæå îäèí ÷àñ è æäåò òðàìâàÿ). Ten slotte vraagt hij aan een agent die toevallig passeert (íàêîíåö îí ñïðàøèâàåò ó ïîëèöåéñêîãî, êîòîðûé ñëó÷àéíî ïðîõîäèò ìèìî; slot – êîíåö, çàêëþ÷åíèå, ten slotte – íàêîíåö; toeval – ñëó÷àéíîñòü, ñëó÷àé; passeren – ïðîõîäèòü, ïðîåçæàòü /ìèìî ÷åãî-ëèáî/):

– Wanneer komt er hier een tram (êîãäà ïðèáûâàåò çäåñü òðàìâàé)?

– Zodra er hier rails liggen, jongeman, – antwoordt de agent (êàê òîëüêî çäåñü ðåëüñû ëåæàò = áóäóò ëåæàòü, ìîëîäîé ÷åëîâåê, îòâå÷àåò ïîëèöåéñêèé).

Een dronken soldaat staat al een uur te wachten op de tram. Ten slotte vraagt hij aan een agent die toevallig passeert:

– Wanneer komt er hier een tram?

– Zodra er hier rails liggen, jongeman, – antwoordt de agent.

Wacht even!
(Ïîäîæäè íåìíîæêî!)

Op een bank in het park zitten Kurt en Rosa heerlijk te genieten van het lenteweer (íà ñêàìåéêå â ïàðêå ñèäÿò Êóðò è Ðîçà è ïðèÿòíî íàñëàæäàþòñÿ: «÷óäåñíî íàñëàæäàòüñÿ» âåñåííåé ïîãîäîé; heerlijk – âåëèêîëåïíûé, ïðåêðàñíûé, ÷óäåñíûé; lente – âåñíà; weer – ïîãîäà). Opeens vraagt zij (íåîæèäàííî/âäðóã îíà ñïðàøèâàåò):

– Kurt, heb jij voor je mij kende nog veel andere meisjes gekend (Êóðò, ó òåáÿ áûëî åùå ìíîãî äåâóøåê: «ìíîãî äðóãèõ äåâóøåê çíàë/ñî ìíîãèìè äåâóøêàìè áûë çíàêîì», ïåðåä òåì êàê òû ñî ìíîé ïîçíàêîìèëñÿ)? Geen antwoord (íåò îòâåòà = òèøèíà â îòâåò). Na een tijdje zegt Rosa een beetje boos (ñïóñòÿ íåêîòîðîå âðåìÿ Ðîçà ãîâîðèò, íåìíîãî îáîçëåííàÿ; boos – çëîé, ñåðäèòûé):

– Kurt, ik vroeg je iets (Êóðò, ÿ ñïðîñèëà òåáÿ î ÷åìòî).

– Wacht even (ïîäîæäè íåìíîæêî). Ik ben nog aan het tellen (ÿ åùå ñ÷èòàþ: «åùå ïðè ñ÷åòå»)!– antwoordt Kurt (îòâå÷àåò Êóðò).

Op een bank in het park zitten Kurt en Rosa heerlijk te genieten van het lenteweer. Opeens vraagt zij:

– Kurt, heb jij voor je mij kende nog veel andere meisjes gekend? Geen antwoord. Na een tijdje zegt Rosa een beetje boos:

– Kurt, ik vroeg je iets.

– Wacht even. Ik ben nog aan het tellen! – antwoordt Kurt.

In tien jaar tijd…
(Çà äåñÿòü ëåò)

Een bezoeker vraagt aan de conci?rge (ïîñåòèòåëü ñïðàøèâàåò ó êîíñüåðæà):

– Woont er een meneer Kuiken in dit gebouw (çäåñü æèâåò ãîñïîäèí Êîéêåí /Öûïëåíîê/ â ýòîì çäàíèè)?

– Nee. Maar er is wel een meneer De Haan (íåò, íî çäåñü åñòü ãîñïîäèí Äå Õàí /Ïåòóõ/)!

– Ja, dat moet hem zijn (äà, ýòî, äîëæíî áûòü, îí: «ýòî äîëæåí áûòü îí»). Ik heb hem al tien jaar niet meer gezien (ÿ åãî óæå äåñÿòü ëåò íå âèäàë: «áîëüøå íå âèäåë»)!

Een bezoeker vraagt aan de conci?rge:

– Woont er een meneer Kuiken in dit gebouw?

– Nee. Maar er is wel een meneer De Haan!

– Ja, dat moet hem zijn. Ik heb hem al tien jaar niet meer gezien!

Een oplossing
(Ðåøåíèå)

Jantje (Èâàíóøêà: «ßí÷èê»): – Je ziet er moe uit, postbode (òû âûãëÿäèøü óñòàâøèì, ïî÷òàëüîí).

Postbode: – Wat wil je (÷òî õî÷åøü òû = à êàê òû õîòåë)? Heel de dag hard werken… (âåñü äåíü òÿæåëî/æåñòêî = íå ïîêëàäàÿ ðóê ðàáîòàòü)

Jantje: – Ga toch naar huis (èäè æå äîìîé)!

Postbode: – Kijk eens wat ik nog in mijn tas heb (ïîñìîòðè-êà, ÷òî ó ìåíÿ åùå â ñóìêå)?

Jantje: – Stuur het dan op met de post (îòïðàâü òîãäà ýòî ïî÷òîé)!

Jantje: – Je ziet er moe uit, postbode.

Postbode: – Wat wil je? Heel de dag hard werken…

Jantje: – Ga toch naar huis!

Postbode: – Kijk eens wat ik nog in mijn tas heb?

Jantje: – Stuur het dan op met de post!

Dure trommel
(Äîðîãîé áàðàáàí)

Koen is volgende week jarig (ó Êóíà íà ñëåäóþùåé íåäåëå äåíü ðîæäåíèÿ; jarig – ãîäîâàëûé; hij is vandaag jarig – ó íåãî ñåãîäíÿ äåíü ðîæäåíèÿ). Zijn vader is op zoek naar een trommel voor hem (åãî îòåö – â ïîèñêàõ áàðàáàíà äëÿ íåãî).

– Kijk, mijnheer, – zegt de verkoopster (ïîñìîòðèòå, ãîñïîäèí, ãîâîðèò ïðîäàâùèöà) – deze rode hier kost 5 /vijf/ euro, die blauwe 7 /zeven/ euro en die gele, ja, dat is een speciale (ýòîò êðàñíûé çäåñü ñòîèò 5 åâðî, òîò ñèíèé – 7 åâðî, à òîò æåëòûé, äà, ýòî ñïåöèàëüíûé/îñîáåííûé). Die kost 12 /twaalf/ euro (îí ñòîèò 12 åâðî).

– Hm… En wat is er dan wel zo speciaal aan (à ÷òî â íåì òîãäà òàêîãî ñïåöèàëüíîãî/îñîáåííîãî)? – vraagt de vader (ñïðàøèâàåò îòåö).

– Die is gegarandeerd binnen een week stuk, mijnheer (òîò ãàðàíòèðîâàííî â òå÷åíèå íåäåëè ñëîìàåòñÿ: «ñëîìàí», ãîñïîäèí; stuk – ñëîìàííûé, ðàçëîìàííûé; èñïîð÷åííûé), – antwoordt de verkoopster (îòâå÷àåò ïðîäàâùèöà).

Koen is volgende week jarig. Zijn vader is op zoek naar een trommel voor hem.

– Kijk, mijnheer, – zegt de verkoopster – deze rode hier kost 5 euro, die blauwe 7 euro en die gele, ja, dat is een speciale. Die kost 12 euro.

– Hm… En wat is er dan wel zo speciaal aan? – vraagt de vader.

– Die is gegarandeerd binnen een week stuk, mijnheer, – antwoordt de verkoopster.

Toilet
(Òóàëåò)

– Ober, waar is hier het toilet (îôèöèàíò, ãäå çäåñü òóàëåò)?

– U kunt er op dit ogenblik geen gebruik van maken (âû íå ìîæåòå èì â íàñòîÿùèé ìîìåíò ïîëüçîâàòüñÿ: gebruik maken – «äåëàòü èñïîëüçîâàíèå» = gebruiken – èñïîëüçîâàòü), het is verstopt (îí çàñîðåí; verstoppen – çàòûêàòü; ïðÿòàòü; çàñîðÿòü; stoppen – ñóíóòü; çàòûêàòü).

– O, dan help ik wel even zoeken (î, òîãäà ïîìîãó ÿ, ïîæàëóé, êàê ðàç èñêàòü! /èãðà ñëîâ/: verstoppen – ñïðÿòàòü; çàáèòü, çàñîðèòü)!

– Ober, waar is hier het toilet?

– U kunt er op dit ogenblik geen gebruik van maken, het is verstopt.

– O, dan help ik wel even zoeken!

Met opzet
(Óìûøëåííî: «ñ íàìåðåíèåì»)

Een cowboy gaat een verzekering afsluiten (îäèí êîâáîé ñîáèðàåòñÿ çàñòðàõîâàòüñÿ: «ñòðàõîâàíèå çàêëþ÷èòü»; verzekering – ñòðàõîâàíèå; ñòðàõîâêà; verzekeren – îáåñïå÷èâàòü; ñòðàõîâàòü, çàñòðàõîâûâàòü; zeker – áåçîïàñíûé; íàäåæíûé; afsluiten – çàïèðàòü; çàêëþ÷àòü). De verzekeringsagent vraagt of hij wel eens een ongeluk heeft gehad (ñòðàõîâîé àãåíò ñïðàøèâàåò, áûë ëè ó íåãî êîãäà-íèáóäü íåñ÷àñòíûé ñëó÷àé).

– Nee, – antwoordt de cowboy. – Ik ben wel al een keer door een slang gebeten (ÿ, ïîæàëóé, óæå îäèí ðàç çìååé áûë óêóøåí = îäèí ðàç ìåíÿ óêóñèëà çìåÿ). En op een andere keer werd ik door een paard getrapt (à â äðóãîé ðàç ìåíÿ ëÿãíóëà ëîøàäü; trappen – óäàðèòü íîãîé, áðûêíóòü). Ik had toen drie gebroken ribben (ó ìåíÿ òîãäà áûëî òðè ñëîìàííûõ ðåáðà; breken – ëîìàòü).

– Noem je dat geen ongelukken? – vraagt de agent verbaasd (è òû íàçûâàåøü ýòî íå íåñ÷àñòíûå ñëó÷àè? ñïðàøèâàåò àãåíò, óäèâëåííûé).

– Oh nee, – zegt de cowboy. – Ze deden dat met opzet (íåò, îíè äåëàëè ýòî óìûøëåííî: «ñ óìûñëîì»; doen – äåëàòü).

Een cowboy gaat een verzekering afsluiten. De verzekeringsagent vraagt of hij wel eens een ongeluk heeft gehad.

– Nee, – antwoordt de cowboy. – Ik ben wel al een keer door een slang gebeten. En op een andere keer werd ik door een paard getrapt. Ik had toen drie gebroken ribben.

– Noem je dat geen ongelukken? – vraagt de agent verbaasd.

– Oh nee, – zegt de cowboy. – Ze deden dat met opzet.

De juiste weg
(Ïðàâèëüíûé ïóòü)

Een auto rijdt door de voorgevel van een huis (îäíà ìàøèíà âúåçæàåò ÷åðåç ôàñàä äîìà = âðåçàåòñÿ â ñòåíó ôàñàäà äîìà) en komt in de woonkamer bruusk tot stilstand (è îñòàíàâëèâàåòñÿ ðåçêî â æèëîé êîìíàòå; tot stilstand komen: «ïðèéòè ê îñòàíîâêå» = stilstaan – çàìåðåòü, îñòàíàâëèâàòüñÿ).

De bewoner van het huis (îáèòàòåëü/æèòåëü äîìà) komt in pyjama zijn slaapkamer uit (âûõîäèò â ïèæàìå èç ñâîåé ñïàëüíè) en wordt woest als hij de schade ziet (è ñòàíîâèòñÿ ðàçúÿðåííûì/ñâèðåïûì, êîãäà îí âèäèò ïîâðåæäåíèÿ; woest – ïóñòûííûé, íåîáèòàåìûé; íåîáóçäàííûé, ðàçíóçäàííûé; schade – óáûòîê, âðåä, óùåðá: schade lijden – òåðïåòü óáûòîê, de schade vergoeden – âîçìåñòèòü óáûòêè).

– Waar moet u heen (êóäà âàì íàäî)? – roept hij woedend (êðè÷èò îí â áåøåíñòâå; woeden – íåèñòîâñòâîâàòü; woede – ÿðîñòü, áåøåíñòâî).

– Euh… naar Brussel… – antwoordt de versufte chauffeur (ýý… â Áðþññåëü… îòâå÷àåò ðàñòåðÿííûé âîäèòåëü; versuffen – îòóïëÿòü).

– Rij dan verder door de gang tot in de keuken (ïðîåçæàé òîãäà äàëüøå ïî êîðèäîðó äî êóõíè; ver – äàëåêî; verder – äàëüøå), neem daarna de eetkamer rechts (âîçüìè ïîòîì ñòîëîâóþ: «êîìíàòó äëÿ åäû» ñïðàâà), sla linksaf (âîçüìè íàëåâî; afslaan – ïîâîðà÷èâàòü) en ga via de badkamer tot voorbij de kelder (è ïîåçæàé ÷åðåç âàííóþ «äî» ìèìî ïîäâàëà). Maar doe een beetje rustig aan (íî «äåëàé» íåìíîãî ñïîêîéíåå = íî ïîòèøå; rustig – ñïîêîéíûé; ìèðíûé; rust – îòäûõ, ïîêîé; ìèð, òèøèíà) want de kinderen slapen (ïîòîìó ÷òî äåòè ñïÿò)!

Een auto rijdt door de voorgevel van een huis en komt in de woonkamer bruusk tot stilstand.

De bewoner van het huis komt in pyjama zijn slaapkamer uit en wordt woest als hij de schade ziet.

– Waar moet u heen? – roept hij woedend.

– Euh… naar Brussel… – antwoordt de versufte chauffeur.

– Rij dan verder door de gang tot in de keuken, neem daarna de eetkamer rechts, sla linksaf en ga via de badkamer tot voorbij de kelder. Maar doe een beetje rustig aan, want de kinderen slapen!

Zonder tanden
(Áåç çóáîâ)

Jantje loopt naar de oude man die op een bank in het park zit (ßíòüå èäåò ê ïîæèëîìó ìóæ÷èíå, êîòîðûé ñèäèò íà ñêàìåéêå â ïàðêå).

– Opa, heb jij tanden (äåäóøêà, ó òåáÿ åñòü çóáû)?

– Nee, mijn jonge, ik heb geen enkele tand meer (íåò, ìîé ìàëü÷èê, ó ìåíÿ íåò íè îäíîãî: «íè åäèíîãî» çóáà áîëüøå).

– Echt (â ñàìîì äåëå; echt – íàñòîÿùèé, ïîäëèííûé; äåéñòâèòåëüíî)? Wil je dan mijn appel even vasthouden (íå õîòåë áû òû òîãäà ìîå ÿáëîêî íåìíîãî ïîäåðæàòü = ïîäåðæè, ïîæàëóéñòà…; vast – êðåïêî; vasthouden – êðåïêî äåðæàòü, óäåðæèâàòü) terwijl ik mijn veter vastmaak (ïîêà ÿ ìîé øíóðîê çàâÿçûâàþ; vastmaken – çàêðåïëÿòü: «äåëàòü êðåïêèì»; çàâÿçûâàòü)?

Jantje loopt naar de oude man die op een bank in het park zit.

– Opa, heb jij tanden?

– Nee, mijn jonge, ik heb geen enkele tand meer.

– Echt? Wil je dan mijn appel even vasthouden terwijl ik mijn veter vastmaak?

Inbreker
(Âîð-âçëîìùèê)

Midden in de nacht (ïîñðåäè íî÷è) breekt een dief in (çàáèðàåòñÿ îäèí âîð; inbreken – âçëàìûâàòü; ñîâåðøèòü êðàæó ñî âçëîìîì; breken – ëîìàòü) bij mijnheer Willems (ê ãîñïîäèíó Âèëëåìñó).

Plots staat de dief in de slaapkamer (âíåçàïíî ñòîèò = îêàçûâàåòñÿ âîð â ñïàëüíîé êîìíàòå).

– Zoekt u iets (âû ÷òî-íèáóäü èùåòå)? – vraagt mijnheer Willems (ñïðàøèâàåò ãîñïîäèí Âèëëåìñ).

– Geld! – antwoordt de dief (äåíüãè, îòâå÷àåò âîð).

– O, – lacht mijnheer Willems, – mag ik helpen meezoeken (î, ñìååòñÿ ãîñïîäèí Âèëëåìñ, ìîãó ÿ ïîìî÷ü èñêàòü âìåñòå ñ /âàìè/)?

Midden in de nacht breekt een dief in bij mijnheer Willems. Plots staat de dief in de slaapkamer.

– Zoekt u iets? – vraagt mijnheer Willems.

– Geld! – antwoordt de dief.

– O, – lacht mijnheer Willems, – mag ik helpen meezoeken?

Onder vliegen
(Ìåæäó ìóõàìè)

Twee vliegen zitten gezellig te kletsen (äâå ìóõè ñèäÿò è ïðèÿòíî áîëòàþò: «ñèäÿò áîëòàòü»; gezellig – êîìïàíåéñêèé, îáùèòåëüíûé; gez?l – ïîäìàñòåðüå; òîâàðèù, êîìïàíüîí). Zegt de ene vlieg tegen de andere (ãîâîðèò îäíà ìóõà äðóãîé):

– Wat zijn de mensen toch dom (íàñêîëüêî æå ëþäè âñå-òàêè ãëóïû). Ze geven zoveel geld uit om hun plafond mooi te maken (îíè ðàñõîäóþò òàê ìíîãî äåíåã, ÷òîáû èõ ïîòîëîê ñäåëàòü êðàñèâûì; uitgeven – ðàñõîäîâàòü, òðàòèòü /äåíüãè/: «âûäàâàòü») en dan gaan ze op de vloer lopen (à ïîòîì îíè èäóò ïî ïîëó).

Twee vliegen zitten gezellig te kletsen. Zegt de ene vlieg tegen de andere:

– Wat zijn de mensen toch dom. Ze geven zoveel geld uit om hun plafond mooi te maken en dan gaan ze op de vloer lopen.

Niks
(Íè÷òî)

Moeder (ìàòü): – Wat zei je vader (÷òî ñêàçàë òâîé îòåö; zeggen – ãîâîðèòü, ñêàçàòü) toen hij zag dat je zijn fiets stuk had gemaakt (êîãäà îí óâèäåë, ÷òî òû ñëîìàë åãî âåëîñèïåä; zien – âèäåòü; stuk – ñëîìàííûé, ðàçëîìàííûé)?

Geert (Ãåðò): – Zal ik alle vloeken en lelijke woorden die hij zei maar weglaten (ìíå ëó÷øå: «ÿ äîëæåí» âñå ðóãàòåëüñòâà è íåêðàñèâûå ñëîâà, êîòîðûå îí ñêàçàë, îïóñòèòü; vloek – ïðîêëÿòèå; ðóãàòåëüñòâî; vloeken – ïðîêëèíàòü; ðóãàòüñÿ, ñêâåðíîñëîâèòü)?

Moeder: – Natuurlijk (åñòåñòâåííî).

Geert: – Hij zei niks (îí íè÷åãî íå ñêàçàë).

Moeder: – Wat zei je vader toen hij zag dat je zijn fiets stuk had gemaakt?

Geert: – Zal ik alle vloeken en lelijke woorden die hij zei maar weglaten?

Moeder: – Natuurlijk.

Geert: – Hij zei niks.

Zwervers
(Áðîäÿãè)

Twee zwervers werden opgepakt en naar het politiebureau gebracht (äâîèõ áðîäÿã àðåñòîâàëè è äîñòàâèëè/ïðèâåçëè â ïîëèöåéñêîå áþðî: «äâîå áðîäÿã ñòàëè = áûëè çàäåðæàíû è ïðèâåçåíû…»; zwerven – áðîäèòü, ñêèòàòüñÿ; brengen – ïðèíîñèòü, ïðèâîäèòü, ïðèâîçèòü).

– Waar woon je (ãäå òû æèâåøü)? – vraagt een politieman aan een van de zwervers (ñïðàøèâàåò ïîëèöåéñêèé ó îäíîãî èç áðîäÿã).

– Ik woon nergens, mijnheer de agent (ÿ íèãäå íå æèâó, ãîñïîäèí ïîëèöåéñêèé).

– En jij? – vraagt de politieman aan de tweede zwerver (à òû? ñïðàøèâàåò ïîëèöåéñêèé ó âòîðîãî áðîäÿãè).

– Ik ben zijn buurman (ÿ åãî ñîñåä).

Twee zwervers werden opgepakt en naar het politiebureau gebracht.

– Waar woon je? – vraagt een politieman aan een van de zwervers.

– Ik woon nergens, mijnheer de agent.

– En jij? – vraagt de politieman aan de tweede zwerver.

– Ik ben zijn buurman.

Gesprek
(Ðàçãîâîð)

Twee heren op een bank in het park zijn in gesprek (äâîå ãîñïîä íà ñêàìüå â ïàðêå áåñåäóþò: «íàõîäÿòñÿ â ðàçãîâîðå»).

– Mijn huis hangt vol prachtige schilderijen (ìîé äîì óâåøåí: «âèñèò ïîëîí» ïðåêðàñíûìè êàðòèíàìè), – zegt de ene heer tegen de andere (ãîâîðèò îäèí ãîñïîäèí äðóãîìó).

– O ja (î, äà = â ñàìîì äåëå)? Uit welke periode (èç êàêîãî ïåðèîäà = èç êàêîé ýïîõè)?

– Uit de periode dat ik nog geld had (èç ïåðèîäà, êîãäà ó ìåíÿ åùå áûëè äåíüãè).

Twee heren op een bank in het park zijn in gesprek.

– Mijn huis hangt vol prachtige schilderijen, – zegt de ene heer tegen de andere.

– O ja? Uit welke periode?

– Uit de periode dat ik nog geld had.

Na drie maanden
(Òðè ìåñÿöà ñïóñòÿ)

Erik: – Waarom ben je uit dat huis weggegaan (ïî÷åìó òû âûåõàë èç òîãî äîìà)? Je hebt er drie maanden zo naar je zin gehad (òåáå â íåì òðè ìåñÿöà òàê íðàâèëîñü; het naar zijn zin hebben – íðàâèòüñÿ: «ýòî ïî ñâîåìó íðàâó èìåòü»; zin – îùóùåíèå, ÷óâñòâî; ñìûñë).

Pieter: – Ja, maar toen ontdekte ik dat er geen badkamer was (äà, íî ÿ çàòåì îáíàðóæèë, ÷òî òàì íå áûëî = íåò âàííîé; toen – òîãäà, â òî âðåìÿ; ïîòîì, çàòåì; en toen? – à ïîòîì?).

Erik: – Waarom ben je uit dat huis weggegaan? Je hebt er drie maanden zo naar je zin gehad.

Pieter: – Ja, maar toen ontdekte ik dat er geen badkamer was.

Noach
(Íîé)

De leraar godsdienst (ó÷èòåëü ðåëèãèè; godsdienst – ðåëèãèÿ, âåðîèñïîâåäàíèå; god – áîã; dienst – ñëóæåíèå, ñëóæáà) heeft net een les gegeven over de zondvloed (êàê ðàç ïðåïîäàë óðîê î Ïîòîïå). Ten afronding vraagt hij aan Gert (â çàâåðøåíèå ñïðàøèâàåò îí ó Ãåðòà; afronden – îêðóãëÿòü; çàâåðøàòü; rond – êðóãëûé) die de hele les duidelijk met andere dingen bezig is geweest (êîòîðûé âåñü óðîê ÿâíî äðóãèìè âåùàìè çàíèìàëñÿ: «çàíÿò áûë»):

– Wat deed Noach in de ark (÷òî äåëàë Íîé â êîâ÷åãå?)?

– Vissen… (ðûáà÷èòü/ëîâèòü ðûáó = ëîâèë ðûáó; vis – ðûáà) – flapt Gert er op goed geluk uit (ëÿïàåò Ãåðò íàóãàä; uitflappen – áðÿêíóòü, ëÿïíóòü; op goed geluk – íàóäà÷ó, íàóãàä: «íà õîðîøóþ óäà÷ó»).

– En haalde hij veel vis boven? – vraagt de leraar plagend (è ìíîãî îí ðûáû âûóäèë? ñïðàøèâàåò ó÷èòåëü, ïîäòðóíèâàÿ; boven – ââåðõó, íàâåðõó, ñâåðõó; naar boven – ââåðõ, íàâåðõ; halen – òÿíóòü; äîñòàâàòü, âûòàñêèâàòü; plagen – äðàçíèòü, ïîäòðóíèâàòü, åõèäíè÷àòü).

– Nee, – weet Gert, – want hij had maar twee wormen (íåò, çíàåò = ãîâîðèò óâåðåííî Ãåðò, ïîòîìó ÷òî ó íåãî áûëî òîëüêî äâà ÷åðâÿêà).

De leraar godsdienst heeft net een les gegeven over de zondvloed. Ten afronding vraagt hij aan Gert die de hele les duidelijk met andere dingen bezig is geweest.

– Wat deed Noach in de ark?

– Vissen… – flapt Gert er op goed geluk uit.

– En haalde hij veel vis boven? – vraagt de leraar plagend.

– Nee, – weet Gert, – want hij had maar twee wormen.

Niet 100 procent
(Íå ñòî ïðîöåíòîâ)

Een reporter vraagt aan een Indiaan in een reservaat (ðåïîðòåð ñïðàøèâàåò ó îäíîãî èíäåéöà â ðåçåðâàöèè).

– Bent u honderd procent Indiaan (âû ñòîïðîöåíòíûé èíäååö)?

– Nee, – antwoordt de Indiaan. – Slechts vijfentachtig procent (íåò, îòâå÷àåò èíäååö, âñåãî ëèøü íà âîñåìüäåñÿò ïÿòü ïðîöåíòîâ).

– Hoe bedoelt u (÷òî âû èìååòå â âèäó; bedoelen – èìåòü â âèäó, ïîäðàçóìåâàòü)?

– Ik heb een houten been (ó ìåíÿ äåðåâÿííàÿ íîãà; hout – äåðåâî /äðåâåñèíà/).

Een reporter vraagt aan een Indiaan in een reservaat:

– Bent u honderd procent Indiaan?

– Nee, – antwoordt de Indiaan. – Slechts vijfentachtig procent.

– Hoe bedoelt u?

– Ik heb een houten been.

Spieken
(Ñïèñûâàòü)

Jantje komt thuis met de mededeling (ßíòüå ïðèõîäèò äîìîé ñ ñîîáùåíèåì) dat hij van school is gestuurd (÷òî åãî èç øêîëû îòïðàâèëè /äîìîé/: «÷òî îí îòïðàâëåí…»).

– Wat heb je uitgespookt (÷òî òû íàòâîðèë; uitspoken – âûòâîðÿòü; spook – ïðèçðàê, ïðèâèäåíèå; spoken – áðîäèòü, ÿâëÿòüñÿ /î ïðèâèäåíèè/)? – vraagt moeder boos (ñïðàøèâàåò ìàòü ñåðäèòî).

– Ik heb gespiekt (ÿ ñïèñûâàë) – biecht Jantje op (ïðèçíàåòñÿ ßíòüå; opbiechten – ïðèçíàòüñÿ, ñîçíàòüñÿ; biecht – èñïîâåäü; biechten – èñïîâåäîâàòüñÿ) – Ik heb mijn ribben geteld (ÿ ïîñ÷èòàë ìîè ðåáðà) tijdens het examen biologie (âî âðåìÿ ýêçàìåíà ïî áèîëîãèè).

Jantje komt thuis met de mededeling dat hij van school is gestuurd.

– Wat heb je uitgespookt? – vraagt moeder boos.

– Ik heb gespiekt, – biecht Jantje op. – Ik heb mijn ribben geteld tijdens het examen biologie.

Niets vergeten
(Íè÷åãî íå çàáûëè)

Twee dierenartsen opereren een olifant (äâà âåòåðèíàðà îïåðèðóþò ñëîíà; dier – æèâîòíîå, çâåðü; arts – âðà÷). Als het beest is dichtgenaaid, zegt de ene (êîãäà æèâîòíîå çàøèòî, ãîâîðèò îäèí; dicht – ïëîòíûé; çàêðûòûé; naaien – øèòü):

– Deze keer hebben we geen instrumenten laten zitten (â ýòîò ðàç ìû íå îñòàâèëè èíñòðóìåíòû ñèäåòü = íå çàáûëè âíóòðè).

– Nee, blijkbaar niet, maar waar is de verpleegster? – vraagt de andere (î÷åâèäíî íåò, íî ãäå ìåäñåñòðà? ñïðàøèâàåò äðóãîé; blijkbaar – î÷åâèäíî, ÿâíî; blijk – çíàê, ïðèçíàê; verplegen – õîäèòü/óõàæèâàòü /çà áîëüíûì/).

Twee dierenartsen opereren een olifant. Als het beest is dichtgenaaid, zegt de ene:

– Deze keer hebben we geen instrumenten laten zitten.

– Nee, blijkbaar niet, maar waar is de verpleegster? – vraagt de andere.

Volgen
(Íàáëþäàòü)

– Ik zal jullie nu een proef laten zien (ÿ áóäó âàì ñåé÷àñ ïîêàçûâàòü: «äàâàòü/ïîçâîëÿòü âèäåòü» îäèí îïûò; proef – ïðîâåðêà, èñïûòàíèå; ïðîáà; îïûò, ýêñïåðèìåíò; proeven – ïðîáîâàòü, èñïûòûâàòü) die niet zonder gevaar is (êîòîðûé íåáåçîïàñåí: «íå åñòü áåç îïàñíîñòè»), – sprak de scheikundeleraar dramatisch (ñêàçàë ó÷èòåëü õèìèè äðàìàòè÷íî = ïàôîñíî; scheikunde – õèìèÿ: «íàóêà î ðàçäåëåíèè/ðàçëîæåíèè /âåùåñòâ/»; scheiden – îòäåëÿòü, ðàçäåëÿòü; /õèì./ ðàçëàãàòü). – Als ze mislukt (åñëè îí: «îíà» íå óäàñòñÿ) vlieg ik door het plafond (ÿ âûëå÷ó ÷åðåç ïîòîëîê). Komen jullie wat dichterbij (ïîäîéäåòå âû íåìíîãî áëèæå = åñëè âû…) dan kunnen jullie mij beter volgen (òîãäà âû ñìîæåòå ëó÷øå ñëåäîâàòü /çà ìîèì îáúÿñíåíèåì è ìîèìè äåéñòâèÿìè/ / çà ìíîé ëó÷øå ñëåäîâàòü = âûëåòàÿ çà ìíîé ñëåäîì ÷åðåç ïîòîëîê; volgen – ñëåäîâàòü; ñëåäèòü, íàáëþäàòü)!

– Ik zal jullie nu een proef laten zien die niet zonder gevaar is, – sprak scheikundeleraar dramatisch. – Als ze mislukt vlieg ik door het plafond. Komen jullie wat dichterbij dan kunnen jullie mij beter volgen!

In de geschiedenisles
(Íà óðîêå èñòîðèè 7 )

– Wat ben ik blij (êàê ÿ ðàä; blij – ðàäîñòíûé, âåñåëûé, blij zijn – ðàäîâàòüñÿ) dat we niet in het jaar 3000 leven (÷òî ìû íå â 3000 ãîäó æèâåì; duizend – òûñÿ÷à), – zegt een jongetje tegen zijn klasgenootje (ãîâîðèò ìàëü÷èøêà ñâîåìó îäíîêëàññíèêó).

– Hoezo (êàê òàê/ïî÷åìó)?

– Stel je voor (ïðåäñòàâü ñåáå; voorstellen) … dan zouden we nog veel meer geschiedenis moeten leren (òîãäà áû ìû åùå íàìíîãî áîëüøå èñòîðèè äîëæíû áû áûëè ó÷èòü)!

– Wat ben ik blij dat we niet in het jaar 3000 leven, – zegt een jongetje tegen zijn klasgenootje.

– Hoezo?

– Stel je voor, dan zouden we nog veel meer geschiedenis moeten leren!

Samenstelling
(Ñëîæíîå ñëîâî 8 )

De onderwijzer zegt (ó÷èòåëü ãîâîðèò; onderwijzer – ó÷èòåëü /â íà÷àëüíîé øêîëå/; onderw?jzen – ó÷èòü):

– Er bestaan woorden (ñóùåñòâóþò ñëîâà) die een samenstelling zijn van twee andere woorden (êîòîðûå ÿâëÿþòñÿ ñëîæåíèåì äâóõ äðóãèõ ñëîâ) zoals (òàêèå êàê, íàïðèìåð) bloempot (öâåòî÷íûé ãîðøîê), bloem en pot (öâåòîê è ãîðøîê). Wie kan er nog een voorbeeld geven van een samenstelling (êòî ìîæåò çäåñü åùå ïðèâåñòè ïðèìåð ñëîæíîãî ñëîâà)? Jantje is er als de kippen bij en antwoordt (ßíòüå óæå òóò êàê òóò è îòâå÷àåò; er als de kippen bij zijn – áûòü òóò êàê òóò: «êàê êóðû ïðè /ðàçäà÷å êîðìà/»):

– Ik, meester (ÿ, ó÷èòåëü). Kostuum (êîñòþì)!

– Uit welke twee woorden bestaat dat (èç êàêèõ äâóõ ñëîâ ýòî ñîñòîèò)? – wil de onderwijzer weten (õî÷åò çíàòü = îñâåäîìëÿåòñÿ ó÷èòåëü).

– Uit een broek en een vest, mijnheer, – antwoordt Jantje (èç áðþê è ïèäæàêà, ãîñïîäèí, îòâå÷àåò ßíòüå).

De onderwijzer zegt:

– Er bestaan woorden die een samenstelling zijn van twee andere woorden zoals bloempot, bloem en pot. Wie kan er nog een voorbeeld geven van een samenstelling?

Jantje is er als de kippen bij en antwoordt:

– Ik, meester. Kostuum!

– Uit welke twee woorden bestaat dat? – wil de onderwijzer weten.

– Uit een broek en een vest, mijnheer, – antwoordt Jantje.

Twee leeuwen
(Äâà ëüâà)

Twee leeuwen wandelen over de Grote Markt in Brussel (äâà ëüâà ïðîãóëèâàþòñÿ ïî Áîëüøîìó ðûíêó â Áðþññåëå).

Zegt de ene leeuw tegen de andere (ãîâîðèò îäèí ëåâ äðóãîìó):

– Wat kunnen ze toch overdrijven (êàê ìîãóò îíè âñå-òàêè ïðåóâåëè÷èâàòü)! Ze zeggen dat het hier altijd zo druk is (îíè ãîâîðÿò, ÷òî çäåñü âñåãäà òàê îæèâëåííî; druk – äàâëåíèå; áåñïîêîéíûé, îæèâëåííûé; drukken – äàâèòü, æàòü). Kijk eens: geen mens te zien (ïîñìîòðè-êà: íè äóøè: «íè îäíîãî ÷åëîâåêà» íå âèäíî)!

Twee leeuwen wandelen over de Grote Markt in Brussel.

Zegt de ene leeuw tegen de andere:

– Wat kunnen ze toch overdrijven! Ze zeggen dat het hier altijd zo druk is. Kijk eens: geen mens te zien!

Vakantie
(Îòïóñê)

– Ben jij al met vakantie in Engeland geweest (òû áûâàë óæå â îòïóñêå: «ñ îòïóñêîì» â Àíãëèè)? – vraagt Dries aan zijn vriend (ñïðàøèâàåò Äðèñ ó ñâîåãî äðóãà).

– Nee (íåò).

– Waarom niet (ïî÷åìó íåò)?

– Omdat ze daar links rijden (ïîòîìó ÷òî îíè òàì ñëåâà åçäÿò = ó íèõ ëåâîñòîðîííåå äâèæåíèå).

– En wat dan nog (è ÷òî òîãäà åùå = íó è ÷òî æå)?

– Ik heb het hier een paar dagen geprobeerd (ÿ ïîïðîáîâàë ýòî çäåñü ïàðó äíåé) maar het gaat echt niet (íî ýòî â ñàìîì äåëå íå âûõîäèò/íå ïîëó÷àåòñÿ; echt – ïîäëèííûé; äåéñòâèòåëüíî).

– Ben jij al met vakantie in Engeland geweest? – vraagt Dries aan zijn vriend.

– Nee.

– Waarom niet?

– Omdat ze daar links rijden.

– En wat dan nog?

– Ik heb het hier een paar dagen geprobeerd, maar het gaat echt niet.

Jarige
(Èìåíèííèöà)

Een koe staat te springen in de wei (îäíà êîðîâà ñòîèò è ïðûãàåò: «ñòîèò ïðûãàòü» íà ëóãó; wei = weide – ëóã, âûïàñ). Dat wekt de verbazing van de andere koeien, die haar vragen (ýòî âûçûâàåò óäèâëåíèå ó äðóãèõ êîðîâ, êîòîðûå åå ñïðàøèâàþò; wekken – áóäèòü; verbazen – óäèâëÿòü, èçóìëÿòü):

– Wat scheelt er toch aan (÷òî ñëó÷èëîñü-òî ñ òîáîé; schelen – îòëè÷àòüñÿ, ðàçíèòüñÿ; íåäîñòàâàòü: wat scheelt eraan? – ÷òî ñ òîáîé?)?

– Helemaal niks (àáñîëþòíî íè÷åãî), maar morgen ben ik jarig (íî çàâòðà ó ìåíÿ äåíü ðîæäåíèÿ) en ik ben mijn slagroom al aan het kloppen (è ÿ ìîè ñëèâêè óæå âçáèâàþ; slagroom – ñáèòûå ñëèâêè; room – ñëèâêè; kloppen – õëîïàòü; áèòü, êîëîòèòü).

Een koe staat te springen in de wei. Dat wekt de verbazing van de andere koeien, die haar vragen:

– Wat scheelt er toch aan?

– Helemaal niks, maar morgen ben ik jarig en ik ben mijn slagroom aan het kloppen.

Heel zeker
(Ñîâåðøåííî óâåðåí)

Een professor zegt tegen zijn studenten (ïðîôåññîð ãîâîðèò ñâîèì ñòóäåíòàì):

– Intelligente mensen twijfelen altijd aan alles (èíòåëëèãåíòíûå ëþäè ñîìíåâàþòñÿ âñåãäà âî âñåì). Alleen domme mensen zijn heel zeker van zichzelf (òîëüêî òóïûå/áåñòîëêîâûå ëþäè î÷åíü óâåðåíû â ñåáå ñàìèõ).

– Bent u daar zeker van (âû óâåðåíû â ýòîì)? – vraagt een van zijn studenten (ñïðàøèâàåò îäèí èç åãî ñòóäåíòîâ).

– Heel zeker (ñîâåðøåííî óâåðåí)! – antwoordt de professor (îòâå÷àåò ïðîôåññîð).

Een professor zegt tegen zijn studenten:

– Intelligente mensen twijfelen altijd aan alles. Alleen domme mensen zijn heel zeker van zichzelf.

– Bent u daar zeker van? – vraagt een van zijn studenten.

– Heel zeker! – antwoordt de professor.

Ammoniak
(Àììèàê)

Tijdens de les scheikunde vraagt de leraar (âî âðåìÿ óðîêà õèìèè ó÷èòåëü ñïðàøèâàåò):

– Kent er iemand de eigenschappen van ammoniak (çíàåò çäåñü êòî-íèáóäü ñâîéñòâà àììèàêà)? Niemand in de klas reageert (íèêòî â êëàññå /íå/ ðåàãèðóåò).

– Wel, – zegt de leraar (òàê/ëàäíî, ãîâîðèò ó÷èòåëü). – Ammoniak is net zoals jullie kennis (àììèàê – êàê ðàç êàê âàøå çíàíèå). Het vervliegt heel snel (îíî/îí óëåòó÷èâàåòñÿ î÷åíü áûñòðî) en je moet er van huilen (è òåáå ïðèõîäèòñÿ îò ýòîãî ïëàêàòü).

Tijdens de les scheikunde vraagt de leraar:

– Kent er iemand de eigenschappen van ammoniak?

Niemand in de klas reageert.

– Wel, – zegt de leraar. – Ammoniak is net zoals jullie kennis. Het vervliegt heel snel en je moet er van huilen.

Dubbeldekker
(Äâóõýòàæíûé àâòîáóñ)

Mijnheer en mevrouw staan in Londen bij een bushalte (ãîñïîäèí è ãîñïîæà ñòîÿò â Ëîíäîíå ó àâòîáóñíîé îñòàíîâêè). Er komt een dubbeldekker aan (/çäåñü/ ïðèáûâàåò äâóõýòàæíûé àâòîáóñ). Ze stappen in en mijnheer zegt (îíè âõîäÿò, è ãîñïîäèí ãîâîðèò; instappen – âñòóïàòü; âõîäèòü, ñàäèòüñÿ /â òðàíñïîðò/):

– Ik zal even boven gaan kijken of er nog plaats is (ÿ ïîéäó íàâåðõ, ãëÿíó, åñòü ëè òàì åùå ìåñòî). Even later komt hij beneden en zegt (íåìíîãî ïîçæå îí ñïóñêàåòñÿ âíèç è ãîâîðèò):

– Blijf maar beneden (îñòàâàéñÿ-êà âíèçó). Daarboven zit geen chauffeur (òàì íàâåðõó íåò âîäèòåëÿ: «íå ñèäèò âîäèòåëü»)!

Mijnheer en mevrouw staan in Londen bij een bushalte. Er komt een dubbeldekker aan. Ze stappen in en mijnheer zegt:

– Ik zal even boven gaan kijken of er nog plaats is. Even later komt hij beneden en zegt:

– Blijf maar beneden. Daarboven zit geen chauffeur.

Welkom
(Äîáðî ïîæàëîâàòü)

– Hoe is het mogelijk (êàê ýòî âîçìîæíî) dat je in dat huis hebt ingebroken (÷òî òû â òîò äîì âëîìèëñÿ = ñîâåðøèë êðàæó ñî âçëîìîì; inbreken – âçëàìûâàòü; ñîâåðøèòü êðàæó ñî âçëîìîì; breken – ëîìàòü)? – vraagt de rechter (ñïðàøèâàåò ñóäüÿ).

– Op de deur hing een bordje met Hartelijk welkom (íà äâåðè âèñåëà äîùå÷êà «Ñåðäå÷íî äîáðî ïîæàëîâàòü»), – zegt de inbreker (ãîâîðèò âîð-âçëîìùèê).

– Hoe is het mogelijk dat je in dat huis hebt ingebroken? – vraagt de rechter.

– Op de deur hing een bordje met Hartelijk welkom, – zegt de inbreker.

Blaffende honden
(Ëàþùèå ñîáàêè)

Een jongetje schrikt van een blaffende hond (ìàëü÷èøêà ïóãàåòñÿ ëàþùåé ñîáàêè; blaffen – ëàÿòü). De eigenaar van de hond stelt hem gerust (âëàäåëåö ñîáàêè óñïîêàèâàåò åãî; geruststellen – óñïîêîèòü; gerust – ñïîêîéíûé; rusten – îòäûõàòü, íàðîäèòüñÿ â ñîñòîÿíèè ïîêîÿ):

– Je hoeft niet bang te zijn (òåáå íå íàäî áîÿòüñÿ; bang – áîÿçëèâûé, ïóãëèâûé, bang maken – ïóãàòü, bang zijn – áîÿòüñÿ /voor – êîãî, ÷åãî/, ik ben bang – ÿ áîþñü, ìíå ñòðàøíî). Je kent toch wel het spreekwoord (òû çíàåøü âåäü, êîíå÷íî, ïîãîâîðêó; wel – õîðîøî; ïîæàëóé): blaffende honden bijten niet (ëàþùèå ñîáàêè íå êóñàþò).

– Ik ken het, – zegt het jongetje (ÿ çíàþ ýòî, ãîâîðèò ìàëü÷èøêà), – maar ik weet niet of die hond het ook kent (íî ÿ íå çíàþ, çíàåò ëè ñîáàêà ýòî òîæå; kennen – çíàòü).

Een jongetje schrikt van een blaffende hond. De eigenaar van de hond stelt hem gerust:

– Je hoeft niet bang te zijn. Je kent toch wel het spreekwoord: blaffende honden bijten niet.

– Ik ken het, – zegt het jongetje, – maar ik weet niet of die hond het ook kent.

Gevaren van alcohol
(Îïàñíîñòè àëêîãîëÿ)

De leraar wilde de klas de gevolgen van alcohol laten zien (ó÷èòåëü õîòåë êëàññó ïîñëåäñòâèÿ àëêîãîëÿ äàòü óâèäåòü = ïîêàçàòü). Hij zette twee glazen op tafel (îí ïîñòàâèë äâà ñòàêàíà íà ñòîë; glas – ñòåêëî; ñòàêàí; ðþìêà): ??n met gewoon water en ??n met vijf procent alcohol (îäèí ñ ïðîñòîé âîäîé è îäèí ñ ïÿòüþ ïðîöåíòàìè àëêîãîëÿ). In beide glazen gooide hij een worm (â îáà ñòàêàíà áðîñèë îí ÷åðâÿêà = ïî îäíîìó ÷åðâÿêó). De worm in het glas water bleef vrolijk spartelen (÷åðâÿê â ñòàêàíå âîäû ïðîäîëæàë âåñåëî áàðàõòàòüñÿ/ðåçâèòüñÿ), die in het glas alcohol bleek na korte tijd dood (òîò, ÷òî â ñòàêàíå àëêîãîëÿ, îêàçàëñÿ ïîñëå êîðîòêîãî âðåìåíè ìåðòâûì; blijken – îêàçàòüñÿ, îáíàðóæèòüñÿ, âûÿñíèòüñÿ).

– Wat leert deze proef ons (÷åìó ó÷èò íàñ ýòîò ýêñïåðèìåíò)? – vroeg de leraar (ñïðîñèë ó÷èòåëü; vragen – ñïðàøèâàòü).

Jantje wist het antwoord (ßíòüå çíàë îòâåò; weten – çíàòü):

– Als je alcohol drinkt (åñëè ïüåøü àëêîãîëü), krijg je nooit last van wormen (/íå/ ïîëó÷èøü òû íèêîãäà íåïðèÿòíîñòåé îò ÷åðâåé = íèêîãäà íå áóäåøü èìåòü íåïðèÿòíîñòåé îò ãëèñòîâ; last – íîøà, ãðóç; áðåìÿ, îáóçà, ñðàâíèòå: hij heeft veel last van hoofdpijn – åãî ìó÷àþò ãîëîâíûå áîëè)!

De leraar wilde de klas de gevolgen van alcohol laten zien. Hij zette twee glazen op tafel: ??n met gewoon water en ??n met vijf procent alcohol. In beide glazen gooide hij een worm. De worm in het glas water bleef vrolijk spartelen, die in het glas alcohol bleek na korte tijd dood.

– Wat leert deze proef ons? – vroeg de leraar.

Jantje wist het antwoord:

– Als je alcohol drinkt, krijg je nooit last van wormen!

1

Ontbijt – çàâòðàê; tafel – ñòîë; åäà; òðàïåçà.

(îáðàòíî)

2

Werken – ðàáîòàòü; äåéñòâîâàòü; eruit – èç ýòîãî /íàðóæó/.

(îáðàòíî)

3

Dief – âîð.

(îáðàòíî)

4

Tegenvallen – îáìàíóòü íàäåæäû, ðàçî÷àðîâàòü: dat valt mij van hem tegen! – ýòîãî ÿ îò íåãî íå îæèäàë!

(îáðàòíî)

5

Vliegen – ëåòàòü.

(îáðàòíî)

6

Voordeel – ïðåèìóùåñòâî.

(îáðàòíî)

7

Les – óðîê.

(îáðàòíî)

8

Samenstellen – ñîñòàâèòü: «ïîñòàâèòü âìåñòå».

(îáðàòíî)

Îãëàâëåíèå

  • Êàê ÷èòàòü ýòó êíèãó
  • Goed aangekomen (Õîðîøî äîåõàë)
  • Weer naar huis (Îáðàòíî äîìîé)
  • Labrador (Ëàáðàäîð)
  • Bijten (Êóñàòüñÿ)
  • Dieven (Âîðû)
  • Nog even (Åùå íåìíîãî)
  • Koffers pakken (Ïàêîâàòü ÷åìîäàíû)
  • Goede stofzuiger (Õîðîøèé ïûëåñîñ)
  • Bankoverval (Îãðàáëåíèå áàíêà)
  • Examen (Ýêçàìåí)
  • Muizenpraat (Ìûøèíàÿ áîëòîâíÿ)
  • Leven als een hond (Ñîáà÷üÿ æèçíü: «æèçíü â êà÷åñòâå ñîáàêè»)
  • School (Øêîëà)
  • Beetje draaierig in het hoofd (Íåáîëüøîå ãîëîâîêðóæåíèå)
  • Mijnen (Ìèíû)
  • Allergie (Àëëåðãèÿ)
  • Nablijven (Îñòàòüñÿ /â øêîëå ïîñëå óðîêîâ/)
  • Onzichtbaar (Íåâèäèìûé)
  • Lotto (Ëîòî)
  • Vissen (Ëîâèòü ðûáó)
  • Gestolen (Óêðàëè: «óêðàäåíî»)
  • Zondagmorgen aan de ontbijttafel (Âîñêðåñíûì óòðîì çà çàâòðàêîì 1 )
  • Zich eruit werken (Âûêðóòèòüñÿ 2 )
  • In de boetiek (Â áóòèêå /íåáîëüøîì ìàãàçèíå ìîäíîé îäåæäû/)
  • Kippen (Êóðû)
  • Een prestatie (Äîñòèæåíèå)
  • Zusje (Ñåñòðåíêà)
  • Oma (Áàáóøêà)
  • Beoordelen (Ñóäèòü)
  • Nieuweling (Íîâè÷îê)
  • Te laat (Ñëèøêîì ïîçäíî)
  • Huwelijkslijst (Ñâàäåáíûé ñïèñîê)
  • Een nieuws (Íîâîñòü)
  • Positief denken (Äóìàòü ïîçèòèâíî)
  • Pannekoeken (Áëèíû)
  • Op een brug (Íà ìîñòó)
  • Adam en Eva (Àäàì è Åâà)
  • Op het kerkhof (Íà êëàäáèùå)
  • In het vliegtuig (Â ñàìîëåòå)
  • Militairen (Âîåííûå)
  • In de kazerne (Â êàçàðìå)
  • In het leger leer je veel ( àðìèè òû ó÷èøüñÿ ìíîãîìó)
  • In een kroeg (Â ïèâíîé)
  • Ik ook niet… (ß òîæå íå…)
  • In de trein (Â ïîåçäå)
  • Wie is wie (Êòî åñòü êòî)
  • Hoe gaat het (Êàê äåëà)
  • Naar huis kruipen (Ïîëçòè äîìîé)
  • Een straf (Íàêàçàíèå)
  • Andere strategie (Äðóãàÿ ñòðàòåãèÿ)
  • Gevangenis (Òþðüìà)
  • Geld (Äåíüãè)
  • Winkelier (Âëàäåëåö ìàãàçèíà)
  • Kleren (Îäåæäà)
  • Huwelijksreis (Ñâàäåáíîå ïóòåøåñòâèå)
  • Trouwen (Âûéòè çàìóæ/æåíèòüñÿ)
  • Scherpschutter (Ñíàéïåð)
  • File (Âåðåíèöà /ìàøèí/, çàòîð, ïðîáêà)
  • Milaan, Barselona, Moskou (Ìèëàí, Áàðñåëîíà, Ìîñêâà)
  • Sint-bernard (Ñåíáåðíàð)
  • Boxer (Áîêñåð)
  • Bij de dokter (Ó âðà÷à)
  • „De dokter” («Âðà÷»)
  • Twee tanden (Äâà çóáà)
  • Interessant stukje (Èíòåðåñíàÿ ñòàòåéêà)
  • Onwaarschijnlijke geschiedenis (Íåâåðîÿòíàÿ èñòîðèÿ)
  • In de klas (Â êëàññå)
  • Ali Baba (Àëè-Áàáà)
  • Monniken (Ìîíàõè)
  • Euro (Åâðî)
  • Onduidelijk (Íå÷åòêî)
  • Dicht bij huis (Áëèçêî ê äîìó)
  • Arm varken (Áåäíàÿ ñâèíüÿ)
  • Even vergeten (Ïîçàáûë)
  • Twee vlooien (Äâå áëîõè)
  • Oud genoeg (Äîñòàòî÷íî âçðîñëàÿ)
  • Verstrooid (Ðàññåÿííûé)
  • Technische storing (Òåõíè÷åñêàÿ ïîìåõà)
  • Rijbewijs (Âîäèòåëüñêîå óäîñòîâåðåíèå)
  • In de woestijn (Â ïóñòûíå)
  • Vers (Ñâåæåå)
  • Zonder haar (Áåç âîëîñ)
  • Een probleem (Ïðîáëåìà)
  • De kortste weg (Êðàò÷àéøèé ïóòü)
  • Op een afdeling Eerstehulp (Â îòäåëåíèè ïåðâîé ïîìîùè)
  • Kistje (ßùè÷åê)
  • Van mij (Ìîå)
  • Op het perron (Íà ïåððîíå)
  • Romeins (Ðèìñêèé)
  • Honderdjarige (Ñòîëåòíèé)
  • Zondvloed (Âñåìèðíûé ïîòîï)
  • Pootjes (Ëàïêè)
  • Onder kamelen (Ìåæäó âåðáëþäàìè)
  • Dom (Ãëóïûé/òóïîé)
  • Bril (Î÷êè)
  • Roodvonk (Ñêàðëàòèíà)
  • Ongerust (Îáåñïîêîåííàÿ)
  • Diefstal 3 (Âîðîâñòâî)
  • De brief (Ïèñüìî)
  • Slechte manieren (Äóðíûå ìàíåðû)
  • Aan de noordpool (Ó ñåâåðíîãî ïîëþñà)
  • Alpinisten (Àëüïèíèñòû)
  • Tegenvaller 4 (Íåóäà÷à)
  • Gekruist (Ñêðåùåííûé)
  • Vieze woorden (Íåïðèëè÷íûå ñëîâà)
  • Vliegangst (Áîÿçíü ëåòàòü 5 )
  • De eerste rit (Ïåðâûé çàåçä)
  • Gevaarlijk (Îïàñíî)
  • In het hotel (Â ãîñòèíèöå)
  • Parachutespringen (Ïàðàøþòíûå ïðûæêè)
  • Bedelaar (Íèùèé)
  • Miljonairsproblemen (Ïðîáëåìû ìèëëèîíåðà)
  • Voor– en nadelen (Ïðåèìóùåñòâà è íåäîñòàòêè 6 )
  • Lange nek (Äëèííàÿ øåÿ)
  • De tram (Òðàìâàé)
  • Wacht even! (Ïîäîæäè íåìíîæêî!)
  • In tien jaar tijd… (Çà äåñÿòü ëåò)
  • Een oplossing (Ðåøåíèå)
  • Dure trommel (Äîðîãîé áàðàáàí)
  • Toilet (Òóàëåò)
  • Met opzet (Óìûøëåííî: «ñ íàìåðåíèåì»)
  • De juiste weg (Ïðàâèëüíûé ïóòü)
  • Zonder tanden (Áåç çóáîâ)
  • Inbreker (Âîð-âçëîìùèê)
  • Onder vliegen (Ìåæäó ìóõàìè)
  • Niks (Íè÷òî)
  • Zwervers (Áðîäÿãè)
  • Gesprek (Ðàçãîâîð)
  • Na drie maanden (Òðè ìåñÿöà ñïóñòÿ)
  • Noach (Íîé)
  • Niet 100 procent (Íå ñòî ïðîöåíòîâ)
  • Spieken (Ñïèñûâàòü)
  • Niets vergeten (Íè÷åãî íå çàáûëè)
  • Volgen (Íàáëþäàòü)
  • In de geschiedenisles (Íà óðîêå èñòîðèè 7 )
  • Samenstelling (Ñëîæíîå ñëîâî 8 )
  • Twee leeuwen (Äâà ëüâà)
  • Vakantie (Îòïóñê)
  • Jarige (Èìåíèííèöà)
  • Heel zeker (Ñîâåðøåííî óâåðåí)
  • Ammoniak (Àììèàê)
  • Dubbeldekker (Äâóõýòàæíûé àâòîáóñ)
  • Welkom (Äîáðî ïîæàëîâàòü)
  • Blaffende honden (Ëàþùèå ñîáàêè)
  • Gevaren van alcohol (Îïàñíîñòè àëêîãîëÿ)

  • Íàø ñàéò ÿâëÿåòñÿ ïîìåùåíèåì áèáëèîòåêè. Íà îñíîâàíèè Ôåäåðàëüíîãî çàêîíà Ðîññèéñêîé ôåäåðàöèè "Îá àâòîðñêîì è ñìåæíûõ ïðàâàõ" (â ðåä. Ôåäåðàëüíûõ çàêîíîâ îò 19.07.1995 N 110-ÔÇ, îò 20.07.2004 N 72-ÔÇ) êîïèðîâàíèå, ñîõðàíåíèå íà æåñòêîì äèñêå èëè èíîé ñïîñîá ñîõðàíåíèÿ ïðîèçâåäåíèé ðàçìåùåííûõ íà äàííîé áèáëèîòåêå êàòåãîðè÷åñêè çàïðåøåí. Âñå ìàòåðèàëû ïðåäñòàâëåíû èñêëþ÷èòåëüíî â îçíàêîìèòåëüíûõ öåëÿõ.

    Copyright © ÷èòàòü êíèãè áåñïëàòíî